standby

Hilversum. Het actualiteitenprogramma wil een extra cameraploeg achter de hand houden. Je weet nooit in deze tijden van Fitna. Elk moment kan een terrorist toeslaan, de PVV of onze minister president iets doms roepen. Dat is voor een verantwoordelijk eindredacteur ook een beproeving. In geval van dreigement of commotie moet hij de uitzending omgooien. Natuurlijk wil hij dat zijn mensen dan gelijk kunnen uitrukken.
Het voelt ook een beetje alsof we de brandweer zijn. In de garage staat een auto startklaar. Alles aan boord om verschillende klussen te klaren. Schijf in de camera, verse accu er op, de lampen en microfoons voor het grijpen. 
Ik hang een beetje rond op het kantoor van de planning. De vrienden van mijn agenda vinden het best gezellig, maar aan de andere kant is het lastig roddelen met de meest nieuwsgierige medewerker in de buurt. Ze hopen maar dat mijn standbydienst niet lang meer duurt. Ik hou ze van het werk met nutteloze mannenpraat. 
Dus neem ik nog maar een bekertje chocomel uit de automaat. Mijn vierde deze middag. Nog even en ik ben helemaal stoned van de cacao. 
De geluidsman zit onderuitgezakt op een bank in onze donkere crewroom. Hij speelt een beetje met zijn telefoon en kijkt om de tien minuten op teletekst pagina 101. De Spits heeft hij van voor naar achteren uitgekauwd. En terug.
Het was slim om mijn laptop mee te nemen, hoewel ik er nauwelijks aan toe kom om er iets zinvols mee te doen. Telkens komen er mensen voorbij die even op mijn scherm willen kijken. Ik kan me hier totaal niet concentreren.
Op de radio hoor ik Geert Wilders blaten. Nu moet ik denken aan de VVD wethouder van Amsterdam die gisteren voor mijn camera stond. 
‘Het is een schande!’ zei hij. 
De man had misschien gelijk, maar zijn woordkeuze vond ik weinig origineel. Volgens mij heeft de familie van Wilders momenteel patent op deze krachtterm. Dat is een grof schandaal, maar andere politici kunnen dit met goed fatsoen niet meer zeggen. Zij moeten echt het synoniemenboek ter hand nemen. De woorden verliezen razendsnel hun kracht.
Het is vier uur geweest. Na zes uur wachten ben ik het een beetje beu. Mijn neus is leeg, de nagels zijn afgekloven en het niveau van de gesprekken die ik voer met Chris en Renato daalt ook. Gelukkig belt iemand van de redactie. Twee mogelijkheden. We moeten toch nog in actie komen of we mogen al naar huis. 
Helaas! Allebei niet.
Of we nog een uurtje willen wachten. Je weet immers nooit...