uitdaging gezocht

Groningen. Met gepaste jaloezie lees ik het artikel in een vakblad voor communicatieadviseurs over Ruud en Monique. Een bevriend stel dat de afgelopen jaren op een mooie manier carrièresprongen heeft gemaakt. Het gaat ze voor de wind. En zij zijn niet de enige in mijn vriendenkring. Het is alsof dit het moment is waarop iedereen moet veranderen. De een na de ander krijgt een geweldige aanbieding of zet rigoureuze stappen.
Hoe doen ze dat toch?
Het leven is er de afgelopen jaren niet rustiger op geworden. Al mijn vrienden zijn rond de 36/37, hebben een of twee kleine kinderen, drukke banen en als het even kan nog een hobby ook. Liefst twee keer per jaar op vakantie, een duur huis, dikke auto voor de deur en allemaal behangen met gadgets als iPhones, laptoppies, fotocamera’s en TomTommen. We lopen ons de poten onder het lijf vandaan om alles in goede banen te leiden en eisen haast het onmogelijke van onszelf en van de wereld om ons heen.
En dat noemden ze in de jaren tachtig en negentig de generatie nix!
Zelf vraag ik me de laatste tijd steeds vaker af hoe het verder moet met mijn carrière. Inmiddels ben ik bijna vijftien jaar cameraman. Het t-shirt met de tekst ‘did it, done it’ is alweer versleten. Echt uitdagend is het niet vaak meer. De verrassing is er een beetje vanaf.
Nu is het nog leuk en ga ik fluitend naar mijn werk. Voorlopig kan ik wel vooruit, maar ik zie mezelf niet tot mijn pensioen, met zo’n glasbak op mijn nek, achter twintigjarige autodidacten aanhollen. Op een dag moet er iets veranderen.
Alleen heb ik geen idee hoe ik dat moet realiseren. Het gebeurt in televisieland maar zelden dat een cameraman gevraagd wordt om een programma te bedenken, produceren of regisseren. De scheidslijn tussen facilitaire bedrijven en productiebedrijven of omroepen is wat dat betreft strak en dik gedrukt.
Natuurlijk is niets onmogelijk, maar vanzelfsprekend is het niet dat je als cameraman op een bepaald moment doorgroeit. Daar moet je wel wat voor doen! En ik weet op dit moment even niet precies wat. Want natuurlijk ben ik verwend. Ik heb een vast inkomen, word als cameraman gewaardeerd (tenminste door een aantal klanten), ik heb afwisselend werk en enige mate van vrijheid qua planning. Gezien de thuissituatie is het niet zo makkelijk om terug te gaan langs start. Zeker niet als er daar geen 20.000 gulden in het verschiet ligt.
Ik pieker me suf en ben er nog niet uit. Maar op een dag moet er iets veranderen. Waarschijnlijk gaat dat stapje voor stapje. Tenzij er morgen iemand voorbij komt met een prachtige aanbieding of de gouden tip.