De Meern. Ik snurk. Volgens mijn vriendin niet zo zuinig ook. Het is iets waar ik niet trots op ben, want het heeft in mijn geval te maken met overgewicht. Toen ik een paar jaar geleden flink was afgevallen werd ook mijn nachtelijk gezaag minder. Tot groot verdriet van mijn lieve lief is het met de kilo's teruggekomen.
Best gênant.
Met mijn pathologische obsessie om elke morgen luid klinkende winden in de toiletpot te laten resoneren, heb ik twee zaken waar ik niemand anders dan vrouw en kind mee wil lastig vallen. Wat mij betreft hoeft niemand hier van te weten. Het zijn afwijkingen die me niet populairder maken en ik doe er niemand, behalve mezelf, een plezier mee.
Dat is dus gelijk de reden waarom ik het belangrijk vind dat ik een eigen kamer heb als we voor werk ergens overnachten. Mijn collega's hebben het zwaar genoeg met mij. Ik wil ze niet ook nog eens belasten met mijn gerochel, geronk en gereutel. Tijdens de professionele reisjes zijn de dagen lang en zit je meer dan voldoende bij elkaar op de lip. Enige privacy is dan geen overbodige luxe.
Toch zijn er genoeg opdrachtgevers die proberen te bezuinigen door collega's bij elkaar in bed te proppen. Ik had het laatst weer. Na een dag hard werken kwamen we midden in de nacht bij een hotelreceptie waar een vriendelijke jongedame ons meldde dat we met twee personen een kamer moesten delen. Als ik dat vooraf had geweten had ik iets anders verzonnen, maar nu stond ik met mijn rug tegen de muur. Ik eindigde op een klein kamertje met iemand die ik voor die avond nooit langer dan twee minuten had gesproken.
Dat het af en toe onvermijdelijk is begrijp ik ook wel. In de binnenlanden van Timboektoe kan het lastig zijn om goede accommodatie te regelen en soms is het ergens zo druk dat alles vol zit. Maar vaak genoeg doet een opdrachtgever ook alsof het niet anders op te lossen was. Soms liegen ze zelfs over de beschikbaarheid van kamers, omdat ze niet durven toe te geven dat het om de centjes gaat.
Het is sowieso voor veel producers lastig om het kamerdelen vooraf duidelijk aan te kondigen. Negen van de tien keer komt de mededeling op het allerlaatste moment of helemaal niet. Dat haat ik.
Ik ben wel eens naar de receptie van het hotel gelopen om te ontdekken dat er nog meerdere kamers beschikbaar waren en in dat verre buitenland waren de kosten net geen 15 euro per nacht. Daar had ik het snel geregeld.
Morgen slaap ik in Eindhoven, om zaterdagochtend op tijd in Valkenswaard te kunnen zijn. Ook dan moet ik een kamer delen, maar deze keer vind ik het minder erg. Ik mag met mijn vriendje Frank naar bed en daar verheug ik me al de hele week op. Zoek er niks achter; het is een gewone platonische vriendschap. Maar samen hebben we zoveel meegemaakt dat het vooral leuk is om weer eens lepeltje lepeltje te liggen.
Ik kan hem wel aanraden om oordopjes en een wasknijper mee te nemen. Nou ja, dat zou ik kunnen doen…
Best gênant.
Met mijn pathologische obsessie om elke morgen luid klinkende winden in de toiletpot te laten resoneren, heb ik twee zaken waar ik niemand anders dan vrouw en kind mee wil lastig vallen. Wat mij betreft hoeft niemand hier van te weten. Het zijn afwijkingen die me niet populairder maken en ik doe er niemand, behalve mezelf, een plezier mee.
Dat is dus gelijk de reden waarom ik het belangrijk vind dat ik een eigen kamer heb als we voor werk ergens overnachten. Mijn collega's hebben het zwaar genoeg met mij. Ik wil ze niet ook nog eens belasten met mijn gerochel, geronk en gereutel. Tijdens de professionele reisjes zijn de dagen lang en zit je meer dan voldoende bij elkaar op de lip. Enige privacy is dan geen overbodige luxe.
Toch zijn er genoeg opdrachtgevers die proberen te bezuinigen door collega's bij elkaar in bed te proppen. Ik had het laatst weer. Na een dag hard werken kwamen we midden in de nacht bij een hotelreceptie waar een vriendelijke jongedame ons meldde dat we met twee personen een kamer moesten delen. Als ik dat vooraf had geweten had ik iets anders verzonnen, maar nu stond ik met mijn rug tegen de muur. Ik eindigde op een klein kamertje met iemand die ik voor die avond nooit langer dan twee minuten had gesproken.
Dat het af en toe onvermijdelijk is begrijp ik ook wel. In de binnenlanden van Timboektoe kan het lastig zijn om goede accommodatie te regelen en soms is het ergens zo druk dat alles vol zit. Maar vaak genoeg doet een opdrachtgever ook alsof het niet anders op te lossen was. Soms liegen ze zelfs over de beschikbaarheid van kamers, omdat ze niet durven toe te geven dat het om de centjes gaat.
Het is sowieso voor veel producers lastig om het kamerdelen vooraf duidelijk aan te kondigen. Negen van de tien keer komt de mededeling op het allerlaatste moment of helemaal niet. Dat haat ik.
Ik ben wel eens naar de receptie van het hotel gelopen om te ontdekken dat er nog meerdere kamers beschikbaar waren en in dat verre buitenland waren de kosten net geen 15 euro per nacht. Daar had ik het snel geregeld.
Morgen slaap ik in Eindhoven, om zaterdagochtend op tijd in Valkenswaard te kunnen zijn. Ook dan moet ik een kamer delen, maar deze keer vind ik het minder erg. Ik mag met mijn vriendje Frank naar bed en daar verheug ik me al de hele week op. Zoek er niks achter; het is een gewone platonische vriendschap. Maar samen hebben we zoveel meegemaakt dat het vooral leuk is om weer eens lepeltje lepeltje te liggen.
Ik kan hem wel aanraden om oordopjes en een wasknijper mee te nemen. Nou ja, dat zou ik kunnen doen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.