Scharwoude. De vorige week maakte ik een foto die veel zegt over mijn werk en het plezier dat ik er aan beleef. We waren in een gesloten Efteling, maar speciaal voor ons hadden ze de Python opgestart. Die middag heb ik drie ritjes achter elkaar kunnen maken terwijl we een camerapositie en een spel aan het testen waren.
Dat zijn momenten waarop ik me afvraag hoeveel mensen dit soort pleziertjes meemaken, terwijl ze aan het werk zijn. Maar -ik heb het vaker gezegd- het is vooral ook de afwisseling die het cameramannenbestaan zo aantrekkelijk maakt.
De ene dag in de Python, de volgende dag is het de repetitie voor een klassiek concert. Zo zit je tussen de wetenschappers van Shell in Rijswijk of pies je op het meest kunstzinnige toilet van Nederland. Je mobiele telefoon verdwijnt in de haven van Tilburg, terwijl je die ochtend nog niet wist dat ze in Tilburg überhaupt een haven hebben. Uitrazen mag dan weer op kosten van NOVA, als je een reportage maakt over de storm. Je wordt gezandstraald op het strand van Egmond, waait uit op de afsluitdijk en treft stomtoevallig Piet Paulisma in Zurich...
Het gaat allemaal zo snel dat ik soms aan het eind van de week niet meer weet wat ik op maandag heb gedaan. Alleen daarom al is het bijhouden van een dagboek of weblog wenselijk. Foto’s maken helpt ook. Ik probeer elke dag één unieke foto op te slaan in een apart mapje. Dat is mijn fotodagboek en aan het eind van een jaar heb ik zo een mooi overzicht van unieke plekken waar ik ben geweest of bijzondere momenten die ik heb meegemaakt.
Daar moet ik af en toe naar kijken om te relativeren, want als ik niet oppas valt er toch nog genoeg te mopperen. En ik mag niet klagen. De meeste mensen op aarde hebben een minder dynamisch leventje.
Je zal bijvoorbeeld maar vrachtwagenchauffeur zijn en elke week dezelfde route richting Spanje rijden. Dag in dag uit in je eentje. Staren naar de strepen op de weg. Dan is het heel begrijpelijk dat je baalt als die cameraman er ook op het moment waarop jij een keer wat meemaakt met zijn neus bovenop staat. Blijkt dat jouw omgewaaide vrachtwagen perfect past in zijn verhaal.
Dat zijn momenten waarop ik me afvraag hoeveel mensen dit soort pleziertjes meemaken, terwijl ze aan het werk zijn. Maar -ik heb het vaker gezegd- het is vooral ook de afwisseling die het cameramannenbestaan zo aantrekkelijk maakt.
De ene dag in de Python, de volgende dag is het de repetitie voor een klassiek concert. Zo zit je tussen de wetenschappers van Shell in Rijswijk of pies je op het meest kunstzinnige toilet van Nederland. Je mobiele telefoon verdwijnt in de haven van Tilburg, terwijl je die ochtend nog niet wist dat ze in Tilburg überhaupt een haven hebben. Uitrazen mag dan weer op kosten van NOVA, als je een reportage maakt over de storm. Je wordt gezandstraald op het strand van Egmond, waait uit op de afsluitdijk en treft stomtoevallig Piet Paulisma in Zurich...
Het gaat allemaal zo snel dat ik soms aan het eind van de week niet meer weet wat ik op maandag heb gedaan. Alleen daarom al is het bijhouden van een dagboek of weblog wenselijk. Foto’s maken helpt ook. Ik probeer elke dag één unieke foto op te slaan in een apart mapje. Dat is mijn fotodagboek en aan het eind van een jaar heb ik zo een mooi overzicht van unieke plekken waar ik ben geweest of bijzondere momenten die ik heb meegemaakt.
Daar moet ik af en toe naar kijken om te relativeren, want als ik niet oppas valt er toch nog genoeg te mopperen. En ik mag niet klagen. De meeste mensen op aarde hebben een minder dynamisch leventje.
Je zal bijvoorbeeld maar vrachtwagenchauffeur zijn en elke week dezelfde route richting Spanje rijden. Dag in dag uit in je eentje. Staren naar de strepen op de weg. Dan is het heel begrijpelijk dat je baalt als die cameraman er ook op het moment waarop jij een keer wat meemaakt met zijn neus bovenop staat. Blijkt dat jouw omgewaaide vrachtwagen perfect past in zijn verhaal.
In de bocht...
... uit de bocht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.