Peter

Hilversum. Gisterenavond was ik bij het afscheid van mijn collega Peter Havermans. De beste handheld cameraman van Nederland gaat namelijk met pensioen. Het was een feest in stijl; op een geweldige locatie, met veel hotemetoten uit Omroepland, toespraken, een super lekker bandje en een geweldig afscheidsfilmpje. Er werd een Award in het leven geroepen, iedereen kreeg een boekje mee over de collega en zijn werk én een dvd met de hoogtepunten uit zijn cameracarrière. Alles was tot in de puntjes georganiseerd.
Door de hoofdpersoon zelf!
Dat zegt veel over mijn collega, maar helaas ook over het bedrijf waarvoor hij meer dan 30 jaar heeft gewerkt en misschien zelfs iets over de tijd waarin we leven. Ik ben er namelijk van overtuigd dat dit afscheid nooit zo grandioos was geweest als de pensioengerechtigde zich er niet persoonlijk mee had bemoeid. Dan was van dit afscheid niet veel meer terecht gekomen dan een simpele borrel met pinda's op een witte statafel in de garage van ons bedrijf. Of erger, het was een alinea geworden tijdens de kerstborrel.
Nu was het misschien een tikkeltje over de top. Vooral omdat iedereen wist dat het een doehetzelf-feestje was. Hij had alles in eigen hand gehouden, behalve een briljant filmpje van collega's waarin de alziende cameraman op een geweldige in een verborgencamera-actie tuinde. Hoewel ik me even heb afgevraagd of ook dit door hem zelf bedacht was.
Voor sommige mensen in de zaal was het dus een beetje vreemd dat een cameraman, die normaal gesproken toch op de achtergrond hoort te staan, zichzelf zo belangrijk maakte. Maar in dit geval is het volkomen normaal én terecht.
Peter was 15 jaar vaste cameraman van NOVA en heeft volgens eigen zeggen meer dan 1100 reportages gemaakt voor dit programma. Dat heeft hij op onnavolgbare wijze gedaan. Altijd bevlogen en telkens weer deed hij verwoed pogingen om een creatief, prijswinnend hoogstandje te maken. Of dat wel of niet lukte maakte niets uit. Hij verkocht zichzelf toch wel. Carel Kuyl, hoofdredacteur van NOVA, noemde hem een 'kunstenaarartiest' en dat is hij zeker.
Uiteraard was Peter al lang niet meer de beste cameraman van Nederland –dat ben ik– maar hij geloofde er zelf heilig in. Ook als mijn collega wel heel erg had staan stofzuigeren met de camera of als het licht niet helemaal goed stond. Hij noemde dat spotten met de filmwetten en kwam daar altijd fluitend mee weg. Meer dan dat, want anderen geloofden ook dat hij de beste was. Of ze namen de grap over en zorgden er zo voor dat het alsnog selffulfilling prophecy werd.
Dat vind ik prachtig!
Het zijn juist dit soort mensen die kleur geven aan het veel te zakelijke en grijzemuizige Hilversum. En dus zal ik Peter Havermans missen.
Natuurlijk werd ook ik soms best een beetje moe van zijn gewauwel, maar als dat straks niet meer te horen is op het MediaPark, wordt het wel heel erg stil. Daarom zal ik er alles aan doen om de opdracht uit te voeren die Peter mij gisterenavond heeft meegegeven: Ik ga in zijn voetsporen treden en er voor zorgen dat hij een waardige opvolger krijgt.
Voortaan zal ik mijn mond niet meer houden, alle valse bescheidenheid smijt ik overboord en ik ga bevlogen, onstuitbaar en gepassioneerd draaien. Groots en meeslepend. Tegen de tijd dat ik met pensioen ga moeten ze een straat bij het MediaPark naar mij noemen. Of op zijn minst een laad- en losplek. Desnoods regel ik dat dan zelf.

Peter bedankt voor het advies!