nicht als een paard

Rotterdam. Ik heb helemaal niks tegen homo's. Dat je het maar even weet! Persoonlijk heb ik meer moeite met verkeersregelaars. Als mijn zoon later met zo'n oranje hesje bij de toegang van een evenement gaat staan schop ik hem het huis uit! Valt hij op mannen, dan moet hij dat lekker zelf weten. Als hij maar gelukkig is.
Zelf val ik hard op vrouwen. Mijn eigen vrouw in het bijzonder. De enige mannen waar ik opgewonden van raak, dat zijn die vreselijk rechtlijnige verkeersregelaars. En dan heb ik het over opgewonden in de niet-seksuele zin.
Misschien moet ik even toelichten hoe ik tot het begin van dit verhaaltje kom. Het is ook voor mij een verrassende combinatie van onderwerpen. Homofilie en verkeersregelaars. En ik ga er nog iets bij slepen; paarden.
Ik was namelijk bij een dressuurwedstrijd in het Kralingsebos, waaraan ook 'onze' Anky van Grunsven mee deed. Ik had me voorgenomen om een stukje te schrijven over Salinero, het paard van Anky, want ik verbaas me al jaren over het feit dat stoere hengsten bereid zijn om aan ballet te doen.
Het had echter niet veel gescheeld of we waren nooit aangekomen bij het CHIO. Een bataljon volslagen doorgedraaide verkeersregelaars wilde de Studio Sport auto nergens toelaten. Ze stuurden ons van het kastje naar de muur. Met alle zware spullen werden we geacht een paar kilometer te lopen, omdat iemand had bedacht dat pers moest parkeren op P3. Geen discussie mogelijk.
Er liepen vanmorgen meer ordetroepen met portofoon op en om het terrein dan bezoekers. Ik telde uiteindelijk drie man en een paardenkop op de tribune.
Maar regels zijn regels. Vriendelijk vragen, discussiëren met sterke argumenten, minder vriendelijk vragen, boos worden en dreigen te vertrekken; het mocht allemaal niet baten. We moesten sjouwen.
Ik was dus behoorlijk over mijn toeren toen ik Salinero voor het eerst in levende lijve zag. Een groot sterk paard. Mooi om te zien. Stoer, sterk en temperamentvol, maar in mijn ogen ook een beetje zielig.
Want het is volgens mij onmogelijk dat een volwassen hengst, uit vrije wil, kiest voor huppelpasjes in een zandbak. Er zijn twee mogelijkheden: Of het beest wordt mishandeld (maar daar ziet het niet naar uit), of het is een homofiel. Om zo te kunnen hupsen (dat schuine pootje over lopen) moet het wel een nicht als een paard zijn.
Dat dacht ik indertijd al van Bonfire en nu ik zijn vervanger in actie heb gezien twijfel ik niet meer. Hij moet alleen nog uit de stal komen.
Dressuur is een soort YMCA voor knollen.
Daar mag je geen grapjes over maken, want het is best sneu voor het dier. Thuis in de wei moet Anky's lieveling telkens aan de andere paarden uitleggen dat hij de kost verdient met lullige danspasjes. De merries en pony's hebben nog enig respect voor de Olympisch kampioen, maar alle hengsten lachen zich kapot. Politiepaarden zijn zelfs zo flauw dat ze hem regelmatig na doen. Dat zijn dan ook de verkeersregelaars van de wei.
Verderop graast de gepensioneerde Bonfire. Ook hij lacht als zijn troonopvolger trots verteld over de wedstrijden waaraan hij deelneemt. Niet dat het oude paard van Anky opeens een homohater is, maar hij weet wat het is om bij ruitersportevenementen in een trailer van hot naar her gestuurd te worden door mannen met portofoons en oranje hesjes. Daar is geen flikker aan.