Amsterdam. De klant heeft vriendelijk verzocht of ik hem even kan oppikken. Bovendien woont hij ongeveer op de route. Nou ben ik geen taxichauffeur, maar voor sommige opdrachtgevers maak ik graag een uitzondering. Deze regisseur ken ik vanaf mijn eerste dagen bij AT5 en met hem heb ik al heel wat topklussen mogen draaien. Dan piep je niet.
Ik vraag waar ik moet zijn.
‘Amsterdam Oost-Watergraafsmeer. Niet ver van de Jaap Edenbaan’, zegt hij.
‘Geef maar even een adres dan voer ik dat in, in de navigatie.’
‘De Carolina Mac Gillavrylaan.’
‘Sorry?’
‘De Carolina Mac Gillavrylaan.’
‘Kan je dat even spellen?’
Aan de andere kant van de lijn hoor ik een diepe zucht.
C-A-R-O-L-I-N-A
M-A-C
G-I-L-L-A-V-R-Y-L-A-AN
Ik rommel met het toetsenbord van de nepTomTom waarmee ik het vandaag moet doen. Natuurlijk kent de prul dit adres niet.
Maar wie verzint zo’n straatnaam? Dan ben je toch niet van deze wereld! Moet je eens proberen om al die letters foutloos op een enveloppe te schrijven. Of op het korte lijntje van een ansichtkaart. De PTT, ehm... de TPG... Nee, de TNT moet er toch ook dol van worden. Er wordt in die straat geen poststuk zonder typfouten bezorgd, lijkt mij. Het is in ieder geval al snel onleesbaar.
En alle bewoners van de Carolina Mac Gillavrylaan worden natuurlijk knettergek van het eeuwige spellen van hun adres. Dat kan niet anders. Deze naam toekennen aan een straat of laan, is een buitengewoon dom plan. De leden van de commissie die verantwoordelijk zijn sporen niet.
Ze hebben er vast lang over nagedacht. Zoiets verzin je niet spontaan. De dame in kwestie zal reuze belangrijk zijn geweest voor de chemische kristallografie, maar val ons er niet mee lastig. En als je het toch ingewikkeld wil maken, vergeet dan haar tweede naam niet. Volgens Wikipedia was het namelijk Carolina Henriette Mac Gillavry.
Uiteraard heb ik de laan gevonden. Het is in het nieuwe Science Park. Leuk stukje Amsterdam, maar ik zou er alleen al vanwege de straatnaam niet willen wonen.
Ik vraag waar ik moet zijn.
‘Amsterdam Oost-Watergraafsmeer. Niet ver van de Jaap Edenbaan’, zegt hij.
‘Geef maar even een adres dan voer ik dat in, in de navigatie.’
‘De Carolina Mac Gillavrylaan.’
‘Sorry?’
‘De Carolina Mac Gillavrylaan.’
‘Kan je dat even spellen?’
Aan de andere kant van de lijn hoor ik een diepe zucht.
C-A-R-O-L-I-N-A
M-A-C
G-I-L-L-A-V-R-Y-L-A-AN
Ik rommel met het toetsenbord van de nepTomTom waarmee ik het vandaag moet doen. Natuurlijk kent de prul dit adres niet.
Maar wie verzint zo’n straatnaam? Dan ben je toch niet van deze wereld! Moet je eens proberen om al die letters foutloos op een enveloppe te schrijven. Of op het korte lijntje van een ansichtkaart. De PTT, ehm... de TPG... Nee, de TNT moet er toch ook dol van worden. Er wordt in die straat geen poststuk zonder typfouten bezorgd, lijkt mij. Het is in ieder geval al snel onleesbaar.
En alle bewoners van de Carolina Mac Gillavrylaan worden natuurlijk knettergek van het eeuwige spellen van hun adres. Dat kan niet anders. Deze naam toekennen aan een straat of laan, is een buitengewoon dom plan. De leden van de commissie die verantwoordelijk zijn sporen niet.
Ze hebben er vast lang over nagedacht. Zoiets verzin je niet spontaan. De dame in kwestie zal reuze belangrijk zijn geweest voor de chemische kristallografie, maar val ons er niet mee lastig. En als je het toch ingewikkeld wil maken, vergeet dan haar tweede naam niet. Volgens Wikipedia was het namelijk Carolina Henriette Mac Gillavry.
Uiteraard heb ik de laan gevonden. Het is in het nieuwe Science Park. Leuk stukje Amsterdam, maar ik zou er alleen al vanwege de straatnaam niet willen wonen.
Hee Sjeng,
BeantwoordenVerwijderenJe gaat het niet geloven...
Toen je daar was, heb je vast alle nieuwbouwtaferelen gezien...
Ons nieuwe huis per oktober 2008...;-)
Veel groeten,
Marinda en Reinout