zwart werk

Tilburg. Eens in de zoveel tijd krijg ik het oneerbare verzoek of ik een bruiloft wil videoën en in principe doe ik dat nooit. Toen ik op de HAVO zat verdiende ik op die manier veel geld en ik vrees dat het nu nog steeds zou kunnen, maar het is niet leuk. Ik vind het filmen van bruiloften vreselijk. Dus toen mijn zwager vroeg of ik de handycam wilde meenemen naar zijn bruiloft had ik eigenlijk al gegeten en gedronken.
Een week later mailde hij dat filmen niet meer nodig was. Ze hadden iemand anders voor dit klusje gevonden. Maar of ik het dan leuk vond om wat foto’s te maken. Op dat verzoek heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering ietwat te enthousiast gereageerd.
Want wat zijn ‘wat’ foto’s?
Een keer eerder heb ik de fout gemaakt om toe te zeggen dat ik wel even de bruidsreportage bij elkaar zou fotograferen. Dat is echter een vak apart en daar moet de gemiddelde hobbyflitser zich niet aan wagen. Toen vond ik het bruidje echter zo leuk, dat ik ook met haar getrouwd was, als ze dàt had gevraagd.
Spijt kreeg ik op het moment waarop zij in een voor fotografie te donkere ruimte het jawoord gaf. In een flits realiseerde ik me dat alle moeite die ik voor haar had gedaan vergeefs was geweest. De glimmende man die naast haar stond kon ik niet meer fatsoenlijk op mijn overgevoelige plaat vastleggen.
Afgelopen vrijdag was ik weer bruidsfotograaf pro Deo. Bloednerveus tijdens de stadhuisscène, want op een of andere manier zijn alle trouwzalen gemaakt op 1600 ASA of hoger. Scherptediepte nul en zelfs ademhaling levert al bewegingsonscherpte op.
Met de zweetplekken onder mijn oksels en een glimmend voorhoofd dat voor vals licht zorgde heb ik me een ongeluk geflitst. Je weet dat dit de momenten zijn die je niet over kan doen én dat dit de foto’s zijn die bij de ouders van zo’n bruidspaar tot in lengte van dagen op het dressoir staan.
Weer buiten stonden er al meer dan 300 foto’s op mijn digitale rolletje. Vluchtige blikken op mijn schermpje gaven de burger moed. Er waren veel mislukkingen en rode ogen, maar er moesten goed gelukte kiekjes tussen zitten.
Na dé kus op de trappen kreeg ik er pas echt zin in. Aan het eind van de avond kon ik niet meer stoppen. De huisfotograaf ging helemaal los.
Vanmorgen heb ik het materiaal bekeken op een computerscherm. De reportage is goed gelukt. Van de 700 foto’s heb ik in een eerste selectie de helft weggedonderd. De volgende selectie mag het bruidspaar zelf maken. Voor die foto’s hoef ik me niet te schamen.

Een paar maanden geleden ben ik zelf getrouwd. Als ervarings- deskundige weet ik nu precies wat een bruidspaar verwacht van zo'n fotoreportage. Het moet ook over vijf jaar nog steeds een goede impressie geven van de dag. Alle mooie momenten in beeld gevangen. Liefst zo positief mogelijk. Je wil alle gasten voorbij zien komen. Niets geposeerd en de plaatjes moeten sfeervol zijn.
De fotograaf heeft een paar dilemma’s. Om te beginnen het gebrek aan licht. Mensen knipperen tegenwoordig buitengewoon veel met hun ogen en als die ogen open zijn mogen ze niet rood worden door het flitslampje. Daarnaast wil een fotograaf graag kunst maken en dat is op de gemiddelde bruiloft niet altijd mogelijk.
Het ging mij dus redelijk goed af. Ik kreeg de smaak te pakken. Het enige dat ik niet goed gedaan heb, was de onderhandeling vooraf. Dat zie ik dan maar als een wijze les.
Vandaag heb ik me voorgenomen om me aan te bieden als trouwfotograaf. Voor een enveloppe met daarin €800,- aan zwart geld sloof ik me een hele dag uit. Van begin tot eind. Het bruidspaar krijgt de reportage van hun dromen en ik spaar in een paar keer de fotocamera en lenzen bij elkaar die ik echt graag zou willen hebben. Kom maar op!