Harderwijk. Het praktijklokaal van de opleiding voor stratenmakers is een grote hal zonder vloer. In het zand liggen stukjes bestrating. Het zijn examenprojecten. Op zeven plekken wordt gewerkt. Mannen in witte T-shirts en spijkerbroeken gooien met stenen, schuiven planken door het zand en slepen met kruiwagens. Ze scheppen zand, vegen zweetdruppels van het voorhoofd, leggen stenen of rollen shagjes. Hier valt het aantal ontblote bilnaden reuze mee. Waarschijnlijk, omdat in een hoekje van de loods een cameraploeg van Het Klokhuis staat.
De presentatrice heeft het over vleien, straten, bandentangen, bestektekeningen, keper, halfsteens en bisschopmutsen. Verderop staan een paar heren die er zichtbaar aan moeten wennen dat zo’n leuke dame in deze mannenwereld terecht gekomen is.
De televisieploeg werkt vaker samen en heeft inmiddels zo haar eigen regels en afspraken. Zo is ‘sorry’ het woord dat vandaag niet genoemd mag worden. Anders blijven deze ubervriendelijke televisiemakers zich naar elkaar toe verexcuseren. En dat is nergens voor nodig.
‘Sorry, mag deze scène voor mij nog een keer over?’
‘Sorry, ik ging door mijn scherpte heen.’
‘Sorry, er zat een shovel door het geluid.’
Als je er op gaat letten word je er tureluurs van. Daarom is afgesproken dat iedereen die ‘sorry’ zegt een rondje moet geven, tijdens een toekomstig avondje stappen. De zachtaardige regisseur en zijn vriendelijke cameraman strijden om de sorry-troffee van de dag. Zonder er over na te denken zeggen zij het vaakst sorry.
Lisa Wade, de presentatrice, houdt op het voorblad van haar script de score bij.
En er is nog iets. De regisseur heeft vroeg in de ochtend iets verteld over een kinderprogramma van de VPRO waarin iemand telkens op de gekste momenten ‘JA, HOOOOOOOOORRRRRRRR!’ roept. En dus hebben wij er een irritant stopwoordje bij.
Ja, hoowrrrrrr...
De meligheid slaat toe.
Sorry, sorry, sorry.
De stratenmakers snappen er niks van. Ze lachen maar een beetje mee met de mensen van de televisie. Last hebben ze niet van dit uitgelaten gedrag, want de sfeer is goed. Op deze manier is het prettig werken. Ondanks de lol zit het tempo er lekker in.
Ja, hoorrrr...
Aan het eind van de dag is de score duidelijk. 33 sorry’s voor de cameraman. Hij is de winnaar of grote verliezer van de dag. Het is maar hoe je het ziet. De regisseur is met 29 sorry’s een goede tweede. Op de derde plek de geluidsman met zijn zuinige vier sorry’s. De presentatrice is gediskwalificeerd, omdat ze eerder weg moest en stilletjes met het scorebord vertrok.
Ja, hooorrrrrr...
De presentatrice heeft het over vleien, straten, bandentangen, bestektekeningen, keper, halfsteens en bisschopmutsen. Verderop staan een paar heren die er zichtbaar aan moeten wennen dat zo’n leuke dame in deze mannenwereld terecht gekomen is.
De televisieploeg werkt vaker samen en heeft inmiddels zo haar eigen regels en afspraken. Zo is ‘sorry’ het woord dat vandaag niet genoemd mag worden. Anders blijven deze ubervriendelijke televisiemakers zich naar elkaar toe verexcuseren. En dat is nergens voor nodig.
‘Sorry, mag deze scène voor mij nog een keer over?’
‘Sorry, ik ging door mijn scherpte heen.’
‘Sorry, er zat een shovel door het geluid.’
Als je er op gaat letten word je er tureluurs van. Daarom is afgesproken dat iedereen die ‘sorry’ zegt een rondje moet geven, tijdens een toekomstig avondje stappen. De zachtaardige regisseur en zijn vriendelijke cameraman strijden om de sorry-troffee van de dag. Zonder er over na te denken zeggen zij het vaakst sorry.
Lisa Wade, de presentatrice, houdt op het voorblad van haar script de score bij.
En er is nog iets. De regisseur heeft vroeg in de ochtend iets verteld over een kinderprogramma van de VPRO waarin iemand telkens op de gekste momenten ‘JA, HOOOOOOOOORRRRRRRR!’ roept. En dus hebben wij er een irritant stopwoordje bij.
Ja, hoowrrrrrr...
De meligheid slaat toe.
Sorry, sorry, sorry.
De stratenmakers snappen er niks van. Ze lachen maar een beetje mee met de mensen van de televisie. Last hebben ze niet van dit uitgelaten gedrag, want de sfeer is goed. Op deze manier is het prettig werken. Ondanks de lol zit het tempo er lekker in.
Ja, hoorrrr...
Aan het eind van de dag is de score duidelijk. 33 sorry’s voor de cameraman. Hij is de winnaar of grote verliezer van de dag. Het is maar hoe je het ziet. De regisseur is met 29 sorry’s een goede tweede. Op de derde plek de geluidsman met zijn zuinige vier sorry’s. De presentatrice is gediskwalificeerd, omdat ze eerder weg moest en stilletjes met het scorebord vertrok.
Ja, hooorrrrrr...
regisseur Leo Scorsese denkt na...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.