kettinkje

Hilversum. Na een onbenullige ruzie had ze van haar vriend een kettinkje gekregen. Hij had ingezien dat er iets goed gemaakt moest worden. En dat was nieuw in hun relatie. Niet eerder had hij zo zijn best gedaan om een romantisch cadeau voor haar te kopen.
Ze haalde het kettinkje uit haar broekzak en liet het zien aan collega’s. Geen bijzonder sierraad, maar een simpel zilveren kettinkje. Het had ook uit een verrassingsei kunnen komen. 
Alles draait om de eenvoud moest hij gedacht hebben. Of misschien had hij toch een beetje op de kleintjes gelet en zich afgevraagd wat hij moest kopen als ze nog eens echt knallende crisis zouden krijgen.
‘Ik vind het lelijk!’, vertrouwde ze haar collega’s toe. Die moesten allemaal smakelijk lachen. Maar al snel bleek dat ze met een duivels dilemma zat.
‘Het is natuurlijk een super lief gebaar. Zoiets heeft hij nog nooit gedaan. En nou vind ik het lelijk. Moet je dat dan zeggen?’ 
De mannen op de afdeling waren even stil. Waarschijnlijk moesten ze allemaal denken aan die keer dat ze er zelf op uit waren getrokken om iets voor hun partner te kopen. Ze zagen zichzelf gelijk staan bij de Bijenkorf en dachten aan de bijzondere cadeaus die ze geschonken hadden. ‘Zou ze die ook lelijk vinden?’ Dachten de heren in koor. ‘En wanneer had mijn vriendin voor het laatst mijn ring om?’ 
‘Niks zeggen!’ zei de een. ‘Nooit liegen! Eerlijkheid duurt het langst.’ Besliste een ander. En iedereen wist dat hij gelijk had, maar zo simpel is eerlijkheid niet altijd.
‘Misschien moet je ook iets heel stoms voor hem kopen.’ Bedacht ik. ‘Dan weet hij wat het is. En over een tijdje lachen jullie er om.’
‘Hij heeft echt zijn best gedaan...’ Ze vond het ook een beetje zielig voor haar vriendje en wilde niet ondankbaar zijn. Nu deed ze het kettinkje thuis om en op de fiets naar haar werk weer af. ‘Hij vindt het zo mooi om mijn nek staan. Maar dat is toch niet waar?!’ 
Op verzoek showde ze het wiedergutmachungskettinkje. ‘Niets mis mee’, oordeelden de mannen. 
‘Het is foeilelijk!’ stelde zij.
‘Ohw...’ zeiden de heren in koor. Daarna viel het stil. Ze werd toch niet helemaal begrepen.

De moraal van dit verhaal is dat mannen beter geen sierraden voor hun vrouw kunnen kopen. Ze hebben er stomweg geen verstand van. Hou het bij een simpel bosje rozen of een doos chocolade. Het effect is nagenoeg hetzelfde en de schade blijft beperkt. Zo moeten vrouwen geen onderbroeken voor hun man kopen. Die dingen zien er misschien wel sexy uit, maar ze zitten voor geen meter.