branche CAO

Hilversum. De concurrentie tussen facilitaire bedrijven in Omroepland is moordend. Omroepen en producenten maken daar dankbaar gebruik van. Zij spelen de verschillende partijen schaamteloos tegen elkaar uit. Loyaliteit is een rekbaar begrip. 
Zelfs als partijen al jaren op een goede manier samenwerken moeten de prijzen elke keer weer omlaag. Als dat niet goedschiks gebeurt, dan worden wat offertes bij concurrenten opgevraagd om het kwaadschiks voor elkaar te krijgen. En die facilitaire bedrijven werken daar graag aan mee. Ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet en willen elkaars marktaandeel inpikken. Of ze dat ook goed in kunnen vullen is niet aan de orde. Er wordt alles aan gedaan om met ‘scherpe’ prijzen te komen. Dat gaat in deze branche vaak over de rug van het personeel.
Personeelskosten vormen een belangrijk deel van de offertes die worden uitgebracht. Een bedrijf met de goedkope medewerkers kan de tarieven dus laag houden. Zakelijk gezien klinkt het logisch, maar de kaasschaafmethode, die telkens wordt gehanteerd om iets van de mensen op de vloer af te pakken, doet inmiddels pijn. 
Een branche CAO lijkt een effectieve oplossing voor het grootste probleem van de facilitaire bedrijven. Als allemaal dezelfde arbeidsvoorwaarden krijgen, is het gedaan met concurrentie op salarissen van medewerkers. Bij een gelijke behandeling van arbeidstijden en onregelmatigheidstoeslagen kunnen klanten de verschillende bedrijven of medewerkers niet langer tegen elkaar uitspelen.
Concurrentie op kwaliteit, cultuur, slagkracht, innovatie en efficiency is prima, maar de mensen, die op de gekste tijden uitrukken om de techniek te verzorgen van televisieprogramma’s, verdienen een betere waardering. Zeker gezien de huidige werkdruk.
In een brief van de gezamenlijke ondernemingsraden lees ik dat de directies van verschillende facilitaire bedrijven ruim een half jaar geleden om de tafel zijn gaan zitten om de mogelijkheden voor zo’n CAO te onderzoeken. Het doel was het professionaliseren van de facilitaire branche. Maar dat is inmiddels hopeloos mislukt.
Managers en aandeelhouders van al die bedrijven hebben kennelijk geen behoefte aan betere afspraken over arbeidsvoorwaarden. Als eerste haakte Team Facilities af. Daarna zagen ook United Broadcast Facilities, Cinevideogroep en dutchView het al snel niet meer zitten. En zo zijn we terug bij ‘af’. Lang leve de cowboycultuur! 
Aan de medewerkers wordt niets gevraagd. Baasjes doen wel voortdurend alsof, maar elk jaar opnieuw komen er nieuwe regeltjes en bezuinigingen. Altijd in het voordeel van het bedrijf of de aandeelhouder. Al dat afpakken gaat onder de noemer van concurrentie en de strijd om te overleven. Als medewerker van een facilitair bedrijf moet je blij zijn dat je in Hilversum mág werken.
Dat het niet gelukt is om een branche CAO voor elkaar te boksen zegt veel over de ambities van deze bedrijven, over de macht van de aandeelhouder en de daadkracht van managers. De meeste directeuren van facilitaire bedrijven in Hilversum zijn kennelijk kneuzen, die vooral druk zijn met korte termijn politiek, hun eigen beloning en vooral NIET met het personeel. 
Behalve mijn eigen directeur natuurlijk!