daar in 't bronsgroen eikenhout

Eys. ‘De moeiste weg, van deze werlt leupt in ’t zuiden dor ’n veld’ zingt Jack Poels van Rowwen Hèze in het Lied vur Limburg. Hij heeft gelijk. En hoewel hij er niet bij zegt over welke weg het nummer gaat, weet ik het precies. Het kan niet anders of deze ode aan Limburg gaat over de Eyserbosweg, van Eys naar de televisietoren bij Eyserheide.
Vanuit het dorp zijn de eerste meters vals plat en wellicht ietwat saai tussen de laatste huizen en het struikgewas. Vlak voor het bos is de berg op zijn mooist. Het uitzicht is fabelachtig. Wie hier fietst en even om kan kijken ziet de kerk van Eys, misschien het voorbij tuffende miljoenenlijntje en het prachtige Limburgse land. 
Wij zijn hier voor het programma Vroege Vogels. Andrea van Pol test een ‘groene fiets’. Een fiets met elektrische hulpmotor die hier wordt ingezet om de toerist uit de auto te krijgen. Wat mij betreft een prima initiatief, want op dit soort weggetjes horen in principe geen auto’s thuis.
Ik sta halverwege de Eyserbosweg met mijn camera. Naar welke kant ik ook draai, het is allemaal prijs. Zeker in deze tijd van het jaar. Het is alleen jammer dat het geen heel heldere dag is.
In de verte komt onze presentatrice aangereden. Het motortje van de fiets staat op ons verzoek nog niet aan. Ze heeft het zwaar of ze doet alsof voor het filmpje. Bij de camera krijgt ze instructies van de deskundige. Dan mag het motortje aan en schiet Andrea nagenoeg geluidloos omhoog. Het is maar goed dat er geen zwoegende wielrenners in de buurt zijn. Die zouden gefrustreerd hun fiets in de berm smijten. Zo’n kleine dame op een ‘gewone’ fiets die zonder zuchten omhoog schiet.
Ze gaat de bocht om en verdwijnt in het bos. De weg is daar nog vochtig, het is er koel, maar ook stijl. Wie geen hulpmiddelen heeft zal hier zwoegen. Maar zonder hijgen hoor je de vroege vogels fluiten.
Voorbij het bos maken we shots vanuit het korenveld, in de hoop dat de boer niet voorbij zal komen. Onze van Pol zingt in het voorbij rijden de regels van het Limburgs Volkslied, die iedereen hoort te kennen:

Waar in ’t bronsgroen eikenhout, 
’t nachtegaaltje zingt;
over ’t malse korenveld,
’t lied des leeuweriks klinkt;
la la la la la la laaaaaaaaa...

Boven is een witte kalkstreep over de weg getrokken. Een finishlijn, waar de gemiddelde amateur het niet kan laten om het stuur los te laten en zijn handen omhoog te steken. Hier voelt elke fietser zich een winnaar. Zo ook de presentatrice van Vroege Vogels. Andrea van Pol voelt zich even Armstrong, Merckx of Zoetemelk. Ze trekt het vest recht voor de camera en steekt als een ervaren klasbak een arm in de lucht.
Op de kruising kan je kiezen, maar alle wegen gaan uiteindelijk weer naar beneden. Er staat een boom, een veldkruis en een bankje om op uit te rusten. Hier kan je in deze tijd van het jaar genieten van klaprozen, het groeien van maïs, koren en tarwe. En over het malse korenveld klinkt dan misschien een nachtegaaltje of het lied des leeuweriks.
Als ik niet zo vaak in Hilversum hoefde te zijn, zou ik een oude boerderij in het Limburgse Eys of Ransdaal kopen en elke dag op een ongemotoriseerd fietsje door het Eyserbos gaan. Kuiten kweken als die van George Hincapie, de zoete Limburgse lucht snuiven en zo luid mogelijk zingen:

Daar is mijn Vaderland
Limburgs dierbaar oord!
Daar is mijn Vaderland
Limburgs dierbaar oord!

foto: Meike Sjoer