fietserennen

De Meern. 'Je moet de fiets het werk laten doen!' zei mijn vader altijd. Ik was veertien, had net een nieuwe racefiets en begreep niets van die opmerking. Hij bleef het herhalen dus na verloop van tijd deed ik alsof ik het snapte.
'Nu heb ik het door…', riep ik, op een woensdagavond na zonsondergang, terwijl we het snot voor onze ogen reden om voor het donker thuis te zijn. Dat was een leugen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog steeds niet weet wat mijn vader nou precies bedoelde met zijn legendarische credo.
Ik moest ook niet zo stoempen. 'Sjtoeken' zeiden ze in het Limburgs. Te groot rijden, dat mocht ook niet. Slecht voor mijn knieën.
1986. Samen met mijn vader reed ik bij Klein Verzet. Een fietsclub die in de zomer iedere woensdagavond een paar uur trainde en op zondagmorgen een langere tocht door het Limburgse land maakte. We hadden zelfs sponsors. Een plaatselijke loodgieter, de brillenzaak en de eigenaar van een groothandel in verwarmingsartikelen. Zij zorgden ieder seizoen voor een nieuwe fietsbroek en een koerstrui. Volgens mij was die nog van wol.
Het was een hobbyclubje dat voornamelijk uit mannen van een jaar of veertig, vijftig bestond. Vrienden van mijn vader. Ik was de enige jonge hond. Nog mager en lichtgewicht. Op het vlakke kon ik mannen als Oom Ben niet bijhouden, maar bergop was ik altijd de rapste. Wat die mannen ook probeerden, op elke heuvel reed ik hun karretje in de poep. Ik was de Rasmussen van Klein Verzet.

Heerlijk vond ik het om in de zomervakantie stiekem te trainen. Dan reed ik alle dagen van de week en beklom ik de steilste heuvels van Zuid-Limburg. Ik beklom in mijn eentje de Cauberg, de Keuteberg, de Gulpenerberg en als toetje steevast de Sweikhuizerberg, vlak bij Geleen.
Altijd koude thee in mijn bidon, omdat ik dacht dat de renners in de Tour ook op koude thee fietsten. Onderweg fantaseerde ik. Om me heen reed opeens een groot peloton. Als een Greg Lemond demarreerde ik. Tijdrijden kon ik als de besten. Wilde ik sprinten, dan won ik de sprint van een sterke kopgroep, maar meestal kwam ik alleen boven. Op een verlaten helling ging ik rechtop zitten, trok mijn trui recht en stak mijn armen in de lucht terwijl ik over een denkbeeldige lijn reed. Ik won elke dag. Het was een droom waar ik steeds weer vrolijk van werd.
Mijn moeder wist nooit precies waar ik uithing. Alleen was zeker dat ik weer thuis kwam voor de uitzendingen van de Tour de France begonnen.