Amsterdam. Deze dag begon pas laat op de avond. De nummer 1 DJ van de wereld drukte een knopje in onder het stuur van zijn vette Audi. Op het moment dat hij het industrieterrein bij Sloterdijk op draaide klonk de stem van zijn manager over de speaker.
'Joow…'
'We zijn er bijna!', zei Armin van Buuren. Hij sprak rustig en vriendelijk. 'Mooi!', antwoordde de organisator. Hij gaf instructies om langs The Sand te rijden: 'Ga naar de achterkant. Ik sta bij een groot hek.'
Honderden mensen liepen over straat. Ze bewogen zich richting hoofdingang. Niemand leek in de gaten te hebben dat de populaire artiest van de avond in deze donkere bolide reed. Achterin zijn lieftallige vriendin en op de bijrijderstoel een cameraman.
Daar stond de manager. Hij had de telefoon in zijn hand en er liep een draadje naar zijn oor. Backstage stond nog een Porche. Verder was er alle ruimte voor de artiest en twee auto's van de televisieploeg. Onder begeleiding ging het gezelschap door een achteringang naar binnen. Snel, want buiten was het koud.
Langs de opslag voor drank naar een kleedkamer. Sober en simpel ingericht. Houten bankjes langs de wanden en in het midden een tafel met daarop drank. Bacardi, Pepsi, Heineken, sapjes en water. Geen koelkast, geen bankstel, geen aparte ruimte voor de ster van de avond.
'Neem!' zei de vriendelijke vriendin van Armin. Voor iemand kon toeslaan begon ze als een moedertje met verzorgen. Vooral Red Bull bleek een gewild drankje.
De cameraploeg was eerder die avond bij de Armin thuis begonnen. Ze waren er vriendelijk en gastvrij ontvangen. Misschien wel té normaaltjes voor zo'n wereldberoemde artiest. Het was in ieder geval niet zoals de cameraman had verwacht. Die had kennelijk een totaal verkeerd en overspannen beeld van de mensen uit de dance-scene.
Het was wel gedoe geweest met camera en licht in het eenvoudige rijtjeshuis. Een kleine zolderstudio was volgebouwd met indrukwekkende apparaten. De ultieme jongensdroom voor elke muziekliefhebber, maar een nachtmerrie voor televisiemakers.
Op weg naar de locatie waar Armin deze nacht zou optreden had de cameraman een geanimeerd gesprek moeten onderbreken om toch nog even een paar rij-shots te kunnen maken. Het was alsof ze elkaar al jaren kenden. Niets was minder waar. De cameraman wist eigenlijk niks van de sympathieke en mega populaire Trance specialist die achter het stuur zat.
In de kleedkamer bleef de sfeer ontspannen. Hoewel Armin onderweg had toegegeven altijd nerveus te zijn voor een optreden was dat niet aan hem te merken. Tot op het laatste moment stond hij gezellig te keuvelen met een journalist van Playboy. Hij poseerde gewillig voor de fotografen die waren toegelaten in de kleedkamer en hij signeerde een cd voor de cameraman.
'Voor vriendje Cees.' Dat vond Armin grappig. Hij zette zijn handtekening op het boekje. Op het moment dat hij Kees schreef realiseerde de DJ zich dat je Kees ook met een C zou kunnen schrijven. Hij vond het oprecht lullig dat hij er niet naar gevraagd had. De cameraman vond dat weer een beetje gênant, want die had het ook niet gezegd. Cees moest maar niet zeuren.
Om tien voor een ging het gezelschap richting podium. Armin gaf zijn vriendin een zoen. Een paar duizend uitzinnige fans stonden klaar in een grote hal. Vuurwerk knalde. Bastonen dreunden. Scans en andere gekleurde spots knipperden. Handjes in de lucht. De DJ zette zijn koptelefoon op en graaide in een mapje met cd's.
De cameraman deed de gele gehoorbeschermers in die hij had gekregen van de vriendin van de artiest. Nog klonk de muziek keihard in zijn oren. Aanwijzingen van de regisseur kon hij niet meer verstaan. In een uurtje maakte hij de opnamen waarvan hij dacht dat ze nodig waren voor een aardig portret over de sympathieke DJ. Toch was hij blij dat ze om twee uur buiten stonden. Trance was niet zijn ding. De cameraman realiseerde zich dat hij oud werd.
