De Meern. Je ziet het er niet altijd aan af, maar het bijhouden van deze weblog kost tijd en energie. Soms is het schrijven van een verhaaltje kinderlijk eenvoudig, maar veel vaker zit ik te ploeteren achter het beeldscherm. Backspace is de meest gebruikte knop van mijn toetsenbord. Het worstelen met woorden levert zo nu en dan een aardig stukje op. Dat maakt me blij en op positieve reacties ben ik trots.
Soms voelen andere webloggers of zelfs de mensen achter professionele sites zich genoodzaakt om naar mijn blog te verwijzen. Dat streelt mijn ego en het is altijd prettig als het aantal hits per dag stijgt. Stiekem doe ik het daar toch ook een beetje voor.
Waar ik moeite mee heb is als mensen zonder toestemming hele teksten kopiëren en deze plaatsen op hun eigen site. Dat is inbreuk op mijn auteursrecht, zeker wanneer het zonder bronvermelding gebeurt. Formeel heet dat diefstal.
Twee weken geleden schreef ik hier een stukje onder de noemer ‘Stagiaire Mediaproductions bv’. De vorige week kreeg ik een mail van het MediaJournaal. Zij hadden deze cynische column gelezen en wilden er iets mee doen op hun site. Omdat ze netjes om toestemming vroegen heb ik mijn goedkeuring gegeven.
Deze week verscheen het verhaal op die veelgelezen site. Het werd in eerste instantie een beetje ongelukkig gebracht als nieuwsfeit en ook de bronvermelding was niet heel duidelijk, maar ik had toestemming gegeven en vond dat ik niet moest zeuren. Het gevolg was echter dat verschillende andere sites dat bericht weer overnamen. Zonder mijn toestemming en correcte bronvermelding. Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat.
Vervolgens ontdekte ik ook nog dat gewone mensen het bericht op hun Hyves plaatsten en vroeg me af of dit allemaal zomaar mag en wat ik er tegen zou kunnen doen. Daarom heb ik contact opgenomen met Cozzmoss. Een organisatie die opkomt voor schrijvers en achter auteursrechtenschendingen aan gaat. Zij onderzoeken nu wat de mogelijkheden zijn om die internetboeven en boefjes aan te pakken.
Ik realiseer me dat ik mezelf hiermee niet populair maak, maar het gaat om het principe. Het komt namelijk steeds vaker voor. Mensen denken dat op het internet alles kan en mag. Even fatsoenlijk uitzoeken waar een bericht vandaan komt, kijken of het klopt en vragen of je het mag overnemen is er niet meer bij.
Met als gevolg dat fotografen amper het hoofd boven water kunnen houden, omdat bijna niemand nog netjes betaald voor het beeld dat ze gebruiken. Schrijvers en journalisten krijgen geen tijd meer om serieus te werken, want content kan je ook bij elkaar pikken. En webloggers als ik moeten goed opletten, want voor je het weet krijgt iemand anders (reclame)inkomsten dankzij ‘creatief’ materiaal waar ze wel heel gemakkelijk aan gekomen zijn.
Soms voelen andere webloggers of zelfs de mensen achter professionele sites zich genoodzaakt om naar mijn blog te verwijzen. Dat streelt mijn ego en het is altijd prettig als het aantal hits per dag stijgt. Stiekem doe ik het daar toch ook een beetje voor.
Waar ik moeite mee heb is als mensen zonder toestemming hele teksten kopiëren en deze plaatsen op hun eigen site. Dat is inbreuk op mijn auteursrecht, zeker wanneer het zonder bronvermelding gebeurt. Formeel heet dat diefstal.
Twee weken geleden schreef ik hier een stukje onder de noemer ‘Stagiaire Mediaproductions bv’. De vorige week kreeg ik een mail van het MediaJournaal. Zij hadden deze cynische column gelezen en wilden er iets mee doen op hun site. Omdat ze netjes om toestemming vroegen heb ik mijn goedkeuring gegeven.
Deze week verscheen het verhaal op die veelgelezen site. Het werd in eerste instantie een beetje ongelukkig gebracht als nieuwsfeit en ook de bronvermelding was niet heel duidelijk, maar ik had toestemming gegeven en vond dat ik niet moest zeuren. Het gevolg was echter dat verschillende andere sites dat bericht weer overnamen. Zonder mijn toestemming en correcte bronvermelding. Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat.
Vervolgens ontdekte ik ook nog dat gewone mensen het bericht op hun Hyves plaatsten en vroeg me af of dit allemaal zomaar mag en wat ik er tegen zou kunnen doen. