Marknesse. Kijk uit voor webloggers! Ook ik heb inmiddels ervaren hoe irritant het is om op pad te zijn met een verslaafde internetpublicist en een waarschuwing lijkt mij op zijn plaats. De hele dag op je hoede zijn is dodelijk vermoeiend. Alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden. Voor je het weet staan onhandige acties of gevaarlijke stunts op het wereldwijde web. Voor de rest van je leven.
Ga dus nooit op pad met een weblogger. Je hebt namelijk niets in te brengen. De weblogger observeert en fotografeert. Wat hij (of zij) aan het eind van de dag online zet is onvoorspelbaar.
Ooit leek het fenomeen onschuldig en niet gevaarlijk, maar tegenwoordig zijn er zoveel weblogs dat je serieus moet oppassen. Zo werk ik bijvoorbeeld regelmatig met presentatoren. Die houden populaire blogs bij. Als cameraman loop je zo het risico dat er een actiefoto op het web komt. En je collega’s zien dat ook. Dus als je iets geks doet, dan wordt daar opeens over gesproken. Je hele imago naar de knoppen als er ook nog een quasi grappig verhaal bij staat.
Je kan na afloop van een dag met de kunstenaar wel vragen of deze jou wil sparen, maar dat is natuurlijk vragen om problemen.
Ik Google mezelf regelmatig. Al is het maar om te weten op welke sites over mij geschreven wordt. Over het algemeen valt het mee, maar ik kom voor op het www. Zo sta ik sinds vandaag ongevraagd met een plaatje op Menno’s fotoblog. Kijk maar eens op www.vroegevogels.nl.
Persoonlijk maakt het mij niets uit. Ik vind het wel leuk ben er stiekem een beetje trots op. Zoiets streelt mijn gigantische ego. Bovendien heb ik weinig geheimen. De grootste onzin over mij zet ikzelf op het net.
Maar er zijn minder ijdele mensen. Personen die publiciteit en aandacht liefst mijden. Of figuren die slecht tegen een grapje kunnen. Zij kunnen maar beter niet met webloggers op pad gaan. Gewoon niet aan beginnen. Alle risico’s uitsluiten. Wegwezen.
Daarom pleit ik voor een stempel op het voorhoofd van de fanatieke blogger. Of een soort veiligheidslabel in het oor. Een polsband of iets opvallends om de enkel. Een keurmerk desnoods. Zodat iedereen direct ziet wie een online dagboek bijhoudt. Pas dan heeft de webloghater de vrije keuze, want neem van mij aan dat de overijverige weblogfreak niet te temmen is.
Hoe voorzichtig, positief en omzichtig de weblogger ook schrijft, hij kan nooit garanderen dat niemand zich aangesproken zal voelen. Vroeg of laat wordt er iemand gekwetst. Zeker als de weblogger een beetje kritisch of scherp probeert te schrijven.
Het is mij op deze weblog een tijdje geleden ook gelukt om op gevoelige lange tenen te staan. Met mijn volle gewicht. Dat was absoluut niet de bedoeling, maar het is wel gebeurt. Laten we zeggen dat ik, in een vlaag van onoplettendheid, dacht dat ik leuk was. Ik heb daarna mijn best gedaan om het recht te zetten, maar of dat helemaal gelukt is betwijfel ik.
Dus als je er niet van gediend bent, kan je het maar beter tijdig aangeven. De beste remedie is echter dat je uit de buurt van de blogger moet blijven. Behandel ze alsof het mensen zijn met een besmettelijke ziekte. Zwijg. Beweeg zo min mogelijk. Houd je adem in, maar stik niet.
Ga dus nooit op pad met een weblogger. Je hebt namelijk niets in te brengen. De weblogger observeert en fotografeert. Wat hij (of zij) aan het eind van de dag online zet is onvoorspelbaar.
Ooit leek het fenomeen onschuldig en niet gevaarlijk, maar tegenwoordig zijn er zoveel weblogs dat je serieus moet oppassen. Zo werk ik bijvoorbeeld regelmatig met presentatoren. Die houden populaire blogs bij. Als cameraman loop je zo het risico dat er een actiefoto op het web komt. En je collega’s zien dat ook. Dus als je iets geks doet, dan wordt daar opeens over gesproken. Je hele imago naar de knoppen als er ook nog een quasi grappig verhaal bij staat.
Je kan na afloop van een dag met de kunstenaar wel vragen of deze jou wil sparen, maar dat is natuurlijk vragen om problemen.
Ik Google mezelf regelmatig. Al is het maar om te weten op welke sites over mij geschreven wordt. Over het algemeen valt het mee, maar ik kom voor op het www. Zo sta ik sinds vandaag ongevraagd met een plaatje op Menno’s fotoblog. Kijk maar eens op www.vroegevogels.nl.
Persoonlijk maakt het mij niets uit. Ik vind het wel leuk ben er stiekem een beetje trots op. Zoiets streelt mijn gigantische ego. Bovendien heb ik weinig geheimen. De grootste onzin over mij zet ikzelf op het net.
Maar er zijn minder ijdele mensen. Personen die publiciteit en aandacht liefst mijden. Of figuren die slecht tegen een grapje kunnen. Zij kunnen maar beter niet met webloggers op pad gaan. Gewoon niet aan beginnen. Alle risico’s uitsluiten. Wegwezen.
Daarom pleit ik voor een stempel op het voorhoofd van de fanatieke blogger. Of een soort veiligheidslabel in het oor. Een polsband of iets opvallends om de enkel. Een keurmerk desnoods. Zodat iedereen direct ziet wie een online dagboek bijhoudt. Pas dan heeft de webloghater de vrije keuze, want neem van mij aan dat de overijverige weblogfreak niet te temmen is.
Hoe voorzichtig, positief en omzichtig de weblogger ook schrijft, hij kan nooit garanderen dat niemand zich aangesproken zal voelen. Vroeg of laat wordt er iemand gekwetst. Zeker als de weblogger een beetje kritisch of scherp probeert te schrijven.
Het is mij op deze weblog een tijdje geleden ook gelukt om op gevoelige lange tenen te staan. Met mijn volle gewicht. Dat was absoluut niet de bedoeling, maar het is wel gebeurt. Laten we zeggen dat ik, in een vlaag van onoplettendheid, dacht dat ik leuk was. Ik heb daarna mijn best gedaan om het recht te zetten, maar of dat helemaal gelukt is betwijfel ik.
Dus als je er niet van gediend bent, kan je het maar beter tijdig aangeven. De beste remedie is echter dat je uit de buurt van de blogger moet blijven. Behandel ze alsof het mensen zijn met een besmettelijke ziekte. Zwijg. Beweeg zo min mogelijk. Houd je adem in, maar stik niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.