'Joow…'
'We zijn er bijna!', zei Armin van Buuren. Hij sprak rustig en vriendelijk. 'Mooi!', antwoordde de organisator. Hij gaf instructies om langs The Sand te rijden: 'Ga naar de achterkant. Ik sta bij een groot hek.'
Honderden mensen liepen over straat. Ze bewogen zich richting hoofdingang. Niemand leek in de gaten te hebben dat de populaire artiest van de avond in deze donkere bolide reed. Achterin zijn lieftallige vriendin en op de bijrijderstoel een cameraman.
Daar stond de manager. Hij had de telefoon in zijn hand en er liep een draadje naar zijn oor. Backstage stond nog een Porche. Verder was er alle ruimte voor de artiest en twee auto's van de televisieploeg. Onder begeleiding ging het gezelschap door een achteringang naar binnen. Snel, want buiten was het koud.
Langs de opslag voor drank naar een kleedkamer. Sober en simpel ingericht. Houten bankjes langs de wanden en in het midden een tafel met daarop drank. Bacardi, Pepsi, Heineken, sapjes en water. Geen koelkast, geen bankstel, geen aparte ruimte voor de ster van de avond.
'Neem!' zei de vriendelijke vriendin van Armin. Voor iemand kon toeslaan begon ze als een moedertje met verzorgen. Vooral Red Bull bleek een gewild drankje.
De cameraploeg was eerder die avond bij de Armin thuis begonnen. Ze waren er vriendelijk en gastvrij ontvangen. Misschien wel té normaaltjes voor zo'n wereldberoemde artiest. Het was in ieder geval niet zoals de cameraman had verwacht. Die had kennelijk een totaal verkeerd en overspannen beeld van de mensen uit de dance-scene.
Het was wel gedoe geweest met camera en licht in het eenvoudige rijtjeshuis. Een kleine zolderstudio was volgebouwd met indrukwekkende apparaten. De ultieme jongensdroom voor elke muziekliefhebber, maar een nachtmerrie voor televisiemakers.
Op weg naar de locatie waar Armin deze nacht zou optreden had de cameraman een geanimeerd gesprek moeten onderbreken om toch nog even een paar rij-shots te kunnen maken. Het was alsof ze elkaar al jaren kenden. Niets was minder waar. De cameraman wist eigenlijk niks van de sympathieke en mega populaire Trance specialist die achter het stuur zat.
In de kleedkamer bleef de sfeer ontspannen. Hoewel Armin onderweg had toegegeven altijd nerveus te zijn voor een optreden was dat niet aan hem te merken. Tot op het laatste moment stond hij gezellig te keuvelen met een journalist van Playboy. Hij poseerde gewillig voor de fotografen die waren toegelaten in de kleedkamer en hij signeerde een cd voor de cameraman.
'Voor vriendje Cees.' Dat vond Armin grappig. Hij zette zijn handtekening op het boekje. Op het moment dat hij Kees schreef realiseerde de DJ zich dat je Kees ook met een C zou kunnen schrijven. Hij vond het oprecht lullig dat hij er niet naar gevraagd had. De cameraman vond dat weer een beetje gênant, want die had het ook niet gezegd. Cees moest maar niet zeuren.
Om tien voor een ging het gezelschap richting podium. Armin gaf zijn vriendin een zoen. Een paar duizend uitzinnige fans stonden klaar in een grote hal. Vuurwerk knalde. Bastonen dreunden. Scans en andere gekleurde spots knipperden. Handjes in de lucht. De DJ zette zijn koptelefoon op en graaide in een mapje met cd's.
De cameraman deed de gele gehoorbeschermers in die hij had gekregen van de vriendin van de artiest. Nog klonk de muziek keihard in zijn oren. Aanwijzingen van de regisseur kon hij niet meer verstaan. In een uurtje maakte hij de opnamen waarvan hij dacht dat ze nodig waren voor een aardig portret over de sympathieke DJ. Toch was hij blij dat ze om twee uur buiten stonden. Trance was niet zijn ding. De cameraman realiseerde zich dat hij oud werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.