Valencia. Een leek krijgt geen toegang tot de zogenaamde fotografenruimte bij een grandprix. Je moet fotograaf zijn of connecties hebben. Timing is een belangrijke eigenschap voor een ieder die er zonder toestemming naar binnen wil sneaken. De bewakers zijn na afloop van de race niet meer zo kritisch. En laat nou juist dàt het beste moment zijn om eens rustig op die plek rond te neuzen.
De fotografenruimte is een zaaltje, niet ver van het mediacentrum, waar ongeveer zeventig geaccrediteerde fotografen hun materiaal verwerken. Vroeger hadden de heren nog een doka nodig, tegenwoordig staan op lange tafels de mooiste laptops opgesteld. Allemaal voorzien van een internetverbinding. Je struikelt er over de eenbeenstatieven en overal liggen dure telelenzen. Aan de stoelen hangen de zogenaamde fotografenhesjes, voorzien van tientallen zakjes die allemaal zijn volgepropt met doekjes, drankjes, lenzen en andere Mc Guyver-achtige handigheidjes.
Aan het eind van de zondagmiddag is het spitsuur in de fotografenruimte. Duizenden foto’s worden ingeladen, geselecteerd, bewerkt en verzonden. Als je een paar minuten op een scherm mee kijkt zie je precies welke keuzes de fotograaf heeft gemaakt. Waar hij stond tijdens de start, of hij pitsstops heeft gedaan, hoe hij de finish en huldiging heeft aangepakt en of hij een beetje creatief te werk is gegaan.
Het lijkt veel van hetzelfde, maar de verschillen zijn groot. De ene fotograaf hoeft niets meer te doen aan zijn kaders, de ander knipt en plakt dat het een lieve lust is. Twee fotografen die op dezelfde plek stonden kunnen terug komen met totaal verschillende beelden. Van dynamisch en spannend tot saai of kiekje.
Een Japanse fotograaf heeft het zwaar. Hij zit te dutten achter zijn Apple. Is het jetlag, de inspanning tijdens de race of het wilde nachtleven van Valencia dat hier zijn tol eist? Wellicht een combinatie van factoren. Opeens schrikt hij op en gaat verder met het selecteren van zijn beeld alsof er niets aan de hand is. Alleen is zijn deadline een stukje dichterbij gekomen.
Een Duitser, een Nederlander en een Fransman zitten naast elkaar. Ze worden omringd door flesjes water, blikjes cola, zonnebrandcrème en Marsjes. Tussen het werk door dollen de heren viertalig. Na al die jaren spreekt de Duitser een paar woordjes Nederlands, samen verhaspelen ze een paar Franse zinnen en als er serieus gecommuniceerd dient te worden is er altijd nog het Engels. De grappen hebben altijd hetzelfde thema: elkaars fotowerk, vrouwen of vrouwen op elkaars fotowerk. Er valt kennelijk genoeg te variëren, want er wordt veel gelachen.
Formule1 is een fotogenieke sport. Als de fotograaf zijn vak verstaat, dan komt hij altijd terug met mooie beelden. Bewegingsonscherpte, kleuren, spannende hoeken of unieke kaders. Naar een goede foto kan je lang kijken. Helaas is daarvoor in de fotografenruimte geen tijd. Maar wel zijn er allerlei selecties van prachtige foto’s die het bekijken waard zijn.
Een wandelingetje door de fotografenruimte, na afloop van een grandprix, zou verplichte kost moeten zijn voor een ieder die met beeld bezig is. Het is extreem leerzaam en inspirerend. Zelfs als je niet geïnteresseerd bent in fotografie, is het fascinerend om die mannetjes uit verschillende landen aan het werk te zien.
De fotografenruimte is een zaaltje, niet ver van het mediacentrum, waar ongeveer zeventig geaccrediteerde fotografen hun materiaal verwerken. Vroeger hadden de heren nog een doka nodig, tegenwoordig staan op lange tafels de mooiste laptops opgesteld. Allemaal voorzien van een internetverbinding. Je struikelt er over de eenbeenstatieven en overal liggen dure telelenzen. Aan de stoelen hangen de zogenaamde fotografenhesjes, voorzien van tientallen zakjes die allemaal zijn volgepropt met doekjes, drankjes, lenzen en andere Mc Guyver-achtige handigheidjes.
Aan het eind van de zondagmiddag is het spitsuur in de fotografenruimte. Duizenden foto’s worden ingeladen, geselecteerd, bewerkt en verzonden. Als je een paar minuten op een scherm mee kijkt zie je precies welke keuzes de fotograaf heeft gemaakt. Waar hij stond tijdens de start, of hij pitsstops heeft gedaan, hoe hij de finish en huldiging heeft aangepakt en of hij een beetje creatief te werk is gegaan.
Het lijkt veel van hetzelfde, maar de verschillen zijn groot. De ene fotograaf hoeft niets meer te doen aan zijn kaders, de ander knipt en plakt dat het een lieve lust is. Twee fotografen die op dezelfde plek stonden kunnen terug komen met totaal verschillende beelden. Van dynamisch en spannend tot saai of kiekje.
Een Japanse fotograaf heeft het zwaar. Hij zit te dutten achter zijn Apple. Is het jetlag, de inspanning tijdens de race of het wilde nachtleven van Valencia dat hier zijn tol eist? Wellicht een combinatie van factoren. Opeens schrikt hij op en gaat verder met het selecteren van zijn beeld alsof er niets aan de hand is. Alleen is zijn deadline een stukje dichterbij gekomen.
Een Duitser, een Nederlander en een Fransman zitten naast elkaar. Ze worden omringd door flesjes water, blikjes cola, zonnebrandcrème en Marsjes. Tussen het werk door dollen de heren viertalig. Na al die jaren spreekt de Duitser een paar woordjes Nederlands, samen verhaspelen ze een paar Franse zinnen en als er serieus gecommuniceerd dient te worden is er altijd nog het Engels. De grappen hebben altijd hetzelfde thema: elkaars fotowerk, vrouwen of vrouwen op elkaars fotowerk. Er valt kennelijk genoeg te variëren, want er wordt veel gelachen.
Formule1 is een fotogenieke sport. Als de fotograaf zijn vak verstaat, dan komt hij altijd terug met mooie beelden. Bewegingsonscherpte, kleuren, spannende hoeken of unieke kaders. Naar een goede foto kan je lang kijken. Helaas is daarvoor in de fotografenruimte geen tijd. Maar wel zijn er allerlei selecties van prachtige foto’s die het bekijken waard zijn.
Een wandelingetje door de fotografenruimte, na afloop van een grandprix, zou verplichte kost moeten zijn voor een ieder die met beeld bezig is. Het is extreem leerzaam en inspirerend. Zelfs als je niet geïnteresseerd bent in fotografie, is het fascinerend om die mannetjes uit verschillende landen aan het werk te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.