slag bij vechten

Vechten. Later als ik groot ben word ik wellicht nog eens producer. Of weddingplanner. Het regelen zit me in het bloed. Zo ben ik de afgelopen weken druk geweest met het organiseren van een Riskwedstrijd voor vrienden. Vandaag was het eindelijk zo ver. Ik had me er weken op verheugd, alles gedaan om het tot in de puntjes te verzorgen en ik was bloednerveus.
Als wij Mannenbroeders bij elkaar zijn is het altijd goed, ongeacht plaats of tijd, maar het werkt sfeerverhogend als we een activiteitje hebben. Lang geleden was het poolbiljart, ooit een week lang volleybal in het zwembad, deze zomer heb ik mijn spieren overbelast tijdens een stom potje voetbal en nu leek het mij een gouden idee om het Riskbord weer eens uit de kast te halen. Dit alles onder het motto: Winnen is belangrijker dan meedoen.
Zes kameraden en een top locatie. We zouden spelen in een Chambré van Fort bij Vechten. Een kale gewelfachtige ruimte in het op één na grootste Fort van de Nieuwe Hollandse Waterlinie, niet ver van Utrecht. Volgens een informatieboekje is er vanaf dit Fort nooit op een vijand geschoten. Daar moest dan maar eens verandering in komen. Lang leve de oorlog!
Joost had bij een legerdump petten gekocht, dus zaten zes volwassen mannen met kapiteinspetten en baretten op banken aan een lange tafel. Allemaal geconcentreerd boven de kleurrijke wereldkaart, met kleine plastik poppetjes. De warmte kwam van een houtkachel, het licht van één enkel peertje en een groot aantal waxinelichtjes. Er stonden een paar kratjes bier, we kregen een kaasplankje en rond etenstijd boerenkool met worst.
Het eerste potje ging wat mij betreft niet best. Anderen hadden kennelijk minder geluk in de liefde. Ik zat met landen als Jakoetsk, Alberta en Madagaskar. Kaartjes voor troepenversterkingen raapte ik buitengewoon ongelukkig. De dobbelstenen vielen ongunstig en aan mijn opdracht om Generaal Vrijdag te vernietigen ben ik geen seconde toegekomen. Als een kip zonder kop offerde ik legers op. Uiteindelijk ben ik door mijn aartsvijand van het bord geveegd. Niet uit medelijden, maar omdat hij mijn legerkaartjes wilde hebben en nieuwsgierig was naar mijn opdracht.
In het begin van de tweede veldslag stond ik er beduidend beter voor. Vooral in mijn favoriete werelddeel Australië had ik interessante gebieden en veel legers. Toch ging het weer mis. Ik maakte me zorgen over de explosieve groei van twee heren aan de andere kant van de tafel, die ieder een groot continent in bezit hadden en afspraken elkaar voorlopig niet lastig te vallen. Even kreeg ik de neiging om voor VN te gaan spelen, maar ik leek meer op de Irakese minister van informatie, Mohammed Saïd al-Sahaf. Het was onverstandig van mij om meer bezig te zijn met het voorkomen dat iemand anders groot en sterk werd, dan met mijn eigen overwinningskansen.
Weer leed ik grote verliezen. En een van de legerleiders waarmee ik dacht een afspraak gemaakt te hebben, liet in de volgende beurt zien dat hij voor de NSB-troffee ging. Rommel zelf. Of Mussert. Hij schakelde mij, de organisator van deze unieke dag, genadeloos uit. Wat een bijzondere avond had moeten worden werd een persoonlijk drama. Van je vrienden moet je het hebben…
Ik organiseer nog eens wat! De volgende keer gaan we naar Waterloo.