ongemakkelijk

De Meern. Wie over alledaagse zaken schrijft komt vanzelf een keer met een poepverhaal. Het is niet anders. Als er mensen zijn die daar niet op zitten te wachten, dan kunnen ze de volgende bijdrage misschien beter even overslaan.

Ik moest poepen. Na een tweede kop koffie in de ochtend krijg je dat. Het probleem is vrij eenvoudig op te lossen, ware het niet dat ik thuis was met mijn zoon van elf maanden. Die kan slecht tegen alleen zijn. Bovendien is meneer tegenwoordig behoorlijk mobiel. Op verschillende manieren weet hij me te volgen tot op de meest onmogelijke plekken. Het toilet bijvoorbeeld.
Rustig kakken met een krantje is er niet meer bij. Als zoonlief buiten gesloten wordt, gaat hij luid protesteren en in het ergste geval demonstatief voor de deur liggen. Of er tegenaan staan en op de deur bonken. Zo kan je ingesloten raken op je eigen toilet.
Om tijdens het poepen een beetje contact te kunnen houden, had ik de deur op een kier gelaten. Luid zingend, om hem de indruk te geven dat ik in de buurt bleef, liet ik mijn broek zakken. In de kamer brabbelde het ventje vrolijk en hij gooide zijn blokken luidruchtig in de blokkendoos. Tot het plotseling even stil bleef. Aan het schuiven en snuiven hoorde ik dat hij onderweg was.
Op moment suprème trok hij de toiletdeur open. Terwijl ik het point of no return had bereikt tijgerde meneer het kleinste kamertje binnen. 
Het is frappant dat mijn kind nog zo weinig last heeft van de aroma’s die ik tijdens zo’n ochtendzitting kan verspreiden. (I love the smell of napalm in the morning!) Zijn moeder is er behoorlijk allergisch voor, maar hij ging onverstoorbaar verder. 
Resoluut trok hij aan de toiletrol. Menig voetbalsupporter kan van deze actie nog wat leren. In één ruk was de wc versierd. Vervolgens klom hij tegen mij op, om de handel eens rustig te oberveren. Met zijn ondeugende blauwe ogen keek hij me aan en de grijns op zijn gezicht leek op uitlachen. 
Even stortte hij zich op de grote bak met hotelzeepjes, die ik de afgelopen tien jaar heb verzameld, om uiteindelijk weer te vertrekken. Hij duwde de deur nog een stukje verder open. Ik kon alleen maar opschieten en hopen dat de postbode niet opeens bij de voordeur zou staan. Of de buurvrouw.