onder zeil

Groningen. Hoewel ze er in het buitenland, bij de film en in de commercialwereld soms anders over denken is cameraman in principe een dienstverlenend beroep. Waar het de televisie-industrie betreft zeker. De vraag is alleen: hoe ver moet je gaan?
Wat mij betreft is het sterk afhankelijk van het programma en van de klant. Als ik al in het harnas moet sterven, liever tijdens een spectaculaire Jules Unlimited-stunt dan als cameraman van de Gouden Kooi. Om maar iets te noemen.
Zo is het ook met belachelijke acties. Om de intocht van Sinterklaas een keer te mogen draaien wil ik me graag tot camerapiet laten transformeren, maar verder geen polonaise aan mijn lijf. Bij voorkeur geen bedrijfskleding, veiligheidshelmen of andere welpenuniformen.
Voor een nieuwe aflevering van The Phone was een van mijn posities op een lege bouwplaats. Lastig, want in de helikoptershots mocht ik niet te zien zijn. Aangezien er nog geen onzichtbaarheidsmantel voor cameramensen is had iemand verzonnen dat ik me moest verschuilen onder een stuk zeil. Dat kreeg ik overhandigd bij mijn draaiboek, maar over deze camouflage heb ik verder niet nagedacht tot ik op de locatie arriveerde.
Door een runner en een iets te gretige regisseur werd ik in het blauwe plastik gewikkeld. Gaffertape om mijn middel hield alles bij elkaar. Als een dronken Pino waggelde ik vervolgens naar het midden van het terrein. Daar kon ik niets anders dan plaats nemen in een modderpoel.
How low can you go?
De kandidaten lieten lang op zich wachten. Ze liepen fout, losten een raadsel verkeerd op en konden de ingang van het terrein niet vinden. Heel irritant. Uiteraard ging het keihard regenen. In eerste instantie zat ik prima onder zeil; tot een modderstroom mijn broekspijpen bereikte. Natte benen en bruine billen waren het gevolg. Langzaam kreeg ik het koud.
Mijn rechter been ging tintelen. Na een tijdje sliepen beide benen en wilde ik dolgraag even rekken. Precies op dat moment naderden de kandidaten. Stil zitten was het devies.
Ondanks twee trillende benen kon ik de gewenste opnamen maken. Onherkenbaar! Zelfs de kandidaten hadden in alle hectiek niet in de gaten dat de in elkaar gezakte blauwe plumpudding een cameraman was. Maar in de lucht geen helikoptergeluid. Die was blijkbaar even tanken. Strikt genomen had ik me dus helemaal niet hoeven uitdossen als Dinky Wincky.

Cameraman is een mooi vak, maar romantiseer het niet!