Doorn. Voor de Fear Factor factor van een Jetix-programma stapte een meneer in kokspak de set op. In zijn hand had hij een schaal met gefrituurde sprinkhanen. Alle kinderen moesten er een opeten en dat vonden ze natuurlijk walgelijk.
Het bergje rechtvleugelige insecten zag er ook niet smakelijk uit. Het leek er op dat de beestjes levend in de pan waren gegooid, want hoe slacht je ze anders zonder beschadigingen? Vleugels, pootjes en kopjes zaten nog keurig aan de ongeschonden lijfjes. Ze waren alleen bruin van het frietvet.
Luid protest. Een paar kandidaatjes stonden al bij voorbaat te kokhalzen. Ondertussen demonstreerde de deskundige hoe de pootjes en vleugels te verwijderen voor het consumeren van de rest. Vervolgens legde hij op kleine bordjes voor elk kind één gebakken sprinkhaan.
Een meisje sloeg de handen voor haar mond en sloot de ogen. Stoere jongens keken opeens naar de grond, enkelen hadden de rillingen al te pakken en anderen bezigden kreten als ‘eek!’, ‘jakkes’, ‘getver’ of ‘bwleh!!!’ Nog nooit zoveel vies kijkende gezichten bij elkaar gezien.
Het spel werd gestart. Onze camera’s zaten bovenop de actie. We keken met groothoeklenzen langs de huig om te zien of de kids wel echt geslikt hadden. Een jongentje kreeg last van braakneigingen die mij deden denken aan een ouderwetse voedselvergiftiging. Het mannetje kneep zijn neus dicht en kauwde. Hij slikte en maakte tegelijkertijd peristaltische bewegingen. Het lukte uiteindelijk om het hapje door te slikken, maar binnen een minuut spuugde hij alles weer uit.
Na afloop van de scène gingen de kinderen door naar het volgende spel. De crew bleef even achter bij de schaal met gebakken sprinkhanen. Er lag nog meer dan genoeg. Een van mijn collega’s was al druk met fileren. Hij nam een hap en bleef lachen.
Ik twijfelde even. Pakte een beestje, pulkte de vleugeltjes er vanaf en prutste wat aan de pootjes. Vervolgens propte ik het overgebleven deel in mijn mond. Drie keer kauwen en een keer slikken. Daarna bleven de harde velletjes nog lang in mijn mond zitten, alsof ik een slecht gepelde garnaal had gegeten. Het smaakte nergens naar. Hooguit naar loempiavet. Alleen het idee was vies.
Het bergje rechtvleugelige insecten zag er ook niet smakelijk uit. Het leek er op dat de beestjes levend in de pan waren gegooid, want hoe slacht je ze anders zonder beschadigingen? Vleugels, pootjes en kopjes zaten nog keurig aan de ongeschonden lijfjes. Ze waren alleen bruin van het frietvet.
Luid protest. Een paar kandidaatjes stonden al bij voorbaat te kokhalzen. Ondertussen demonstreerde de deskundige hoe de pootjes en vleugels te verwijderen voor het consumeren van de rest. Vervolgens legde hij op kleine bordjes voor elk kind één gebakken sprinkhaan.
Een meisje sloeg de handen voor haar mond en sloot de ogen. Stoere jongens keken opeens naar de grond, enkelen hadden de rillingen al te pakken en anderen bezigden kreten als ‘eek!’, ‘jakkes’, ‘getver’ of ‘bwleh!!!’ Nog nooit zoveel vies kijkende gezichten bij elkaar gezien.
Het spel werd gestart. Onze camera’s zaten bovenop de actie. We keken met groothoeklenzen langs de huig om te zien of de kids wel echt geslikt hadden. Een jongentje kreeg last van braakneigingen die mij deden denken aan een ouderwetse voedselvergiftiging. Het mannetje kneep zijn neus dicht en kauwde. Hij slikte en maakte tegelijkertijd peristaltische bewegingen. Het lukte uiteindelijk om het hapje door te slikken, maar binnen een minuut spuugde hij alles weer uit.
Na afloop van de scène gingen de kinderen door naar het volgende spel. De crew bleef even achter bij de schaal met gebakken sprinkhanen. Er lag nog meer dan genoeg. Een van mijn collega’s was al druk met fileren. Hij nam een hap en bleef lachen.
Ik twijfelde even. Pakte een beestje, pulkte de vleugeltjes er vanaf en prutste wat aan de pootjes. Vervolgens propte ik het overgebleven deel in mijn mond. Drie keer kauwen en een keer slikken. Daarna bleven de harde velletjes nog lang in mijn mond zitten, alsof ik een slecht gepelde garnaal had gegeten. Het smaakte nergens naar. Hooguit naar loempiavet. Alleen het idee was vies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.