consultatie emancipatie

De Meern. De term cameraman zegt eigenlijk al voldoende; in een bedrijf als het onze moet je met een vergrootglas op zoek naar vrouwen. We hebben een paar leuke dames verstopt op de derde verdieping, achter de computerschermen van de administratie. Bij onze planning werkt er ééntje. We hebben een cameravrouw, maar die werkt maar één dag in de week en er is een geluidsvrouw in opleiding. Oh ja, op de afdeling HRM werkt nog een dame waar alle mannen kunnen uithuilen indien nodig. 
Eigenlijk is het zonder vrouwen best rustig. Het feit dat er een paar zijn voorkomt dat we Playboys aan de muren gaan plakken, maar er wordt in ons bedrijf verder niet gerommeld en gerotzooid. Voor zover ik weet. De directeur luncht in ieder geval altijd keurig met ons mee. Er is een collega die de reputatie heeft dat hij alles neukt wat los en vast zit, maar als hij... Dan zou ik het weten. 
Denk ik. 
Tot zover de situatie bij een cameramannenbedrijf. Op het consultatiebureau daarentegen zijn de mannen schaars. Alle keren dat ik er geweest ben zag ik hooguit enkele vaders die aan de lijn van jonge moeders liepen. Mee voor de vorm.
Laat staan dat er mannen werken op een consultatiebureau. En daar ligt opeens het emancipatievraagstuk op tafel. Waarom er zo weinig vrouwen slepen met camera’s, dat begrijp ik wel. Maar wij mannen kunnen toch alles? 
Grapje.
Ik mocht vandaag wél zelfstandig met mijn zoon naar de consultatiearts. Meneer moest twee prikjes en zijn moeder begon uitgerekend op deze dag met een nieuwe baan. Het kon dus even niet anders. 
Uitgerust met een vragenlijstje gingen we op pad. Uiteraard waren we tien minuten te vroeg en dus had ik tijd om dit vrouwenbolwerk eens rustig te observeren. Vriendelijkheid troef. En respect voor ieders kindje, terwijl er toch heel wat baby’s lagen te krijsen, die er een stuk minder appetijtelijk uitzagen dan onze Art. Deze monstertjes waren ook nog eens minder snel in hun ontwikkeling en niet zo slim als onze Art. Die pakte, binnen twee minuten, met al zijn charmes de wijkverpleegkundige in.
Ik wil niet opscheppen, maar eigenlijk deden we het best goed tussen de vrouwen. Aan de arts stelde ik alle vragen die op mijn lijstje stonden en ik verzon er zelf spontaan nog een paar bij. Daarna kreeg het ventje de vaccinaties en konden we huiswaarts keren. Dat hij er op dat moment genoeg van had, begreep ik als geen ander. Zijn verdriet overstemde tijdens het aankleden de gesprekken over tepelkloven en dat vond ik niet erg.
Thuis ontdekte ik echter dat ik wel alle vragen had gesteld, maar niet zo best had geluisterd naar de antwoorden. Ik was te druk geweest met leuk doen tegen de arts en het in bedwang houden van mijn zoon. Hij kan immers al heel veel voor zijn leeftijd en dat is op sommige momenten knap lastig. Mijn vrouw -hier in huis chef Opvoedingszaken- wilde in ieder geval een veel uitgebreider verslag van het medisch consult, dan ik kon geven. Ook had ik op cruciale momenten niet goed doorgevraagd. Ik had me opgesteld als de niet kritische Ivo Niehe en nu wisten we nog niks.
Conclusie: Ik ga met alle plezier naar het consultatiebureau, maar heb in principe meer verstand van filmen.