hotel de botel

Het hotel waar we verbleven was ook een pleisterplaats voor KLM-crews en dus zaten er altijd prettige dames in de lobby, aan de bar of bij het zwembad. Die meisjes hadden een paar dagen vrij voor ze weer aan het werk moesten. Iedere dag vertrok een ploegje en kwam er een verse lading stewardessen binnen. Het aangename klimaat deed de rest.
Wij maakten lange dagen, waren altijd druk, maar op deze locatie reserveerden we graag tijd voor vertier in het luxe hotel. Geen collega die het in zijn hoofd haalde om in de stad te gaan eten of om langer te werken dan strikt noodzakelijk. We deden ons uiterste best om met onze goddelijke lichamen zo snel mogelijk in het zwembad te bommen.
Hoewel ons hele ploegje thuis weinig geluk in het spel had, deden we allemaal verwoed pogingen om indruk te maken op de zwaantjes in vrijetijdskleding. Plezant plonzen, grappig grollen en stoer staan. Zo nu en dan ingewikkeld overgooien met een tennisbal in het heuphoge water. Tussendoor strooiden we met interessante verhalen uit Omroepland.
Op een lome avond raakte ik aan de praat met Irma. We zaten buiten aan een tafeltje en de volle maan scheen door de bomen. Muggen prikten fanatiek in mijn enkels. Mijn nek brandde nog van een dag zweten in de Aziatische zon. We dronken genoeg om het vochtverlies te compenseren. Mijn vriend M. zat met een kopje thee stilletjes te luisteren.
Irma was zeker niet onaantrekkelijk. Blond, dat dan weer wel. Heel blond. Ze had een IQ had waar Bonnie St. Claire een raketgeleerde bij is. Laten we zeggen dat ze leed aan een overdosis dynamische en positieve energie. Vrij vertaald een tikkeltje naïef, buitengewoon openhartig en een zelfbeeld dat niet geheel overeen kwam met de werkelijkheid. Hier had ik de Zaanse verhoormethode niet nodig om meer te horen dan me lief was.
Misschien voert het ver, maar om een en ander goed uit te leggen moet ik nu schrijven dat Irma al snel bekende dat ze gespecialiseerd was in pijpen. Op het WK fellatio zou ze een heel eind komen. Dacht ze zelf. Vriendjes, vlammen en piloten had ze nooit horen klagen.
Als ik eerlijk ben zeg ik erbij dat deze bekentenis niet spontaan uit de lucht kwam vallen, want ik had er naar gevraagd. Dat kwam omdat anderen me al hadden gewaarschuwd voor haar reputatie. Hoe zij aan deze (voor)kennis kwamen weet ik niet of wil ik niet weten. Mij was in ieder geval ter ore gekomen dat dit stewardoosje niet voor niets de bijnaam Spirma had.
Uiteraard heb ik doorgevraagd, maar een demonstratie zat er op dat moment niet in. Wel ging het gesprek geanimeerd verder en zo kwamen we er op dat Irmaatje niet begreep waarom vrouwen het nodig vonden om te faken. Ze wist niet eens hoe het moest. En toen vertelde ik dat ik met enige regelmaat fakete. Spirma keek me met grote vissenogen aan. Daar had ze nog van gehoord. Hoe konden mannen nou faken dat ze klaar kwamen?
Mijn vriend M. stikte zowat in zijn thee. Ik verzon een ingewikkeld verhaal en de stewardes hing aan mijn lippen. Zeer geïnteresseerd vroeg ze naar het hoe en waarom. Toen ik zei dat veel meer mannen dit deden en M. voorzichtig knikte zonder lachen, begon ze zich serieus zorgen te maken. Dat zou zij toch zeker wel merken. Ik verzekerde haar van niet.
Het werd later en later. Langzaam droop iedereen af. Alleen aan ons tafeltje was het te gezellig om af te haken. Veel te laat ging ik uiteindelijk (alleen) naar mijn kamertje.
's Nachts droomde ik stiekem dat er op de deur van mijn hotelkamer werd geklopt. Toen ik wakker werd bleek dat het onze producer M. was. De nieuwe dag was al begonnen. Ik had nog een klein half uur om te douchen en te ontbijten.

Die avond was Spirma gevlogen.