Onstwedde

Onstwedde. Hoewel ik mezelf behoorlijk normaal vind blijkt telkens weer uit steekproeven, opiniepeilingen en bijvoorbeeld kijkcijfers dat ik geen gemiddelde Nederlander ben. Ik snap niets van het fenomeen Wilders en ken persoonlijk niemand die er eerlijk voor uit komt op hem gaan stemmen. Met de Telegraaf kan ik me niet langer dan vijf minuten vermaken. Het succes van Groeten uit de Rimboe begrijp ik niet. Ik heb niet zo veel met de grootste familie van Nederland.
Niet dat ik me verheven voel, integendeel, maar types als Raymond van Barneveld, Patty Brard en de vrouw van Rene Froger boeien me niet. Ik voel geen aandrang om een keer mee te doen met Tobbedansen. Als ik op dieet wil, dan heb ik Sonja Bakker of De Afvallers XXL niet nodig.
Een tijdje geleden beweerde Maxima dat zoiets als ‘de Nederlander’ niet bestaat en dat stelde me gerust. Zij had als objectief buitenstaander met goede adviseurs toch echt haar best gedaan om het uit te zoeken. 
Dacht ik. Tot afgelopen zaterdagavond.
Maxima is waarschijnlijk nog nooit bij het Mega Piratenfestival in Onstwedde geweest. Dáár tref je échte Nederlanders. Duizenden bij elkaar. Verzameld in een grote rode feesttent. Alle originele soorten staan er door en naast elkaar. Van buitengewoon lelijk tot woest aantrekkelijk. Niet helemaal goed en hoogbegaafd. Boeren, huismoedertjes, scholieren, fabrieksarbeiders, kantoorklerken, bejaarden. Noem maar op. 
Nou wist ik ook niet precies waar Onstwedde lag. Ik heb het zaterdagochtend opgezocht. Het bleek een eind uit de richting. Vanuit Utrecht verder dan een reis naar Maastricht en precies de andere kant op. Ergens tussen Stadskanaal en Pekela. Bij Smeerling, Terwupping, Harpel, Jipsingboertange en Lutjeloo. Daar dus, in Noordoost Groningen. Wie door rijdt valt van de kaart.
Bij Assen had ik de afslag gemist, dus kwam ik vanuit Groningen. Aan de kant van Alteveer reed ik het dorp binnen. Het was er druk. Veel drukker dan normaal. Mensen zaten buiten voor hun huizen te kijken naar de stroom bezoekers van het Piratenfestival. Op de fiets, in auto’s, taxibusjes en complete touringcars. Op stevige stappers, oude gympen, halfhoge hakken en uiteraard ook enkelen op klompen. 
Nadat ik een parkeerplek in een weiland had gevonden liep ik naar de tent. Ik had het voorrecht om vanaf het podium te filmen en dus kon ik de menigte goed observeren. Hier stond, in tienduizendvoud, de gemiddelde Nederlander. Meisjes met sjaaltjes van Thomas Berge of Grad Damen. Jongens in houthakkersblouses. Gehandicapten met een bosje rode rozen voor Koos Alberts.
Een mevrouw met een getatoeëerde bloem op haar dikke arm en een simpel klikklak toestelletje kwam vragen of ze foto’s mocht maken. Ik zei dat het prima was, maar toen ze uiteindelijk voor me ging staan moest ik toch even ingrijpen. Dat begreep ze dan weer niet.
Op dat moment kreeg ik de ingeving om eens een documentaire te maken over het publiek bij een Mega Piratenfestijn. De gemiddelde Nederlander. 
Het blonde meisje, dat voor het podium stond, zou een mooi begin voor de film zijn. Een jaar of achttien, eenvoudig doch modieus gekleed in spijkerbroek en een rood truitje. Af en toe nam ze voorzichtige trekjes van een sigaret. Stoer en onzeker tegelijk. Voor Nick en Simon ging haar hartje sneller kloppen. Toen Jannes kwam was ze verdwenen. Waarschijnlijk terug naar Plaggenborg, Koudehoek, Kibbelgaarn of Tranendal.