ff wennen

Utrecht. Het eind van de papamaand is in zicht. Vanaf vrijdag begint het echte leven. Na vijf en een halve maand moeten zowel mama als papa weer aan de slag en gaat de kleine man twee dagen in de week naar een gastouder. Het kan niet anders.
Wij kiezen voor een oppasmoeder, omdat mijn werk onregelmatig is en het rooster van mijn vriendin past ook niet binnen de reguliere openingstijden van de kinderopvang. Soms maken we lange dagen, soms niet. Daarnaast kunnen we allebei onverhoopt in een file terecht komen. Flexibiliteit is dus een vereiste.
Gelukkig is er bij ons in de buurt iemand die voor Art wil zorgen op de momenten waarop zijn vader en moeder tegelijk de hypotheek bij elkaar werken. Een lieve dame die haar core-business heeft gemaakt van oppassen. Inmiddels is hij daar twee middagen geweest. Wendagen noemen ze dat. Die zijn er niet voor het kind -ja, misschien een heel klein beetje-, maar dit acclimatiseren is vooral voor de ouders.
Ik vond het wegbrengen van het meest dierbare dat we hebben een buitengewoon vreemde en onnatuurlijke bezigheid. Vooralsnog is onze oppasmoeder een volslagen vreemde. Meer dan een paar keer hebben we elkaar niet gesproken en nu geven we haar ons kind. Veel plezier samen.
Mijn auto leen ik minder gemakkelijk uit.
Het gaat via een officieel gastouderbureau. Die houden ook een oogje in het zeil. Ik geloof dat onze oppasmoeder goed voor ons kind zal zorgen, maar de noodzakelijke vertrouwensrelatie moeten we nog opbouwen. Dat maakt het wegbrengen en ophalen nu buitengewoon lastig. Ik werd er vanmiddag zelfs een beetje emotioneel van. Zo ongelukkig heb ik me al lang niet meer gevoeld. Naar mijn vriendin hoefde ik niet te kijken. Zij had het er minstens even moeilijk mee.
Ik neem aan dat het de komende weken beter zal worden. Mijn grootste wens op dit moment is dat we een leuke relatie krijgen met de oppas, dat we ontdekken dat ze heel lief voor ons kindje is en dat hij het er naar zijn zin heeft. Ik hoop het zo.
Tijdens het weglopen realiseerde ik me hoeveel ik van het kereltje ben gaan houden. Hoe diep de liefde en zorg zitten. De afgelopen maand is de band tussen mijn zoon en mij alleen maar sterker geworden. Geen moment heb ik er genoeg van gekregen. Het moet niet gekker worden; nog even en ik wil helemaal niet meer aan het werk.
Voor ik papa werd had ik hier wel ideeën over, maar nu kan ik zeggen dat die voorstellingen nergens op sloegen. Je kan niet weten wat het is om vader te zijn voor het zover is. Het is misschien wel duizend keer tegen me gezegd en nooit heb ik dat serieus genomen. Inmiddels weet ik beter. Ik heb er in bepaalde opzichten lichtzinnig over gedacht. Vrienden en familieleden die kinderen kregen vond ik soms overdreven zorgzaam, maar ik heb ze te kort gedaan.
Het krijgen van een kind is overweldigend. De onvoorwaardelijke liefde vind ik prachtig, de zorgen die erbij horen zijn met geen toetsenbord te beschrijven en dat het soms pijn doet heb ik nu ook al in de smiezen.