soap

De Meern. Momenteel staat professioneel reizen wat mij betreft op een laag pitje, maar de afgelopen tien jaar ben ik voor werk een paar keer de wereld rond gereisd. Vanaf 2003 heb ik namen van hotels genoteerd en dankzij deze zinloze neurose kan ik nu uitrekenen dat ik sinds die tijd in meer dan 140 verschillende hotels heb geslapen. Soms een nachtje, vaak meerdere. Alleen al 2006 was goed voor 41 verschillende hotelbedden. 
Telkens als ik op een nieuwe kamer kwam stopte ik een hotelzeepje in mijn tas. Die gooide ik thuis in een grote bak. Dat heb ik tien jaar volgehouden en zodoende is een indrukwekkend arsenaal zeepjes ontstaan. 
Onlangs heb ik nog een grotere glazen bak gekocht, omdat de vorige vol zat. Tijdens het vullen heb ik dubbele zeepjes weggegooid en zeepjes van bijzondere hotels zorgvuldig tegen het glas geplaatst. Zo kon iedereen die ons toilet bezocht zien waar ik ben geweest. 
Tot dit weekend...
Zaterdagnacht kwam ik laat terug van een klus. Tijdens het inschakelen van het toiletlicht zag ik direct wat er was gebeurd. Een indrukwekkende berg hotelzeepjes vulde het kleine wasbakje; de vaas was verdwenen. Het kon niet anders of die was gesneuveld. Mijn zoon was er natuurlijk aan gaan hangen.
De kleine man vond die zeepjes al langer interessant. Het moest dus een keer mis gaan. Zaterdagmiddag had hij het eindelijk voor elkaar. Met een harde klets was de zeepjesbak omgeduveld. Zo in tienduizend stukjes. Meneer was zich wild geschrokken en zijn moeder ook. Gelukkig had hij zich niet gesneden.
Nu wacht mijn dierbare zeepcollectie op een nieuwe bestemming. Ik vraag me af of het verstandig is om weer een glasbak te kopen. Misschien is het tijd om een eind te maken aan deze specifieke verzameldrift. Misschien ook niet.
De cliffhanger van vandaag luidt dan ook als volgt: ‘Bewaren en doorsparen’ of ‘hupsakee, weg ermee’?