Op zijn Webpost schrijft vriend Frits van Eldik een gruwelijk verhaal over een tennisbal die -lang gelden- in een Maleisisch zwembad mijn kroonjuwelen heeft geraakt. Gelukkig weten we inmiddels dat er niks beschadigd is, maar pijn deed het zeker. Het was wat je noemt een klote-ervaring. (http://fritsvaneldik.nl/webpost)
Een hilarische anekdote, maar enigszins geromantiseerd door van Eldik. Dat mag en ik zal de laatste zijn die ontkent dat ik graag handstandjes maak in een zwembad. Voor zover ik me kan herinneren stond ik echter met een handycam aan de rand van het bad om opnamen te maken van het puberale balgooitafereel. Ergens in de buurt van Nijmegen moet nog een bandje zijn met het shot dat ik draaide op het moment de voltreffer als een kruisraket insloeg.
De 'oehf' in het audio is aangrijpend, het gekreun erna aandoenlijk en de bulderende lach van mijn vrienden hoor ik nog regelmatig in mijn enge dromen. Bij Funniest Home Video's zouden we met dit filmpje zeker in de prijzen vallen. Is het niet vanwege de toevalstreffer, dan zijn het wel de goddelijke lichamen van mijn vrienden in het water die kijkcijferverhogend werken.
Geloof vooral het verhaal van Frits. Het is mooier dan de werkelijkheid en daar draait het uiteindelijk om als we spreken over memorabele herinneringen. Wat dat betreft is het verhaal van de avond na het ballenincident ook de moeite waard.
We reden met te veel grote mannen in een klein busje van Kuala Lumpur terug naar het hotel in Bangi. Als sardientjes in een blik voor een rit van een half uur over een donkere snelweg. Olav Mol achter het stuur. Frits op de bijrijderstoel en op de achterbanken zaten in ieder geval Jack, Frank, Patrick, Rick en ik. Het kan zijn dat we vrouwelijke gasten aan boord hadden, maar hoe ze heetten ben ik vergeten.
Even daarvoor had ik met een roze ballon in mijn hand de nichterige franchiser van de Mc Donalds bij Chinatown ten huwelijk gevraagd. Deze melige actie had tot een grote schok in de hamburgertent geleid, want zoiets waren ze daar niet gewend. We hadden hard gelachen om de paniekreactie van het baasje. Zijn wangen kleurden roder dan het neusje van Ronald Mc Donald. Het personeel kwam niet meer bij, omdat hun leidinggevende voor het eerst openlijk te kakken werd gezet. Wat zij nooit hadden durven bespreken werd, in een overvolle zaak, geregeld door die kale dikke Hollandse Boeddha.
Nog eerder op de avond hadden we ontdekt hoe leuk het is om in Aziatische landen in een lokaal tentje langs de weg te eten. Zittend op rode plastik krukjes en aan piepkleine campingtafeltjes krijg je voor een prikkie een maaltijd om serieus van te smullen. Daarbij hadden enkelen, waaronder ik, misschien een biertje te veel genuttigd.
Laat ik zeggen dat we uitgelaten waren. In de donkergroene Hyundai zongen we liedjes alsof het een schoolreisje was tot de grote fotograaf Frits van Eldik ons een van zijn verborgen talenten toonde. Op slag werden we doodstil. Vol bewondering keek ik naar een act die voor altijd op mijn netvlies zal blijven staan.
Hij deed alsof er op het dashboard allemaal belletjes stonden. Terwijl hij met zijn tong en lippen razendsnel pliwpliwpliwpliw-geluidjes maakte greep hij als een beiaardier telkens naar een ander imaginair belletje. Het was een unieke kruising tussen een mimeact en een klassiek xylofoonconcert. De artiest ging onverstoorbaar verder met Gustav Mahler's zesde symphonie, ondanks de slappe lach van zijn vrienden in het busje. Pas toen we het hotel naderden en de uitvoering een hoogtepunt bereikte kwam Frits in ademnood door het snelle pluhpluhpluhpluhpluh geklingelklangel.
