de liefde

De Meern. Het is stil in huis. Nog geen week getrouwd en mijn vrouw is vertrokken. Ze heeft ons kind meegenomen. Naar verluidt zijn ze voor een paar nachtjes bij haar ouders in Limburg. Als alles goed is komen ze terug.
Ik ben alweer aan het werk en zij zijn nog even vrij. Het is een mooie gelegenheid om een jeugdvriendin op te zoeken en om even bij haar familie te zijn. Waarom zou je ze tegenhouden?
De afgelopen elf maanden heb ik met enige regelmaat gesnakt naar deze rust. Het huis voor mezelf hebben en een nachtje stevig doorslapen. Weer eens zonder protest de baas zijn over de afstandbediening, eten wat zij niet lusten, in alle rust een krantje lezen en tussendoor ook nog even ongehinderd werken. De droom van iedere vader.
Maar nu ze weg zijn mis ik ze. Vanaf het moment dat ze de straat uit reden werd ik onrustig. De stilte, die eerder deze week in Drenthe nog zo prettig was, voelt nu vreemd en ongemakkelijk.
Er is genoeg te doen, ik zal me niet vervelen. Het heeft zeker voordelen om even alleen te zijn. Toch benut ik die niet optimaal. Onwennig loop ik rondjes door het lege huis. Gisteren heb ik een beetje opgeruimd en gepoetst, in plaats van de kans grijpen om met een stapel DVD’s op de bank te ploffen. En vanmorgen werd ik spontaan om zeven uur wakker. Van uitslapen kwam niets terecht.
Het is eenvoudiger om zelf weg te zijn.
Mijn oog blijft hangen bij een foto van de twee die ik lief heb. Ondertussen verstrijkt mijn tijd. Na een tijdje vraag ik me af wat er toch met me is gebeurt in het afgelopen jaar. Waar is de ambitieuze, ongeduldige avonturier gebleven?
Het is de liefde. De betovering van zo’n klein mannetje. We vormen met z’n drietjes een gezinnetje en horen bij elkaar. Nu ze er even niet zijn weet ik opeens heel zeker dat ik de vorige week, met mijn ‘Ja, ik wil!’, de juiste beslissing heb genomen.
Nog één nachtje slapen en dan komen ze weer terug.