toezicht

De Meern. Mocht het ooit onverhoopt helemaal mis gaan met mijn cameracarrière dan meld ik me bij de gemeente als Toezichthouder. Dat lijkt mij een mooi beroep. Het heeft bovendien overeenkomsten met mijn huidige professie.
De Stadswacht geeft zijn ogen goed de kost, is veel buiten en kent een bepaalde mate van vrijheid. Hij doet iets waar grote groepen mensen plezier van hebben. Zo'n Gemeentecontroleur gaat zelfs een stap verder dan de simpele beroepsfilmer; hij is er om de wereld te verbeteren. Dat is pas nobel.
We kunnen niet meer zonder meneren en mevrouwen in uniform die een oogje in het zeil houden. Zij die eventuele problemen in wijken tijdig signaleren en ongewenst gedrag van burgers op vriendelijke doch dringende wijze corrigeren. Al hebben ze officieel weinig gezag, toezichthouders zijn onmisbaar in onze samenleving anno 2007.
Een stad zonder wachten is als whisky zonder ijs.
Toen deze week zo'n kleine witte auto van de gemeente door de straat reed met daarop in rode letters 'Toezicht en Handhaving', kreeg ik een warm gevoel van binnen. Het idee dat ik een beetje gecontroleerd word vind ik prettig.
Toezicht is zeker in onze buurt hard nodig. Er staat wel eens een auto op de stoep geparkeerd, omdat iemand te lui is om te lopen. De buren hebben een hartstikke lieve hond die los loopt. Er is door een té aardige vader een piepklein klimrek voor de kinderen gemaakt in het parkje achter onze huizen. Tot overmaat van ramp hebben een aantal bewoners gaten in de haag van hun achtertuinen gemaakt, waardoor ze nu wél een achterom hebben, terwijl de dronken ontwerper van onze woningen dit ten strengste heeft verboden. Allemaal vergrijpen waar natuurlijk tegen moet worden opgetreden.
Als ik geen drukke cameraman was zou ik het graag doen.
Want er zijn namelijk buren die zich storen aan het feit dat andere buren zich niet strikt aan de regeltjes houden. We hoeven het tegenwoordig niet meer op een normale manier met elkaar te bespreken. Nee, we kunnen de Gemeente inschakelen. Dat is handig. Even lekker klikspanen met de afdeling Toezicht en er komen twee professionals die het oplossen.

Ik zeg: Goed geregeld.
Nieuwsgierig als altijd wilde ik weten wat die oppassers te vertellen hadden en hoe ze het slechte nieuws brachten. Daarom sloop ik de tuin in om het gesprek af te luisteren. Ze waren onverbiddelijk. Dat klimrek moest weg. Er was geklaagd door iemand uit de buurt en bovendien zou het in geval van nood een gevaarlijk obstakel kunnen vormen. Dat laatste leek mij sterk, want er ligt een meters brede groenstrook omheen, maar regels zijn regels. Ik wilde ook graag weten wie de kinderhater in onze buurt is, maar daar deden de heren geen uitspraak over.
Tot slot werd er een termijn afgesproken. De buren krijgen een paar weken de tijd om het klimrek te verwijderen. Ik denk dat ik tegen die tijd op Marktplaats ga kijken of ik een paar paaltjes op de kop kan tikken om een klimrek achter onze tuin te plaatsen. Niet om te pesten, maar om ook zelf eens kennis te kunnen maken met onze toezichthouders. De helden zijn namelijk vertrokken zonder iets te zeggen van de fout geparkeerde Bora en dat vond ik persoonlijk erg jammer…