no entrance

Zandvoort. Het heeft even geduurd, maar eindelijk ben ik klaar voor het grote werk in de pitstraat. Als volleerd pakezel wandel ik van TV Compound naar het Paddock. Bij de ingang van de pits staat een vriendelijke dame, maar ze weigert me resoluut de doorgang. 
Ik moet kennelijk een andere poort hebben. De poortwachter wijst en ik sjok rustig in die richting. Aan de andere kant van de pits word ik weer tegen gehouden. Klagen heeft geen zin. Zelfs in de stromende regen glipt er niemand tussendoor. De kleur van het hesje dat ik aan heb klopt niet en de pas om mijn nek, die al een paar dagen probleemloos heeft gewerkt, is nu opeens niet goed genoeg.
Misschien komt het omdat ik met al mijn jassen, porto’s in zakken, een rugzak met batterijen en een lijvig lijf de vorm heb van een zelfmoord terrorist. En zo voel ik me ook. Op mijn schouder rust een zware bazooka waarmee ik doelgericht en van grote afstand kan schieten. Nog even afzien en dan ben ik bij de twintig maagden.
Maar ik heb de gridgirls in te strakke Heinekenpakjes al gezien. Ik vrees dat zij het niet waard zijn om hier en nu een aanslag te plegen. Het kan mij wel voor eens en altijd van dat pasjesgeneuzel afhelpen. 
Misschien zou het een mooi statement zijn: Cameraman ontploft van woede.
Ik blijf echter de rust zelve en loop terug naar waar ik vandaan kwam. Op een afgelegen plekje trek ik het hesje uit. Dat is inmiddels een kilo zwaarder van de regen. Ik prop het in mijn rugzak en sluip door de pitbox van team Nederland naar de pitstraat. Daar tref ik mensen die er minder te zoeken hebben dan ik. Maar ik moet ook zeggen dat het dit jaar beter is georganiseerd dan twee jaar geleden. Toen was het chaos en liepen er meer fans door de pits dan rond de hoofdtribune.
Een dame van de organisatie loopt voorbij. Ze zwaait vriendelijk. Op de vraag of ik geen hesje heb, leg ik uit dat er iets mis is gegaan en dat ik alleen een blauwe heb gekregen. Dat is volgens haar helemaal goed. Die moet ik even aantrekken en dan kan ik “gewoon” mijn werk doen. 

foto: Frits van Eldik