De Meern. Misschien is al dat fietsen minder leuk voor onze bink dan wij dachten. Telkens nadat we hem in zijn stuurtroontje door de Vinexwijk reden, sliep hij onrustig. Alle twee de keren. Het mannetje zelf kan je natuurlijk niks vragen. Hij maakt inmiddels duidelijk wat hij wel en niet wil, maar meneer is nog niet zo sterk in het uitdrukken van zijn gevoelens. Laat staan dat hij stressmomenten kan verwoorden.
Vannacht was er opeens paniek in de kinderkamer. Het was drie uur. Zomertijd. Ik was er eerder al even uit geweest voor een korte fopspeenstop, maar dit was anders. Een heftige droom of een ander schrikmoment. Eenmaal ter plaatse zat ons boefje rechtop in bed. Klaarwakker.
Zelf was ik zo duf als een konijn. Ik wilde niets liever dan slapen, maar mijn zoon had andere plannen. Nu papa er was kon de nieuwe dag beginnen. Het krijsen stopte acuut. Vrolijk trok hij zich op aan de spijltjes van het bed.
Stilletjes proberen om hem weer onder het lakentje te schuiven bleek geen succes. Weglopen al helemaal niet. Het was pas goed als ik bij hem in het donkere kamertje bleef. Hoe hij zag of ik er wel of niet was, is me nog steeds een raadsel. Ik kon in ieder geval niet zien of hij zijn oogjes dicht had. Of niet.
Uiteindelijk was hij, dankzij mijn geschuifel, zo wakker dat mij niets anders restte dan hem oppakken. Opvoedkundig misschien niet de meest verantwoorde actie, maar wat moet je dan? Het was inmiddels kwart over drie.
Met zijn hoofdje tegen mijn brede schouder en een handje kriebelend in mijn nek stond ik te wiegen in de nacht. Dat vond zoonlief meer dan prima. Uiteindelijk voelde ik dat hij in slaap dommelde. Zijn hoofdje zakte naar beneden. Het handje liet los.
Extreem behoedzaam boog ik voorover om de kroonprins weer in zijn bedje te leggen. Op het moment dat zijn hoofd het lakentje raakte schrok hij wakker. Als een springveer schoot hij overeind.
‘Ga direct naar start! U ontvangt geen 20.000 gulden.’
Het sussen duurde en duurde. Uiteindelijk nam ik plaats in de rookstoel die speciaal voor de kinderkamer is opgeknapt en waarvan de kussens zijn bekleed met een zebrastofje. De baby in trappelzak op mijn buik. Zijn ademhaling werd rustiger en het zachtjes smakken met het speentje nam af. Voorzichtig streelde ik zijn hoofdje.
Ik moet eerlijk bekennen dat het een heerlijk gevoel is om zo, onderuitgezakt met je kind in de armen, het leven te overdenken. Ik realiseerde me hoeveel ik van het kereltje houd. En van zijn moeder, die verderop zachtjes lag te snorren.
Zo moet ik in slaap zijn gesukkeld.
Opeens beet meneer in mijn neus. Waarschijnlijk gewekt door mijn gesnurk. Het was een natte zoen of hij probeerde mij stil te krijgen. Ik zal het over een paar jaar eens aan hem vragen. Maar ik schrok me kapot.
Om kwart over vier sloop ik uiteindelijk in de richting van mijn eigen bed. Ik moest onwijs plassen, maar wilde kost wat kost geen geluid meer maken.
Met mijn vriendin heb ik vanmorgen afgesproken dat degene die met hem wil fietsen ook nachtdienst heeft.
Vannacht was er opeens paniek in de kinderkamer. Het was drie uur. Zomertijd. Ik was er eerder al even uit geweest voor een korte fopspeenstop, maar dit was anders. Een heftige droom of een ander schrikmoment. Eenmaal ter plaatse zat ons boefje rechtop in bed. Klaarwakker.
Zelf was ik zo duf als een konijn. Ik wilde niets liever dan slapen, maar mijn zoon had andere plannen. Nu papa er was kon de nieuwe dag beginnen. Het krijsen stopte acuut. Vrolijk trok hij zich op aan de spijltjes van het bed.
Stilletjes proberen om hem weer onder het lakentje te schuiven bleek geen succes. Weglopen al helemaal niet. Het was pas goed als ik bij hem in het donkere kamertje bleef. Hoe hij zag of ik er wel of niet was, is me nog steeds een raadsel. Ik kon in ieder geval niet zien of hij zijn oogjes dicht had. Of niet.
Uiteindelijk was hij, dankzij mijn geschuifel, zo wakker dat mij niets anders restte dan hem oppakken. Opvoedkundig misschien niet de meest verantwoorde actie, maar wat moet je dan? Het was inmiddels kwart over drie.
Met zijn hoofdje tegen mijn brede schouder en een handje kriebelend in mijn nek stond ik te wiegen in de nacht. Dat vond zoonlief meer dan prima. Uiteindelijk voelde ik dat hij in slaap dommelde. Zijn hoofdje zakte naar beneden. Het handje liet los.
Extreem behoedzaam boog ik voorover om de kroonprins weer in zijn bedje te leggen. Op het moment dat zijn hoofd het lakentje raakte schrok hij wakker. Als een springveer schoot hij overeind.
‘Ga direct naar start! U ontvangt geen 20.000 gulden.’
Het sussen duurde en duurde. Uiteindelijk nam ik plaats in de rookstoel die speciaal voor de kinderkamer is opgeknapt en waarvan de kussens zijn bekleed met een zebrastofje. De baby in trappelzak op mijn buik. Zijn ademhaling werd rustiger en het zachtjes smakken met het speentje nam af. Voorzichtig streelde ik zijn hoofdje.
Ik moet eerlijk bekennen dat het een heerlijk gevoel is om zo, onderuitgezakt met je kind in de armen, het leven te overdenken. Ik realiseerde me hoeveel ik van het kereltje houd. En van zijn moeder, die verderop zachtjes lag te snorren.
Zo moet ik in slaap zijn gesukkeld.
Opeens beet meneer in mijn neus. Waarschijnlijk gewekt door mijn gesnurk. Het was een natte zoen of hij probeerde mij stil te krijgen. Ik zal het over een paar jaar eens aan hem vragen. Maar ik schrok me kapot.
Om kwart over vier sloop ik uiteindelijk in de richting van mijn eigen bed. Ik moest onwijs plassen, maar wilde kost wat kost geen geluid meer maken.
Met mijn vriendin heb ik vanmorgen afgesproken dat degene die met hem wil fietsen ook nachtdienst heeft.
snotjong
Haha, het onderschrift deed het hem!
BeantwoordenVerwijderen