Je moet er bij geweest zijn, maar neem van mij aan dat de fotokunstenaar Frits van Eldik een geweldig klokkenspel in huis heeft.
Een hilarische anekdote, maar enigszins geromantiseerd door van Eldik. Dat mag en ik zal de laatste zijn die ontkent dat ik graag handstandjes maak in een zwembad. Voor zover ik me kan herinneren stond ik echter met een handycam aan de rand van het bad om opnamen te maken van het puberale balgooitafereel. Ergens in de buurt van Nijmegen moet nog een bandje zijn met het shot dat ik draaide op het moment de voltreffer als een kruisraket insloeg.
De 'oehf' in het audio is aangrijpend, het gekreun erna aandoenlijk en de bulderende lach van mijn vrienden hoor ik nog regelmatig in mijn enge dromen. Bij Funniest Home Video's zouden we met dit filmpje zeker in de prijzen vallen. Is het niet vanwege de toevalstreffer, dan zijn het wel de goddelijke lichamen van mijn vrienden in het water die kijkcijferverhogend werken.
Geloof vooral het verhaal van Frits. Het is mooier dan de werkelijkheid en daar draait het uiteindelijk om als we spreken over memorabele herinneringen. Wat dat betreft is het verhaal van de avond na het ballenincident ook de moeite waard.
We reden met te veel grote mannen in een klein busje van Kuala Lumpur terug naar het hotel in Bangi. Als sardientjes in een blik voor een rit van een half uur over een donkere snelweg. Olav Mol achter het stuur. Frits op de bijrijderstoel en op de achterbanken zaten in ieder geval Jack, Frank, Patrick, Rick en ik. Het kan zijn dat we vrouwelijke gasten aan boord hadden, maar hoe ze heetten ben ik vergeten.
Even daarvoor had ik met een roze ballon in mijn hand de nichterige franchiser van de Mc Donalds bij Chinatown ten huwelijk gevraagd. Deze melige actie had tot een grote schok in de hamburgertent geleid, want zoiets waren ze daar niet gewend. We hadden hard gelachen om de paniekreactie van het baasje. Zijn wangen kleurden roder dan het neusje van Ronald Mc Donald. Het personeel kwam niet meer bij, omdat hun leidinggevende voor het eerst openlijk te kakken werd gezet. Wat zij nooit hadden durven bespreken werd, in een overvolle zaak, geregeld door die kale dikke Hollandse Boeddha.
Nog eerder op de avond hadden we ontdekt hoe leuk het is om in Aziatische landen in een lokaal tentje langs de weg te eten. Zittend op rode plastik krukjes en aan piepkleine campingtafeltjes krijg je voor een prikkie een maaltijd om serieus van te smullen. Daarbij hadden enkelen, waaronder ik, misschien een biertje te veel genuttigd.
Laat ik zeggen dat we uitgelaten waren. In de donkergroene Hyundai zongen we liedjes alsof het een schoolreisje was tot de grote fotograaf Frits van Eldik ons een van zijn verborgen talenten toonde. Op slag werden we doodstil. Vol bewondering keek ik naar een act die voor altijd op mijn netvlies zal blijven staan.
Hij deed alsof er op het dashboard allemaal belletjes stonden. Terwijl hij met zijn tong en lippen razendsnel pliwpliwpliwpliw-geluidjes maakte greep hij als een beiaardier telkens naar een ander imaginair belletje. Het was een unieke kruising tussen een mimeact en een klassiek xylofoonconcert. De artiest ging onverstoorbaar verder met Gustav Mahler's zesde symphonie, ondanks de slappe lach van zijn vrienden in het busje. Pas toen we het hotel naderden en de uitvoering een hoogtepunt bereikte kwam Frits in ademnood door het snelle pluhpluhpluhpluhpluh geklingelklangel.
Je moet er bij geweest zijn, maar neem van mij aan dat de fotokunstenaar Frits van Eldik een geweldig klokkenspel in huis heeft.
DING, DONG!!!!
BeantwoordenVerwijderen