sterretje

De Meern. Elke dokter had haar gelijk kunnen vertellen dat ze leed aan het Syndroom van BN, maar zoals iedereen die lijdt aan deze ernstige ziekte, wilde ook zij niet weten wat er mis met haar was. Ze had zelf niet zo veel last van de symptomen. Het waren de mensen om haar heen die klaagden over een indrukwekkende verzameling van slechte eigenschappen en onhebbelijkheden.
Beroemd zijn én blijven was het enige doel dat ze nastreefde. Dat ze daarvoor televisieprogramma's moest presenteren was een bijzaak. Het medium interesseerde haar niet. Daar waren anderen voor. Het volk van achter de schermen; jongens en meisjes die narcistische sterretjes -zoals zij- moesten laten stralen. Het liefst op een manier die haar zo min mogelijk energie kostte.
Ze had het telkens over 'mijn producer' alsof het een loopjongen was. Haar slaafje. Als zij zin had in een appeltje werd de producer erop uit gestuurd. Ze had het over 'mijn cameraman' als dat interessant klonk, maar gaf net zo makkelijk de schuld aan 'die cameraman' als iemand een keer een opmerking over haar uiterlijk maakte. Dan sprak ze alsof ze verstand had van licht, lenzen en kaders.
Zo lang de hele ploeg complimentjes maakte ging het goed en viel er enigszins met deze dame te draaien, maar zodra iemand een negatieve opmerking niet langer voor zich kon houden, veranderde ze in een ijsberg waar geen broeikaseffect vat op kon krijgen. Zelf keek ze uitsluitend in de spiegel om te zien hoe mooi ze was, niet om haar eigen gedrag te reflecteren.
Zij kon te pas en te onpas zeggen wat ze dacht; spaarde niemand met haar zogenaamde eerlijkheid, maar o wee als collega's iets over haar functioneren zeiden. Zeker wanneer het rook naar kritiek. Al hadden ze 100% gelijk of een miljoen steekhoudende argumenten. Als ze niet boos of vals werd, dan was het altijd 'Ja, maarrrr…'.
Het was in ieder geval nooit haar eigen onvermogen. Terwijl ze nog geen drie zinnen achter elkaar kon uitspreken zonder denkpauzes of haperingen. Interviews waren een drama. Laat staan dat ze deed wat een regisseur, eindredacteur of cameraman van haar verwachtte.
Het ikke-ikke-ikke-denken maakte samenwerken onmogelijk. Zo egocentrisch zie je ze maar weinig. Totaal geen rekening houden met anderen. In een restaurant bestellen voor de anderen een menukaart hadden gezien, structureel voorkruipen, nooit een handje helpen als het even nodig was, alleen over zichzelf praten en in geen geval informeren naar de toestand van een ander.
Ze had er geen problemen mee om mensen die belangeloos meewerkten aan haar programma's te beledigen. Al dan niet met voorbedachte rade. Vaak was het buitengewoon gênant voor de collega's die er bij waren. Ze had sowieso de neiging om anderen af te kraken om daarmee zichzelf op een hoger niveau te zetten. Geniepig en subtiel.
Ik had nooit problemen met haar. Dacht ze. Ze vond mij een labrador, die zijn ongezouten mening nooit uitsprak; hooguit in bedekte termen op een zielig weblogje. Maar ook ik ergerde me wezenloos aan deze tante en was dolblij dat er een eind kwam aan de serie lange draaidagen.
Even had ik gehoopt dat ze van de buis zou verdwijnen. Wegens wangedrag geschrapt. Maar omroepbazen kijken naar cijfers en niet naar kwaliteiten of de sociale vermogens van hun presentatoren. Ze heeft een nieuw programma gekregen. En ik weet wie daar niet voor wil draaien…