Hilversum. De redacteur maakte afspraken met een gast die op een uur rijden van Hilversum verbleef. De goede man, een burgemeester, had eigenlijk geen tijd en moest binnen drie kwartier weg. Daarom beloofde de bureauboy dat de ploeg over een half uur op de stoep zou staan. Een zeer ambitieuze toezegging, want die ploeg en de verslaggever zaten nog op de redactie van de nieuwsrubriek.
‘Ja, anders gaat die man weg...’ was de verklaring toen de geluidsman wees op de klok.
De ploeg ging rijden met de opdracht ‘zo snel mogelijk’. Dat is natuurlijk betrekkelijk, maar de geluidsman achter het stuur van de camerawagen had goed begrepen wat de bedoeling was. Hij trapte het gas diep in, maar deed geen onverantwoorde dingen.
Vijftig minuten later was de cameraploeg bij de te interviewen deskundige. Die was behoorlijk over de rooie. Als hij had geweten dat de dame en heren uit Hilversum moesten komen had hij nooit zijn medewerking toegezegd. Nu liep een belangrijke afspraak in de soep.
Een paar weken later kreeg de geluidsman een bekeuring voor te hard rijden. Het viel nog mee. € 38,- voor een snelheidsovertreding van veertien kilometer. Ergens bij Rotterdam had hij kennelijk te laat het gas losgelaten.
Met die bon toog de geluidsman naar de afdeling productie van het programma in kwestie. Degene die over de centjes ging speelde stommetje. ‘Wij betalen niet!’, zei hij stellig. En ‘Ik hoor dat je er een mooi verhaal van maakt.’ Twee opmerkingen die slecht waren voor de bloeddruk van de snelle geluidsman. Mijn collega kreeg bijna een appelflauwte toen ook nog gezegd werd: ‘Je moet niet te hard rijden, want dan breng je mensenlevens in gevaar.’
De arme geluidsman kon niets anders doen dan de bon zelf betalen (inclusief € 12,50 administratiekosten van de leasemaatschappij) en teleurgesteld zijn collega’s waarschuwen. De volgende week gebeurde ergens in het land iets belangrijks. Hot news. Alle nieuwsgerelateerde programma’s waren al lang ter plaatse op het moment dat de krenterige actualiteitenrubriek arriveerde met een kokende journalist op de achterbank. De verslaggever was woest en op dat moment een groter gevaar voor de mensheid dan de grootste gek op de weg.
‘Ja, anders gaat die man weg...’ was de verklaring toen de geluidsman wees op de klok.
De ploeg ging rijden met de opdracht ‘zo snel mogelijk’. Dat is natuurlijk betrekkelijk, maar de geluidsman achter het stuur van de camerawagen had goed begrepen wat de bedoeling was. Hij trapte het gas diep in, maar deed geen onverantwoorde dingen.
Vijftig minuten later was de cameraploeg bij de te interviewen deskundige. Die was behoorlijk over de rooie. Als hij had geweten dat de dame en heren uit Hilversum moesten komen had hij nooit zijn medewerking toegezegd. Nu liep een belangrijke afspraak in de soep.
Een paar weken later kreeg de geluidsman een bekeuring voor te hard rijden. Het viel nog mee. € 38,- voor een snelheidsovertreding van veertien kilometer. Ergens bij Rotterdam had hij kennelijk te laat het gas losgelaten.
Met die bon toog de geluidsman naar de afdeling productie van het programma in kwestie. Degene die over de centjes ging speelde stommetje. ‘Wij betalen niet!’, zei hij stellig. En ‘Ik hoor dat je er een mooi verhaal van maakt.’ Twee opmerkingen die slecht waren voor de bloeddruk van de snelle geluidsman. Mijn collega kreeg bijna een appelflauwte toen ook nog gezegd werd: ‘Je moet niet te hard rijden, want dan breng je mensenlevens in gevaar.’
De arme geluidsman kon niets anders doen dan de bon zelf betalen (inclusief € 12,50 administratiekosten van de leasemaatschappij) en teleurgesteld zijn collega’s waarschuwen. De volgende week gebeurde ergens in het land iets belangrijks. Hot news. Alle nieuwsgerelateerde programma’s waren al lang ter plaatse op het moment dat de krenterige actualiteitenrubriek arriveerde met een kokende journalist op de achterbank. De verslaggever was woest en op dat moment een groter gevaar voor de mensheid dan de grootste gek op de weg.
Mooi. Heel mooi.
BeantwoordenVerwijderenZo moest ik eens een bewoner van Heerlen met de trein naar Almelo brengen. Bewoner zat in een rolstoel én er moest een koffer mee. Geparkeerd dichtbij het station, parkeerbonnetje gekocht. Gezeuld met koffer en rolstoel, in trein, uit trein, overstappen met rolstoel en koffer, in trein, plassen met bewoner in rolstoel en met koffer, uit trein, in taxi met rolstoel en koffer uit taxi met rolstoel en koffer. En daarna de hele rit alleen weer terug. Betaald parkeren mocht je (zo las ik later) maar 2 uur. Ik was de hele dag bezig geweest met rolstoel en koffer.....dus bon van over de 50 gulden. Die mocht ik ook nog mooi zelf betalen. BALEN !!!!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Karin