het mooiste meisje van de klas

1988. Ik was nog een magere slungel. Op mijn kop een flinke bos donker haar, gel er in en zelfs een voorzichtig matje in de nek. Of een poging daartoe. Ik was vijftien, bijna zestien. Hoogste tijd om het eerste snordons te scheren. Die haartjes waren net zo zacht als mijn G. Ik droeg groene O'Neill-truien en zat in het eindexamenjaar van de Mavo. Het leven stond op het punt van beginnen.
Bij aardrijkskunde zat ik in een klas met twintig meisjes en één jongen. Bas of Bart. Daar had ik niks mee. Ik wilde persé niet naast hem op de voorste rij zitten. Mijn plek was helemaal achteraan, ergens bij het raam en het liefst alleen. Zo had ik overzicht, kon ik me verstoppen als het tijd was om weg te dromen en Jasmijn van Kootwijk zat in de buurt.
Jasmijn was wat je noemt het mooiste meisje van de klas. Dat vond ik, maar dat vond mijn naar-school-fiets-maatje Leo ook. Alle jongens van de school zullen het er over eens zijn geweest. Denk ik. Jasmijn was buitencategorie. Zo weggelopen uit een sprookje. Een engel. Lang, smal, kort blond haar, een vertederende glimlach en schattige borstjes. Ik herinner me haar in een witte broek, fel gekleurde All Stars en een rood blousje met witte bloemetjes. Het enige nadeel was dat Jasmijn ook het domste meisje van de Mavo was. Met stip. Maar dat kon mij niets schelen.
Jasmijn van Kootwijk was spannend. Bijna een vrouw. Ze was dan ook al achttien, want meerdere keren blijven zitten. Seksueel veel volwassener dan ik. Mijn dagelijkse hoogtepunt bestond nog uit het uitknijpen van jeugdpuistjes.
Tot het carnaval werd. Leo was al maanden stapelgek op Jasmijn en hij zou het tijdens de drie dolle dagen wel even regelen. Om indruk te maken ging hij zich een beetje te stoer gedragen. Het was een sportschooltype die hard werkte aan spierballen als die van Popeye. Qua intelligentie paste hij bij Jasmijn, maar zij bleek op slungeltjes te vallen. In zijn verwoedde pogingen om haar te versieren dreef Leo Jasmijn in mijn armen. Samen draaiden we in de Geleense Hanenhof uren lang rondjes op carnavalsnummers als Sollicitere, Still haven't found what I'm lookin for, I save the day en Don't you forget about me. Het laatste is gelukt.
We eindigden in de buurt van de garderobe en voor onze ouders ons rond twaalf uur kwamen halen hebben Jasmijn en ik gezoend. Natuurlijk pas op dinsdag, de laatste avond van carnaval 1988. Het voelde alsof ik de Nobelprijs voor de liefde had gewonnen. Mijn vriend Leo wilde niet meer met me praten, maar het alleen naar school fietsen deed ik fluitend.
Voor het eerst in mijn leven had ik vaste verkering. De aardrijkskundelessen waren opeens een stuk spannender en ingewikkeld. Ik moest me gedragen als het vriendje van het mooiste meisje van de klas en deed mijn uiterste best om niet te kinderachtig of puberaal over te komen. Dat was nog knap lastig.
Ik heb het volgehouden tot en met het eindexamen. Met aardrijkskunde heb ik Jasmijn geholpen, want het was mijn beste en haar slechtste vak. Zij had niet in de gaten dat meneer Hooijen altijd alle vragen van een schoolonderzoek letterlijk behandelde in de laaste les voor de proefwerkweek.
Uiteindelijk slaagden we allebei. Zij met de hakken over de sloot en ik als een ervaren fierljepper. Daarna begon een lange en mooie zomer. Samen vierden we het Europees Kampioenschap en veel belangrijker zaken. Tot ik met mijn ouders op vakantie moest. Na vier weken Spanje was de liefde aan haar kant bekoeld.

Eind augustus maakte Jasmijn het uit. Het mooiste, maar dus ook het domste meisje van de klas. Er is later nog één ander meisje in staat geweest om mij zo extreem verdrietig te maken. Toch is en blijft Jasmijn de allereerste. Helaas heb ik nooit meer iets van haar vernomen.

Morgen draai ik voor een nieuw TROS programma: Het mooiste meisje van de klas. Ik denk niet dat we naar Zuid Limburg gaan…

(De namen Jasmijn en Leo heb ik verzonnen)