Rijswijk. Een dag zonder telefoon is een hele beproeving. Ik ben verslaafd. Kennelijk vindt mijn hersenpan het prettig om gefrituurd te worden door de straling van een GSM. Nu dat al een dag niet gebeurt raak ik van streek.
Sinds mijn mobieltje op de bodem van de haven in Tilburg ligt heb ik last van afkickverschijnselen. Om de paar minuten grijp ik naar mijn broekzak. In de auto kijk ik weemoedig richting lege carkithouder. Voortdurend komt in mijn hoofd een naam boven drijven van iemand die ik best even zou kunnen bellen. Ook vraag ik me af wie mij probeert te bereiken. Mis ik een belangrijk bericht?
Een leven zonder mobiele telefoon is geen leven. Ik mis mijn Nokia. En Vodafone zal mij inmiddels ook wel missen. Zo lang waren we nooit zonder elkaar. Hoe deden we dit voor 1995?
Als ik de winkel van het telefoonbedrijf binnen stap word ik met open armen ontvangen. Niets is een probleem. Deze grootverbruiker wordt spoedig en accuraat geholpen. De nieuwe simkaart krijg ik voor niks en ook een toestel mag ik gratis uitzoeken. Daarvoor moet ik wel mijn contract met een jaar verlengen. Natuurlijk betaal ik dit dubbel en dwars terug met de maandelijkse telefoonnota’s.
De zwarte N73 brandt in mijn zak. Helaas werkt het apparaatje nog niet. De batterij moet eerst worden opgeladen. Ook het simkaartje is de komende twee uur niet actief. Pas tegen de avond zal dit nieuwe speledingetje iets doen.
Ik kan niet wachten.
Om het kwartier probeer ik het, maar zelfs na drie uur doet hij niks. Ik word er bloednerveus van. De telefoonjunkie in mij houdt het niet langer en belt de helpdesk. Een zachte G aan de andere kant van de lijn helpt gelukkig keurig. Maar ook hij stelt het geduld op de proef. Nog even.
Om acht uur, dertig uur nadat ik mijn vorige telefoon heb verzopen, ben ik weer in de lucht. Vijf berichten piepen achter elkaar binnen. Niks bijzonders, niets gemist. Toch ga ik gelijk bellen. Heerlijk! Het trillen stopt direct.
Sinds mijn mobieltje op de bodem van de haven in Tilburg ligt heb ik last van afkickverschijnselen. Om de paar minuten grijp ik naar mijn broekzak. In de auto kijk ik weemoedig richting lege carkithouder. Voortdurend komt in mijn hoofd een naam boven drijven van iemand die ik best even zou kunnen bellen. Ook vraag ik me af wie mij probeert te bereiken. Mis ik een belangrijk bericht?
Een leven zonder mobiele telefoon is geen leven. Ik mis mijn Nokia. En Vodafone zal mij inmiddels ook wel missen. Zo lang waren we nooit zonder elkaar. Hoe deden we dit voor 1995?
Als ik de winkel van het telefoonbedrijf binnen stap word ik met open armen ontvangen. Niets is een probleem. Deze grootverbruiker wordt spoedig en accuraat geholpen. De nieuwe simkaart krijg ik voor niks en ook een toestel mag ik gratis uitzoeken. Daarvoor moet ik wel mijn contract met een jaar verlengen. Natuurlijk betaal ik dit dubbel en dwars terug met de maandelijkse telefoonnota’s.
De zwarte N73 brandt in mijn zak. Helaas werkt het apparaatje nog niet. De batterij moet eerst worden opgeladen. Ook het simkaartje is de komende twee uur niet actief. Pas tegen de avond zal dit nieuwe speledingetje iets doen.
Ik kan niet wachten.
Om het kwartier probeer ik het, maar zelfs na drie uur doet hij niks. Ik word er bloednerveus van. De telefoonjunkie in mij houdt het niet langer en belt de helpdesk. Een zachte G aan de andere kant van de lijn helpt gelukkig keurig. Maar ook hij stelt het geduld op de proef. Nog even.
Om acht uur, dertig uur nadat ik mijn vorige telefoon heb verzopen, ben ik weer in de lucht. Vijf berichten piepen achter elkaar binnen. Niks bijzonders, niets gemist. Toch ga ik gelijk bellen. Heerlijk! Het trillen stopt direct.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.