Amsterdam. Hommage à Apollinaire, het schilderij van Marc Chagall uit het van Abbe Museum in Eindhoven, gaat naar een tentoonstelling in het Van Goghmuseum. Daarover maakt de AVRO een programma. Vandaag draaiden we een stukje in Amsterdam met een replica van dat kunstwerk.
Eén probleem: dat nepschilderij paste niet in de auto. Wat lastig was, want we moesten van A naar B. Na passen, meten, wikken en wegen, kwamen we tot de slotsom dat er geen andere optie was dan het schilderij buiten de auto te houden en het zo door de stad te vervoeren.
Daar zat ik, achter in de auto met de schuifdeur wagenwijd open. Het schilderij hield ik vast bij de spielatten. Geen idee wat er aan de andere kant van het doek gebeurde. Ik kon alleen tussen het doek en de auto contact leggen met lachende omstanders.
Collega Ruud reed heel voorzichtig. Het doek mocht geen Amsterdammertjes raken of blijven steken achter de trapper van een gestalde fiets. Als we te hard zouden gaan kon de wind er vat op krijgen. En het was natuurlijk niet de bedoeling dat ik in een scherpe bocht uit de auto zou lazeren.
Ik maakte me vooral zorgen over die ene duif die elk moment zijn kans kon grijpen. Want al was het een replica, je wilt niet dat er zo’n grote witte flats met besjesresten op komt. Dat gebeurde gelukkig ook niet.
Deze hele actie had een hoog bananasplit-gehalte. Het was grappig om de reacties van mensen op straat te horen, want in Amsterdam heeft iedereen direct een opmerking klaar. Jammer dat we de beste niet konden vastleggen. Ik kan ze niet eens navertellen.
Toeristen grepen naar hun camera’s. Fietsers durfden opeens niet meer woest te passeren. Mooie meisjes keken me na. De grootste lolbroek nam gelijk afstand toen ik riep dat het een heel duur doek was. En een meneer vroeg zich hardop af of het wel verstandig was om met zo’n Chagall door motregen te rijden.
Eén probleem: dat nepschilderij paste niet in de auto. Wat lastig was, want we moesten van A naar B. Na passen, meten, wikken en wegen, kwamen we tot de slotsom dat er geen andere optie was dan het schilderij buiten de auto te houden en het zo door de stad te vervoeren.
Daar zat ik, achter in de auto met de schuifdeur wagenwijd open. Het schilderij hield ik vast bij de spielatten. Geen idee wat er aan de andere kant van het doek gebeurde. Ik kon alleen tussen het doek en de auto contact leggen met lachende omstanders.
Collega Ruud reed heel voorzichtig. Het doek mocht geen Amsterdammertjes raken of blijven steken achter de trapper van een gestalde fiets. Als we te hard zouden gaan kon de wind er vat op krijgen. En het was natuurlijk niet de bedoeling dat ik in een scherpe bocht uit de auto zou lazeren.
Ik maakte me vooral zorgen over die ene duif die elk moment zijn kans kon grijpen. Want al was het een replica, je wilt niet dat er zo’n grote witte flats met besjesresten op komt. Dat gebeurde gelukkig ook niet.
Deze hele actie had een hoog bananasplit-gehalte. Het was grappig om de reacties van mensen op straat te horen, want in Amsterdam heeft iedereen direct een opmerking klaar. Jammer dat we de beste niet konden vastleggen. Ik kan ze niet eens navertellen.
Toeristen grepen naar hun camera’s. Fietsers durfden opeens niet meer woest te passeren. Mooie meisjes keken me na. De grootste lolbroek nam gelijk afstand toen ik riep dat het een heel duur doek was. En een meneer vroeg zich hardop af of het wel verstandig was om met zo’n Chagall door motregen te rijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.