Hilversum. Zondagmorgen. Ik ben wat vroeg. Het MediaPark ligt er nagenoeg verlaten bij. Als ik voorbij het kleurrijke gebouw van Beeld en Geluid rij kijk ik automatisch naar links. Ik focus op een klein parkeerterrein achter het Audiocentrum. Daar is zes jaar geleden Pim Fortuyn vermoord. Twee tellen later ben ik er alweer voorbij. Ik draai met de bocht mee naar rechts en bedenk dan pas dat ik deze historische plek nooit aandachtig heb bekeken.
Voor de slagboom keer ik om.
De voormalige 3FM studio’s staan nu leeg. Om het terrein staat een tijdelijk Heras hekwerk. Binnenkort gaan hier slopers aan de slag.
Ik parkeer de Bora, stap uit en loop zonder nadenken langs het hek. Niemand die me ziet. Het voelt een beetje als een stiekeme actie. Zeker als ik ook nog mijn Ixus in de aanslag houd.
Dertien jaar kom ik langs dit parkeerplaatsje. De afgelopen zes jaar ben ik me er bijna dagelijks van bewust dat dit een belangrijke plek in onze recente geschiedenis is en toch ben ik hier nog nooit geweest. Nu kruip ik tussen twee hekken door en loop ik over de klinkers waar Volkert van der G ook gelopen heeft. Nog geen tien meter verderop lag het lichaam van Fortuyn. Die verschrikkelijke foto kan ik me zo voor de geest halen.
Ik zie twee rode containers en een kleine graafmachine. Over de kleine gedenksteen die hier ergens moet liggen, is een grote stalen rijplaat gelegd. Waarschijnlijk ter bescherming. Ik schop er even tegen met mijn bergschoen, maar zelfs als ik serieus mijn best doe zal ik er geen beweging in krijgen. Dat hoeft ook niet.
Het is tijd om hier weer weg te gaan. Ik maak nog één foto en kijk nog even achter me. Binnenkort gaat het gebouw tegen de vlakte. Wat er precies voor in de plaats komt weet ik niet, maar deze locatie zal nooit meer zo zijn als het was op 6 mei 2002. Ergens vind ik dat jammer.
Het is zondagavond. Bijna donker. Ik zit met de laptop op schoot in een luie stoel op ons dakterras. Vogels fluiten en in de verte hoor ik het romantisch ruisen van de A12. Ik vraag me af waar de aandrang vanmorgen vandaan kwam om tussen die hekken door te kruipen. Waarom wilde ik zo nodig op die gedenkwaardige plek staan?
In ieder geval niet omdat ik zoveel bewondering had voor Pim Fortuyn. Meer vanwege de eeuwigheidswaarde. Bij de Texaco verderop moet ik altijd denken aan de arrestatie van Volkert. En zo kan ik ook nooit meer over de Lineusstraat rijden zonder aan Theo van Gogh te denken. Voor het Hilton denk ik aan Herman Brood en Klaas Bruinsma. Op de Apollolaan kruipt Endstra in mijn gedachten.
In New York wilde ik de plek vinden waar John Lennon was vermoord en ik zou best een keer in Dallas bij Dealy Plaza willen kijken, achter het hekje waar ooit meneer Zapruder met zijn camera stond.
Eerlijk is eerlijk, ik ben een beetje ramptoerist.
Voor de slagboom keer ik om.
De voormalige 3FM studio’s staan nu leeg. Om het terrein staat een tijdelijk Heras hekwerk. Binnenkort gaan hier slopers aan de slag.
Ik parkeer de Bora, stap uit en loop zonder nadenken langs het hek. Niemand die me ziet. Het voelt een beetje als een stiekeme actie. Zeker als ik ook nog mijn Ixus in de aanslag houd.
Dertien jaar kom ik langs dit parkeerplaatsje. De afgelopen zes jaar ben ik me er bijna dagelijks van bewust dat dit een belangrijke plek in onze recente geschiedenis is en toch ben ik hier nog nooit geweest. Nu kruip ik tussen twee hekken door en loop ik over de klinkers waar Volkert van der G ook gelopen heeft. Nog geen tien meter verderop lag het lichaam van Fortuyn. Die verschrikkelijke foto kan ik me zo voor de geest halen.
Ik zie twee rode containers en een kleine graafmachine. Over de kleine gedenksteen die hier ergens moet liggen, is een grote stalen rijplaat gelegd. Waarschijnlijk ter bescherming. Ik schop er even tegen met mijn bergschoen, maar zelfs als ik serieus mijn best doe zal ik er geen beweging in krijgen. Dat hoeft ook niet.
Het is tijd om hier weer weg te gaan. Ik maak nog één foto en kijk nog even achter me. Binnenkort gaat het gebouw tegen de vlakte. Wat er precies voor in de plaats komt weet ik niet, maar deze locatie zal nooit meer zo zijn als het was op 6 mei 2002. Ergens vind ik dat jammer.
Het is zondagavond. Bijna donker. Ik zit met de laptop op schoot in een luie stoel op ons dakterras. Vogels fluiten en in de verte hoor ik het romantisch ruisen van de A12. Ik vraag me af waar de aandrang vanmorgen vandaan kwam om tussen die hekken door te kruipen. Waarom wilde ik zo nodig op die gedenkwaardige plek staan?
In ieder geval niet omdat ik zoveel bewondering had voor Pim Fortuyn. Meer vanwege de eeuwigheidswaarde. Bij de Texaco verderop moet ik altijd denken aan de arrestatie van Volkert. En zo kan ik ook nooit meer over de Lineusstraat rijden zonder aan Theo van Gogh te denken. Voor het Hilton denk ik aan Herman Brood en Klaas Bruinsma. Op de Apollolaan kruipt Endstra in mijn gedachten.
In New York wilde ik de plek vinden waar John Lennon was vermoord en ik zou best een keer in Dallas bij Dealy Plaza willen kijken, achter het hekje waar ooit meneer Zapruder met zijn camera stond.
Eerlijk is eerlijk, ik ben een beetje ramptoerist.
Ik geloof niet dat het echt tegen de vlakte gaat, tis een oud ziekenhuis met monument status dat gebouw! Maar de renovatie gaat wel grondig zijn.
BeantwoordenVerwijderenKun je geloven dat wij bij 3fm juist heel blij waren eindelijk weg te kunnen bij die parkeerplaats toen we verhuisden? Iedere dag over die gedenksteen rijden om je auto te kunnen parkeren... Ben er nooit meer teruggeweest.
Ik ken dat gevoel ook wel. Je hebt er feitelijk niets te zoeken, maar het intrigeert je wel enorm.
BeantwoordenVerwijderenOverigens schoot ik heel hard in de lach...
"....in de verte hoor ik het romantisch ruisen van de A12."