Marknesse. Sommige plaatsnamen ken je van de borden langs de snelweg, maar als iemand vraagt waar je het moet zoeken, biedt alleen een kaart of de routeplanner uitkomst. Zo dacht ik dat we richting Zeeland moesten. Nader onderzoek wees uit dat Marknesse in de Noordoostpolder ligt. Want daar is het Waterloopbos. Ergens tussen Vollenhove en Kraggenburg.
Het is een van de meest sprookjesachtige plekken waar ik ooit ben geweest. Een bos vol oude machines, beton- en ijzerresten. Sommige schroothopen zien er uit als wrakstukken van neergestorte vliegtuigen. Je zier er in verval geraakte sluizen, gereguleerde waterpartijen en ongerepte natuur. Hier neemt de fantasie direct een vrije loop.
Sinds 2002 is het Waterloopbos van Natuurmonumenten, maar van begin jaren vijftig tot ergens in de jaren negentig was dit het Waterloopkundig Laboratorium. Op tientallen plekken in het bos vind je resten van op schaal nagebouwde havens. Zo is ergens tussen de bomen de havenmond van IJmuiden te herkennen. Er staat een golfmachine naast, waarmee waterbouwkundig ingenieurs in de jaren vijftig belangrijk onderzoek deden. De Nederlandse onderzoekers hadden zo’n goede naam dat de opdrachten uit de hele wereld binnen stroomden. Zo kom je verderop in het bos zelfs de haven van Lagos, Nigeria tegen.
Inmiddels wordt dit soort onderzoek gedaan met behulp van computers en is het bos niet meer in gebruik als experimentele speeltuin. De bollebozen met dikke brillenglazen in zwartivoren monturen zijn vertrokken. Deze zomer is het Waterloopbos in handen van kunstenaars die er exposeren met als thema ‘strijd tegen het water als gevolg van klimaatverandering’. Het is een hele mond vol, maar de bezoeker hoeft zich er niets van aan te trekken. Wie door het bos loopt kan genieten van kunstwerken, de oude resten van het Waterloopkundig Laboratorium én ongerepte natuur. Dat is een unieke combinatie.
Niet dat ik zo’n groot kunstkenner ben of een freak die allerlei tentoonstellingen en exposities afloopt. Het enige dat ik met modern art heb is dat ik mijn zoon zo heb genoemd. (Art) Maar de werken die hier te zien zijn, bleken toegankelijk genoeg voor een leek als ik.
Vooral een serie van vijftien blauwe bustes sprak mij aan. Een man die langzaam ten onder gaat. Het is van de Argentijnse kunstenaar Pedro Mazorati en heet ‘de beweging van eb en vloed’. In het groene water, midden in het bos, zijn de surrealistische blauwe hoofden iets heel wonderlijks. In ieder geval buitengewoon fotogeniek.
Er is zoveel te zien in het Waterloopbos dat wij er niet aan toe zijn gekomen om alles vast te leggen voor een Vroege Vogels filmpje.
Dit klinkt misschien allemaal als de folder van Kielzog, Art in Nature Laboratory, maar ik ben er geweest en kan zeggen dat het een absolute aanrader is. Als ik tijd heb deze zomer zal ik er zeker nog eens terug keren met vrouw en kind. Het is niet ver van Kadoelen, Muggenbeet en Zwartsluis. Een omgeving die ook de moeite waard is.
Het is een van de meest sprookjesachtige plekken waar ik ooit ben geweest. Een bos vol oude machines, beton- en ijzerresten. Sommige schroothopen zien er uit als wrakstukken van neergestorte vliegtuigen. Je zier er in verval geraakte sluizen, gereguleerde waterpartijen en ongerepte natuur. Hier neemt de fantasie direct een vrije loop.
Sinds 2002 is het Waterloopbos van Natuurmonumenten, maar van begin jaren vijftig tot ergens in de jaren negentig was dit het Waterloopkundig Laboratorium. Op tientallen plekken in het bos vind je resten van op schaal nagebouwde havens. Zo is ergens tussen de bomen de havenmond van IJmuiden te herkennen. Er staat een golfmachine naast, waarmee waterbouwkundig ingenieurs in de jaren vijftig belangrijk onderzoek deden. De Nederlandse onderzoekers hadden zo’n goede naam dat de opdrachten uit de hele wereld binnen stroomden. Zo kom je verderop in het bos zelfs de haven van Lagos, Nigeria tegen.
Inmiddels wordt dit soort onderzoek gedaan met behulp van computers en is het bos niet meer in gebruik als experimentele speeltuin. De bollebozen met dikke brillenglazen in zwartivoren monturen zijn vertrokken. Deze zomer is het Waterloopbos in handen van kunstenaars die er exposeren met als thema ‘strijd tegen het water als gevolg van klimaatverandering’. Het is een hele mond vol, maar de bezoeker hoeft zich er niets van aan te trekken. Wie door het bos loopt kan genieten van kunstwerken, de oude resten van het Waterloopkundig Laboratorium én ongerepte natuur. Dat is een unieke combinatie.
Niet dat ik zo’n groot kunstkenner ben of een freak die allerlei tentoonstellingen en exposities afloopt. Het enige dat ik met modern art heb is dat ik mijn zoon zo heb genoemd. (Art) Maar de werken die hier te zien zijn, bleken toegankelijk genoeg voor een leek als ik.
Vooral een serie van vijftien blauwe bustes sprak mij aan. Een man die langzaam ten onder gaat. Het is van de Argentijnse kunstenaar Pedro Mazorati en heet ‘de beweging van eb en vloed’. In het groene water, midden in het bos, zijn de surrealistische blauwe hoofden iets heel wonderlijks. In ieder geval buitengewoon fotogeniek.
Er is zoveel te zien in het Waterloopbos dat wij er niet aan toe zijn gekomen om alles vast te leggen voor een Vroege Vogels filmpje.
Dit klinkt misschien allemaal als de folder van Kielzog, Art in Nature Laboratory, maar ik ben er geweest en kan zeggen dat het een absolute aanrader is. Als ik tijd heb deze zomer zal ik er zeker nog eens terug keren met vrouw en kind. Het is niet ver van Kadoelen, Muggenbeet en Zwartsluis. Een omgeving die ook de moeite waard is.
Prachtig! Ik ben er vandaag (30-07) met m'n dochter geweest!
BeantwoordenVerwijderen