mijn phone

Tilburg. De omstandigheden waren verre van ideaal. Storm, regen en een lage temperatuur. Misschien goed voor het programma, maar buitengewoon vervelend voor kandidaten en haast onmogelijk voor de programmamakers. Vooral de cameramensen hadden het zwaar.
Ik was tot op de draad nat. Mijn handen voelden alsof ik een Elfstedentocht zonder wanten had gereden. Zompige sokken sopten in mijn schoenen, de jas kon je uitwringen. Alle spieren in mijn nek spanden samen uit protest. De lens regende voortdurend dicht en mijn zeempjes waren niet langer afdoende om het vocht te absorberen. Ik keek door de strepen, vegen en druppels heen.
In de Tilburgse Piushaven moesten de kandidaten van The Phone iets doen met bootjes. De twee meisjes konden in eerste instantie de juiste locatie niet vinden. Daarna begrepen ze de opdracht niet. Uiteindelijk misten ze de (speed)boot en moesten ze roeien.
Het duurde en duurde.
Ik stond op afstand en kon de camera niet stil houden in de wind. Na verloop van tijd verstijfde ik langzaam en begon steeds meer te trillen. Dat wil je niet als je maximaal ingezoomd bent, al worden de beelden kort gesneden en mag het er allemaal ‘heftig’ en soms ‘wild’ uitzien.
De dames op het water kwamen niet vooruit. De wind blies ze net zo hard achteruit als zij vooruit roeiden. Het bootje draaide maar wat rond. Na een tijdje werden ze gebeld en konden ze hulp kopen van het nog te winnen prijzengeld. Een speedboot was al onderweg.
Op dat moment wijzigde ook het cameraplan. Mijn volgende positie kwam te vervallen. De auto die daar klaar stond voor een snelle verplaatsing moest terugkomen om mij en de geluidsman bij de haven op te pikken. Ik was aan het bellen, filmen en trillen tegelijk.
Nadat de kandidaten waren overgestapt op de speedboot lag de roeiboot los in het water. Die hadden ze niet vastgelegd. Er zat een minicamera op die wij later tijdens de opnamen nog nodig hadden. Dus zette ik mijn camera op de kade en sprong als een stramme Indiana Jones aan boord van de afgedreven roeiboot. Het ging maar net goed. De boot schommelde hevig. Bijna verloor ik mijn evenwicht.
Op het moment dat ik voorover bukte om de klem van het kleine cameraatje los te draaien voelde ik dat er iets uit de borstzak van mijn doorweekte jas gleed. Uit een ooghoek zag ik dat het mijn telefoon was die overboord kletterde en met een zachte plons het ruime sop koos.
Over het algemeen ben ik een rustige en zachtaardige jongen. Ik heb niet voor niets de bijnaam ‘labrador’, maar kom niet aan mijn mobieltje. Ik was woest. Kon de camera er wel achteraan smijten. Even heb ik hartgrondig staan vloeken en het liefst was ik gelijk naar huis gegaan. Of naar een telefoonwinkel.
Maar ik moest door. En snel een beetje.
Veel tijd om te balen kreeg ik de rest van de dag niet. De avonturen van twee Phone-kandidaten waren belangrijker. Pas op weg naar Hilversum kwam de klap. Ik wilde mijn vriendin bellen om te zeggen hoeveel ik van haar houd en kon dat niet zonder hulp van een ander. De rest van de avond heb ik me gerealiseerd hoe ernstig mijn telefoonverslaving is...