vier grote kleine pasjes

De Meern. Het is zondag. Eind van de middag. Ik heb het weekend gewerkt. Moe maar voldaan lig ik languit in het gras. De nacht was kort, omdat eerst die teleurstellende voetbalwedstrijd tegen de Russen bekeken moest worden, alvorens we vanuit Stein terug konden naar Hilversum. Vanmorgen moest ik weer relatief vroeg uit de veren voor de halve marathon van Heemskerk.
Nu wil ik even ontspannen. Zoonlief sluipt in mijn richting. Hij draagt nog steeds een oranje shirt. Ik heb zijn moeder hierover al aangesproken. Zij vind dat hij een iets andere mentaliteit moet krijgen dan alle overige Oranjesupporters en daar zit wel iets in. Door dik én dun.
Meneer houdt van knuffelen. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en slaat een arm om mijn nek. Zo houdt hij me even stevig vast. Met zijn handje kriebelt hij een beetje. Het mannetje is duidelijk blij met de thuiskomst van zijn vader. 
Dan staat hij plots los. Ik heb dat wel eerder gezien, maar nu maakt hij geen aanstalten om op zijn kont te gaan zitten. Het is alsof hij niet in de gaten heeft hoe bijzonder deze actie is. Ik vind het er behoorlijk stabiel uitzien. Mama is minder onder de indruk. In haar bijzijn doet onze Art dit kennelijk vaker. Ik vraag maar niet of hij discrimineert of dat ik te vaak van huis ben...
Mijn lieve lief gaat tegenover me in het gras zitten. Ik schat op anderhalve meter. Nu kan de dreumes van vader naar moeder lopen en terug. De eerste twee keren laat hij niet los voor hij de hand van de ander te pakken heeft. Maar dan gebeurt het wonder waar we nu dertien maanden en één week op hebben gewacht.
Hij loopt los! Vier vlugge pasjes. Van zijn moeder naar mij. Dan laat hij zich voorover storten en valt hij in mijn armen. Het is een innige omhelzing. Ik wrijf hem over zijn rug en hij houdt mij stevig vast. 
Vader en moeder roepen ‘goedzooooo!’ in koor. We kijken elkaar aan. Tranen springen in mijn ogen. Kippenvel op de armen.
Mijn zoon kan al lopen!
Dan sprint ik naar boven om gewapend met videocamera en fototoestel binnen een halve minuut terug te keren op het gazonnetje. Maar mijn zoon is niet gek. Die kruipt vervolgens van papa naar mama en terug. Dat gaat sneller en de kans op valpartijen is een stuk kleiner. 
Bewijsmateriaal kan ik dus pas over een tijdje leveren. Voorlopig genieten we met z’n drietjes van deze vier grote kleine stappen.