Visé, België. Een oranje truck rijdt in hoog tempo tegen de steile helling op. In de tweede haarspeld bocht slippen zijn banden. De bestuurder corrigeert snel. Stenen spatten in het rond. Cameramensen en fotografen volgen met hun lenzen de vrachtwagen tot deze om de hoek verdwenen is. Aan de andere kant komt de volgende al aangescheurd.
Dit is de presentatie van Team De Rooy. De nationale autosportpers is met een touringcar van Son bij Eindhoven naar een steengroeve in het Belgische Lixhe, net over de grens bij Maastricht, gebracht. Hier worden de racetrucks voor Dakar 2008 gedemonstreerd.
Het gaat er stevig aan toe. Met name Jan de Rooy rijdt als een wilde. Zijn zoon Gerard kan er echter ook wat van. Hugo Duisters is met de snelle assistentietruck veel zwaarder, maar maakt desondanks indruk op het gevarieerde parkoers.
De groeve is een perfecte locatie voor deze gelegenheid. De omgeving geeft het gevoel dat we in een ver buitenland zitten, terwijl de rondvliegende stenen bij wijze van spreken in Nederland terecht komen. Het is jammer dat de zon niet schijnt, anders had dit net Spanje of Marokko kunnen zijn. Geelwitte kalkrotsen, gravelrode modder, grijze vuurstenen en kale bomen. Voor het plaatje steken de feloranje racemonsters mooi af tegen de grauwe achtergrond.
Ik amuseer me kostelijk. De opdracht is simpel: 'Maak mooie shots van Jan en Gerard de Rooy in actie!' Het is niet lastig om in dit terrein te variëren tussen close en totaalshots. Hoog en laag perspectief. Op de meeste posities kan ik met mijn telelens verschillende soorten opnamen maken. Close wielen als ze dicht langs me razen, topshots op het moment dat ze beneden in het dal denderen, en ik kan ze goed volgen als ze in de verte door de plassen planeren. Met een paar verplaatsingen cover ik het hele rondje, dat een paar kilometer lang is.
Een jeep brengt ons van A naar B. Onderweg moeten we even aan de kant, omdat een De Rooytje ons op de hielen zit. Als hij voorbij stuift ketst er een steen tegen de zijruit bij de bestuurder. Het glas versplintert in een miljoen kleine stukjes. Ze vallen als in slow motion naar binnen. De man achter het stuur, die volgens mij ook de eigenaar van deze dure 4-wheeldrive is, vloekt zachtjes.
Even later blijkt dat van de andere terreinwagen die cameramensen verplaatst de achterruit aan splinters is. Ook door een opspattende kei. Voor de zekerheid neem ik met mijn camera iets meer afstand. Ik veeg kleine spatjes van de lens en maak spectaculaire opnamen van de trucks die modderregen veroorzaken als ze door een diepe plas bulderen.
Op deze manier vliegt de tijd. Ik moet haasten om voor het eind van de middag op een plek te zijn waar de vrachtwagens met alle wielen van de grond komen. Het is een bult in de afdaling. Niet zo heftig als we ze kennen uit de echte Dakar rally, maar mooi genoeg om er een flink stuk voor te lopen. Jan en Gerard demonstreren op ons verzoek wat ze hier kunnen. Allebei nemen ze de hindernis twee keer. Waarschijnlijk, omdat ze het zelf te leuk vinden. En ik weet bijna zeker dat ze na de eerste jump dachten het nóg beter te kunnen en ze wilden natuurlijk niet voor elkaar onder doen.
Dit is de presentatie van Team De Rooy. De nationale autosportpers is met een touringcar van Son bij Eindhoven naar een steengroeve in het Belgische Lixhe, net over de grens bij Maastricht, gebracht. Hier worden de racetrucks voor Dakar 2008 gedemonstreerd.
Het gaat er stevig aan toe. Met name Jan de Rooy rijdt als een wilde. Zijn zoon Gerard kan er echter ook wat van. Hugo Duisters is met de snelle assistentietruck veel zwaarder, maar maakt desondanks indruk op het gevarieerde parkoers.
De groeve is een perfecte locatie voor deze gelegenheid. De omgeving geeft het gevoel dat we in een ver buitenland zitten, terwijl de rondvliegende stenen bij wijze van spreken in Nederland terecht komen. Het is jammer dat de zon niet schijnt, anders had dit net Spanje of Marokko kunnen zijn. Geelwitte kalkrotsen, gravelrode modder, grijze vuurstenen en kale bomen. Voor het plaatje steken de feloranje racemonsters mooi af tegen de grauwe achtergrond.
Ik amuseer me kostelijk. De opdracht is simpel: 'Maak mooie shots van Jan en Gerard de Rooy in actie!' Het is niet lastig om in dit terrein te variëren tussen close en totaalshots. Hoog en laag perspectief. Op de meeste posities kan ik met mijn telelens verschillende soorten opnamen maken. Close wielen als ze dicht langs me razen, topshots op het moment dat ze beneden in het dal denderen, en ik kan ze goed volgen als ze in de verte door de plassen planeren. Met een paar verplaatsingen cover ik het hele rondje, dat een paar kilometer lang is.
Een jeep brengt ons van A naar B. Onderweg moeten we even aan de kant, omdat een De Rooytje ons op de hielen zit. Als hij voorbij stuift ketst er een steen tegen de zijruit bij de bestuurder. Het glas versplintert in een miljoen kleine stukjes. Ze vallen als in slow motion naar binnen. De man achter het stuur, die volgens mij ook de eigenaar van deze dure 4-wheeldrive is, vloekt zachtjes.
Even later blijkt dat van de andere terreinwagen die cameramensen verplaatst de achterruit aan splinters is. Ook door een opspattende kei. Voor de zekerheid neem ik met mijn camera iets meer afstand. Ik veeg kleine spatjes van de lens en maak spectaculaire opnamen van de trucks die modderregen veroorzaken als ze door een diepe plas bulderen.
Op deze manier vliegt de tijd. Ik moet haasten om voor het eind van de middag op een plek te zijn waar de vrachtwagens met alle wielen van de grond komen. Het is een bult in de afdaling. Niet zo heftig als we ze kennen uit de echte Dakar rally, maar mooi genoeg om er een flink stuk voor te lopen. Jan en Gerard demonstreren op ons verzoek wat ze hier kunnen. Allebei nemen ze de hindernis twee keer. Waarschijnlijk, omdat ze het zelf te leuk vinden. En ik weet bijna zeker dat ze na de eerste jump dachten het nóg beter te kunnen en ze wilden natuurlijk niet voor elkaar onder doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.