De Meern. Ik hoor ze nog zeggen: ‘Een nieuw dynamisch kinderprogramma, dat is wel wat voor jou!’
Zelf dacht ik ook dat het een goed idee was. Nu zit ik met twee zwaar verzuurde bovenbenen, een spierpijnkuit en die verdraaide knie. Over de gevoelige rug zal ik niet uitwijden, anders gaat het op klagen lijken.
De eerste opnamedag speelde zich af op het strand bij Bloemendaal. Twee teams, bestaande uit acht kinderen en een captain, moesten het tegen elkaar opnemen. Denken, durven en doen. Vooral dat laatste brak me op, want productie en regie hadden bedacht dat de camera’s bovenop de actie zouden zitten. Het gevolg was een ploeterende Rein in mul zand.
Eén sprintje ging nog. Twee ook, maar bij het derde looponderdeel ging het al mis. Vier keer tweehonderd meter hollen achter een stel losgeslagen kids, op volle snelheid en mét draaiende camera in de hand was teveel van het goede. De cameramicrofoon moet uitsluitend gepuf en gesteun hebben opgevangen.
Bij de overgang van stevige ondergrond naar los zand zakte ik met mijn 94 kilo net iets verder weg dan wenselijk. Een snoekduik kon ik met kunst en vliegwerk voorkomen, anders had ik de camera en een splinternieuwe HD lens verwoest. Nu was het maar mijn knie. Een nieuwe cameraman kan binnen twee uur op locatie zijn, maar op een camera of lens zit zes weken levertijd.
Dit verhaal zegt natuurlijk alles over mijn waardeloze conditie en over de voorbereiding op deze sportieve taak. Ik heb nog nooit een cameraman een warming-up zien doen voor hij begon aan een zware klus. Toch zou dat in dit geval niet onverstandig zijn geweest. Evenals een verkenning van het parkoers.
Nu loop ik als een manke cameraman van 36, die een doldwaas kinderprogramma heeft gedraaid. Ik hoop dat alle blessures woensdag genezen zijn, want dan mag ik weer. Zou het zin hebben als ik de komende twee dagen nog in training ga?
Zelf dacht ik ook dat het een goed idee was. Nu zit ik met twee zwaar verzuurde bovenbenen, een spierpijnkuit en die verdraaide knie. Over de gevoelige rug zal ik niet uitwijden, anders gaat het op klagen lijken.
De eerste opnamedag speelde zich af op het strand bij Bloemendaal. Twee teams, bestaande uit acht kinderen en een captain, moesten het tegen elkaar opnemen. Denken, durven en doen. Vooral dat laatste brak me op, want productie en regie hadden bedacht dat de camera’s bovenop de actie zouden zitten. Het gevolg was een ploeterende Rein in mul zand.
Eén sprintje ging nog. Twee ook, maar bij het derde looponderdeel ging het al mis. Vier keer tweehonderd meter hollen achter een stel losgeslagen kids, op volle snelheid en mét draaiende camera in de hand was teveel van het goede. De cameramicrofoon moet uitsluitend gepuf en gesteun hebben opgevangen.
Bij de overgang van stevige ondergrond naar los zand zakte ik met mijn 94 kilo net iets verder weg dan wenselijk. Een snoekduik kon ik met kunst en vliegwerk voorkomen, anders had ik de camera en een splinternieuwe HD lens verwoest. Nu was het maar mijn knie. Een nieuwe cameraman kan binnen twee uur op locatie zijn, maar op een camera of lens zit zes weken levertijd.
Dit verhaal zegt natuurlijk alles over mijn waardeloze conditie en over de voorbereiding op deze sportieve taak. Ik heb nog nooit een cameraman een warming-up zien doen voor hij begon aan een zware klus. Toch zou dat in dit geval niet onverstandig zijn geweest. Evenals een verkenning van het parkoers.
Nu loop ik als een manke cameraman van 36, die een doldwaas kinderprogramma heeft gedraaid. Ik hoop dat alle blessures woensdag genezen zijn, want dan mag ik weer. Zou het zin hebben als ik de komende twee dagen nog in training ga?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.