Papendrecht. En dan sta je op een zonnige zaterdagmiddag voor de PKC hal. Het is zo’n plek waar de gemiddelde sportcameraman eens in de vijf jaar moet zijn. Als je er komt aangereden weet je het weer. Voor de deur zijn keurig twee plekken gereserveerd. Paaltjes met roodwit gestreept lint en een briefje waarop ‘NOS’ staat. Hier zijn de mensen van de televisie nog hartelijk welkom. Een vriendelijke meneer van het bestuur gooit gelijk de nooddeur open, zodat Studio Sport haar zware spullen makkelijk kan laden en lossen.
We gaan korfballen.
Nou is het makkelijk om een flauw stukje te schrijven over deze ‘sport’, maar laat ik eerst maar eens zorgen dat de topper tussen PKC en DOS’46 fatsoenlijk in beeld gebracht word. Korfbal doet me niks, het aantal wedstrijden dat ik gedraaid heb is op een hand te tellen, dus is onderschatting en minachting niet gepast. Voor je het weet mis je het beslissende punt.
In het wedstrijdboekje lees ik dat de reguliere competitie halverwege is. Alle clubs hebben elkaar een keer ontmoet en nu beginnen de returnwedstrijden. Hier speelt de nummer twee tegen de koploper.
De perstribune zit vol. Dat zegt iets over de afmetingen van het bordes, maar ook over het aantal journalisten dat kennelijk nog is geïnteresseerd. Ik zie Langs de Lijn, Omroep Drenthe (die handig en lekker goedkoop gebruik maken van mijn beelden), een paar fotografen, een cameraman van de Korfbalbond (hij wil met zijn handycam liever niet wijken voor de camera van Studio Sport) en een meneer van de statistieken (die zijn zoon heeft meegenomen en de jongen verdient kennelijk een betere plek dan de redacteur van Studio Sport). Er zijn dus -met ons- genoeg belangrijke mensen in de zaal.
De wedstrijd begint. Voor ik met mijn ogen heb kunnen knipperen is het eerste punt gescoord. Tijd om een close shot voor de montage te maken krijg ik amper, want aan de andere kant is het spel alweer hervat. Het tempo van dit potje korfbal ligt hoog. Ik neem zo min mogelijk risico en stink er toch in tijdens een strafworp. Bij basketbal of handbal doen ze er uren over voor de vrije worp genomen is; hier vliegt de bal al door de mand van plastik. Ik had het net. Of eigenlijk net niet. Nu maar hopen dat er nog lekker veel gescoord wordt, zodat niet alle scores meegenomen hoeven te worden in de vier minuten uitzending.
Spannend is de wedstrijd geen moment. Wel verrassend. DOS loopt uit en geeft PKC op haar donder. Pas in de tweede helft zien we een paar mooie punten. Ik weet inmiddels zeker dat mijn gemiste kans de uitzending niet gaat halen en dat niemand dit punt zal missen. Het wordt 15-22.
Heb ik genoten? Nee. Maar straf is het draaien van een potje korfbal ook niet. Eens in de vijf jaar...
We gaan korfballen.
Nou is het makkelijk om een flauw stukje te schrijven over deze ‘sport’, maar laat ik eerst maar eens zorgen dat de topper tussen PKC en DOS’46 fatsoenlijk in beeld gebracht word. Korfbal doet me niks, het aantal wedstrijden dat ik gedraaid heb is op een hand te tellen, dus is onderschatting en minachting niet gepast. Voor je het weet mis je het beslissende punt.
In het wedstrijdboekje lees ik dat de reguliere competitie halverwege is. Alle clubs hebben elkaar een keer ontmoet en nu beginnen de returnwedstrijden. Hier speelt de nummer twee tegen de koploper.
De perstribune zit vol. Dat zegt iets over de afmetingen van het bordes, maar ook over het aantal journalisten dat kennelijk nog is geïnteresseerd. Ik zie Langs de Lijn, Omroep Drenthe (die handig en lekker goedkoop gebruik maken van mijn beelden), een paar fotografen, een cameraman van de Korfbalbond (hij wil met zijn handycam liever niet wijken voor de camera van Studio Sport) en een meneer van de statistieken (die zijn zoon heeft meegenomen en de jongen verdient kennelijk een betere plek dan de redacteur van Studio Sport). Er zijn dus -met ons- genoeg belangrijke mensen in de zaal.
De wedstrijd begint. Voor ik met mijn ogen heb kunnen knipperen is het eerste punt gescoord. Tijd om een close shot voor de montage te maken krijg ik amper, want aan de andere kant is het spel alweer hervat. Het tempo van dit potje korfbal ligt hoog. Ik neem zo min mogelijk risico en stink er toch in tijdens een strafworp. Bij basketbal of handbal doen ze er uren over voor de vrije worp genomen is; hier vliegt de bal al door de mand van plastik. Ik had het net. Of eigenlijk net niet. Nu maar hopen dat er nog lekker veel gescoord wordt, zodat niet alle scores meegenomen hoeven te worden in de vier minuten uitzending.
Spannend is de wedstrijd geen moment. Wel verrassend. DOS loopt uit en geeft PKC op haar donder. Pas in de tweede helft zien we een paar mooie punten. Ik weet inmiddels zeker dat mijn gemiste kans de uitzending niet gaat halen en dat niemand dit punt zal missen. Het wordt 15-22.
Heb ik genoten? Nee. Maar straf is het draaien van een potje korfbal ook niet. Eens in de vijf jaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.