dilemma

De Meern. Mijn loyale vriend Arjan Nieuwenhuizen werkt bijna jaar aan een expeditie naar de Noordpool. Hij wil in de voetsporen van Buys Ballot naar een eilandje onder Nova Zembla. Die reis moet een prachtige documentaire opleveren en daarvoor heeft hij mij al geruime tijd geleden gevraagd als cameraman. Ik vind dat een hele eer en ben er lange tijd van overtuigd geweest dat er geen de komende jaren geen mooier project voorbij zou komen.
De onderneming bleek organisatorisch behoorlijk gecompliceerd te zijn, omdat de filmmaker afhankelijk was van Russen die slecht bereikbaar waren, de indruk wekten veel geld te willen verdienen en die lang op zich lieten wachten als het ging om het beantwoorden van simpele vragen. Een paar weken geleden was deze unieke expeditie dan ook op sterven na dood.
Ondertussen ben ik de afgelopen twee jaar druk geweest met het programma The Phone. Zoals iedereen weet heeft dit unieke format een belangrijke prijs gewonnen en het wordt inmiddels wereldwijd verkocht. Voor mij was de slagroom op de cake een uitnodiging om naar Boston te komen. Daar heb ik de vorige week aan een paar Amerikanen uitgelegd hoe wij in Nederland dit programma maken. Aan het eind van de dag vroegen ze mij of ik deze zomer beschikbaar was voor de eerste afleveringen van de serie die ze daar gaan opnemen. 
Dat was ik. Dacht ik.
Mijn vliegtuig was nog niet terug bij de gate van Schiphol, toen ik een SMS ontving met de legendarische woorden: ‘We gaan!’ De afzender was Arjan Nieuwenhuizen. 
Vanaf dat moment worstel ik met een gigantisch probleem. Een luxe probleem weliswaar, maar dat zijn ook problemen die je serieus moet nemen. De knoop in mijn maag is bijna pijnlijk en voor het eerst in tijden wordt mijn slaap weer eens negatief beïnvloed door werk.
De opdrachten vinden nagenoeg tegelijkertijd plaats, begin augustus. Ze zijn in ieder geval niet te combineren. Het zijn allebei belangrijke en unieke kansen. Op de Noordpool kom je niet zomaar, en je wordt als Nederlandse cameraman ook niet snel gevraagd om mee te werken aan zo’n gigantische Amerikaanse productie. 
Arjan heeft begrip voor deze bizarre situatie, maar doet een dringend beroep op me. Hij en geluidsman Cor willen dolgraag dat ik mee ga naar het Buys Ballot eiland en ik wil deze fijne collega’s liever niet teleurstellen. Maar voor de Nederlandse producent van The Phone is het belangrijk dat de Amerikaanse versie een succes wordt. Dat zou eventueel ook weer van invloed kunnen zijn op toekomstige Nederlandse series. Bovendien heb ik in Boston al geroepen dat ik super enthousiast ben en dolgraag wil komen. Liefst voor een aantal weken, met vrouw en kind. 
Waarvoor ik ook kies, ik doe het nooit goed. Hoe dan ook moet ik een trouwe opdrachtgever teleurstellen. Park Lane of Arjan Nieuwenhuizen. En je zal altijd zien dat het project dat ik laat schieten het leukst blijkt te zijn. Of erger, dat de klus die ik wel aanneem uiteindelijk op het laatste moment wordt afgeblazen, want beide klussen zijn voor 99% zeker. Het kan gebeuren dat ik straks alsnog met lege handen thuis zit.
De adviezen die ik krijg lopen sterk uiteen. Even had ik de hoop dat dit probleem zichzelf zou oplossen, maar dat gaat niet gebeuren. Ik moet zelf een keuze maken en wel snel. Morgen gaat de visumaanvraag voor Rusland er uit en is er geen weg terug. Over de precieze invulling van de Amerikaanse droom komt later deze week uitsluitsel, maar ze hebben aangegeven dat ze zeker willen dat ik kom.
Kortom, ik pieker me suf. Wie het weet mag het zeggen...