Pijnacker. Dolgraag was ik erbij geweest; de vergadering van het organisatiecomité van de Ronde van Pijnacker waar iemand het snode plan opperde om Michael Rasmussen uit te nodigen. Was het tijdens de rondvraag of heeft de bedenker het gelijk in de groep gegooid? Ik denk snel voor de koffie, om het plan toe te lichten terwijl alle andere bestuursleden druk waren met het wegwerken van een klef plakje cake.
Hoe snel hadden ze vervolgens de benodigde twintigduizend euro bij elkaar? En was het een unaniem besluit om de Deen te halen of zijn er nog vrijwilligers boos opgestaan en weggelopen?
Iedereen mag er het zijne van denken, maar publicitair gezien was het een geweldige zet. De heren in Pijnacker hebben nog humor ook, want ze vervoerden de renner in een auto van firma De Rooy. Ik hoop dat het een grapje was en niet -zoals een organisator beweerde- 'stom toeval'. Of heeft de Seatdealer het benodigde geld opgehoest in de wetenschap dat Studio Sport deze inkopper zeker in beeld zou brengen?
De heren van de organisatie waren in ieder geval apetrots. De rest van het deelnemersveld aan de ronde stelde niets voor, maar met de in opspraak geraakte bijna-Tourwinnaar hadden ze een briljante troef in handen. Er kwam een hoop publiek op af en bijna evenveel pers. Dus concludeerde Rasmussen zelf dat zijn aanwezigheid niet slecht voor de sport kon zijn.
Voor Studio Sport draaide ik een exclusief interview met de renner. Ergens op een geheime locatie. Dat was gelijk het meest spannende onderdeel van dit gesprek, want voor de camera vertelde de Michael niks nieuws. Alle vraagtekens rond zijn zaak bleven bestaan. In het belang van het onafhankelijke onderzoek dat door de Rabobank is ingesteld en op advies van zijn advocaat zei Rasmussen niet waar hij in juni was. Over doping al helemaal geen woord.
Michael Rasmussen werd jarenlang bestempeld als een absolute controlfreak*. Ook door de mensen van de Rabobankploeg. Dat zij niet wisten waar hun kopman in juni was is vreemd en het is terecht dat dit Theo de Rooy de kop heeft gekost. Maar dat Rasmussen zelf nog steeds niet precies weet waar hij was is onbegrijpelijk. Dat de controlfreak zijn whereabouts niet op orde had is dus verdacht. En die verdachtmaking kon hij nog steeds niet wegnemen.
Het maakte de organisatoren in Pijnacker niets uit. Zij gaven de Deen het voordeel van de twijfel en de gewone man aan de kant van de weg vond het geweldig. Hij werd toegejuicht en bejubelt. Kennelijk hadden veel wielerfreaks graag gezien dat Rasmussen hoe dan ook de Tourwinnaar van 2007 was geworden.
Zelfs in Pijnacker was het hem gegund, maar de klimmer kan niet sprinten. Zijn voormalig ploeggenoot Bram de Groot kwam als eerste over de streep. De publiekstrekker van de avond deed in ieder geval tot en met de laatste meter zijn uiterste best. Hij was zijn geld meer dan waard.
Waar hij de rest van de avond gebleven is weet ik niet…
Hoe snel hadden ze vervolgens de benodigde twintigduizend euro bij elkaar? En was het een unaniem besluit om de Deen te halen of zijn er nog vrijwilligers boos opgestaan en weggelopen?
Iedereen mag er het zijne van denken, maar publicitair gezien was het een geweldige zet. De heren in Pijnacker hebben nog humor ook, want ze vervoerden de renner in een auto van firma De Rooy. Ik hoop dat het een grapje was en niet -zoals een organisator beweerde- 'stom toeval'. Of heeft de Seatdealer het benodigde geld opgehoest in de wetenschap dat Studio Sport deze inkopper zeker in beeld zou brengen?
De heren van de organisatie waren in ieder geval apetrots. De rest van het deelnemersveld aan de ronde stelde niets voor, maar met de in opspraak geraakte bijna-Tourwinnaar hadden ze een briljante troef in handen. Er kwam een hoop publiek op af en bijna evenveel pers. Dus concludeerde Rasmussen zelf dat zijn aanwezigheid niet slecht voor de sport kon zijn.
Voor Studio Sport draaide ik een exclusief interview met de renner. Ergens op een geheime locatie. Dat was gelijk het meest spannende onderdeel van dit gesprek, want voor de camera vertelde de Michael niks nieuws. Alle vraagtekens rond zijn zaak bleven bestaan. In het belang van het onafhankelijke onderzoek dat door de Rabobank is ingesteld en op advies van zijn advocaat zei Rasmussen niet waar hij in juni was. Over doping al helemaal geen woord.
Michael Rasmussen werd jarenlang bestempeld als een absolute controlfreak*. Ook door de mensen van de Rabobankploeg. Dat zij niet wisten waar hun kopman in juni was is vreemd en het is terecht dat dit Theo de Rooy de kop heeft gekost. Maar dat Rasmussen zelf nog steeds niet precies weet waar hij was is onbegrijpelijk. Dat de controlfreak zijn whereabouts niet op orde had is dus verdacht. En die verdachtmaking kon hij nog steeds niet wegnemen.
Het maakte de organisatoren in Pijnacker niets uit. Zij gaven de Deen het voordeel van de twijfel en de gewone man aan de kant van de weg vond het geweldig. Hij werd toegejuicht en bejubelt. Kennelijk hadden veel wielerfreaks graag gezien dat Rasmussen hoe dan ook de Tourwinnaar van 2007 was geworden.
Zelfs in Pijnacker was het hem gegund, maar de klimmer kan niet sprinten. Zijn voormalig ploeggenoot Bram de Groot kwam als eerste over de streep. De publiekstrekker van de avond deed in ieder geval tot en met de laatste meter zijn uiterste best. Hij was zijn geld meer dan waard.
Waar hij de rest van de avond gebleven is weet ik niet…
* zie ook mijn verhaaltje van 7 juli 2006.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.