Rotterdam. Een beetje cameraman moppert over eten. Vaak terecht, maar zeker niet altijd. De lat hoeft namelijk niet elke dag even hoog te liggen. Een sateetje met friet en salade kan een prima maaltijd zijn. Mits goed bereid. Het wordt pas vervelend als je drie avonden achter elkaar een zelfde droog sateetje krijgt voorgeschoteld.
Het beruchte broodje-van-de-pomp kan beroerd zijn, maar dat zegt niets over de broodjes die ze 24 kilometer verderop verkopen. Op dat gebied is de afgelopen jaren veel verbeterd. Bovendien weet de gemiddelde beroepsfilmer exact bij welk tankstation hij moet stoppen voor een deugdelijk broodje.
Zo is ook niet iedere maaltijd van Mc Donalds een straf. Persoonlijk ben ik dol op de Big Mac en Mc Nuggets Kip met zoetzure saus. Pas na drie weken reizen met Büch, die niets liever wilde dan lunchen bij die grote gele M, was ik de hamburgergigant spuugzat. Het is alleen een beetje zielig als producers vooraf al inplannen dat er tijdens een draaidag tijdwinst geboekt kan worden dankzij de Mc Drive, maar soms is het simpelweg de beste oplossing. Als dat onderweg -in overleg- wordt bedacht, hoor je mij nergens over.
Je hebt van die dagen waarop Murphey in de zoeker meekijkt. (Alles wat mis kan gaan, gaat mis) Het was een lange, zware draaidag die niet bepaald soepeltjes verliep. Ik had mezelf een berg stress bezorgd door iets op mijn camera verkeerd aan te sluiten, waardoor het ding na een uur op tilt sloeg. Mijn fout werd later ontdekt door een buitengewoon slimme collega, maar toen had ik al een droge bek van de zenuwen. En we moesten door. De productie lag onverhoopt achter op schema, dus lunch schoot er een beetje bij in.
Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Knorrende maag of niet.
Op het moment dat ik gehaast in een auto sprong, van waaruit ik opnamen moest maken, gooide iemand een zak met Mc Donalds-voer naar binnen. Cheese- en Fishburgers. Die zou ik zelf niet snel bestellen, maar op zo’n moment moet zelfs de meest verwende cameraman zijn grote mond houden.
Tijdens het rijden en filmen heb ik met één hand zo’n Cheeseburger naar binnen gepropt. Die was met de beste bedoelingen door een lieve producer gekocht, het was het enige voedsel dat zo snel voor handen was en hij kwam precies op het juiste moment. Dit was met stip de allerlekkerste hamburger die ik ooit heb gegeten!
Het beruchte broodje-van-de-pomp kan beroerd zijn, maar dat zegt niets over de broodjes die ze 24 kilometer verderop verkopen. Op dat gebied is de afgelopen jaren veel verbeterd. Bovendien weet de gemiddelde beroepsfilmer exact bij welk tankstation hij moet stoppen voor een deugdelijk broodje.
Zo is ook niet iedere maaltijd van Mc Donalds een straf. Persoonlijk ben ik dol op de Big Mac en Mc Nuggets Kip met zoetzure saus. Pas na drie weken reizen met Büch, die niets liever wilde dan lunchen bij die grote gele M, was ik de hamburgergigant spuugzat. Het is alleen een beetje zielig als producers vooraf al inplannen dat er tijdens een draaidag tijdwinst geboekt kan worden dankzij de Mc Drive, maar soms is het simpelweg de beste oplossing. Als dat onderweg -in overleg- wordt bedacht, hoor je mij nergens over.
Je hebt van die dagen waarop Murphey in de zoeker meekijkt. (Alles wat mis kan gaan, gaat mis) Het was een lange, zware draaidag die niet bepaald soepeltjes verliep. Ik had mezelf een berg stress bezorgd door iets op mijn camera verkeerd aan te sluiten, waardoor het ding na een uur op tilt sloeg. Mijn fout werd later ontdekt door een buitengewoon slimme collega, maar toen had ik al een droge bek van de zenuwen. En we moesten door. De productie lag onverhoopt achter op schema, dus lunch schoot er een beetje bij in.
Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Knorrende maag of niet.
Op het moment dat ik gehaast in een auto sprong, van waaruit ik opnamen moest maken, gooide iemand een zak met Mc Donalds-voer naar binnen. Cheese- en Fishburgers. Die zou ik zelf niet snel bestellen, maar op zo’n moment moet zelfs de meest verwende cameraman zijn grote mond houden.
Tijdens het rijden en filmen heb ik met één hand zo’n Cheeseburger naar binnen gepropt. Die was met de beste bedoelingen door een lieve producer gekocht, het was het enige voedsel dat zo snel voor handen was en hij kwam precies op het juiste moment. Dit was met stip de allerlekkerste hamburger die ik ooit heb gegeten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.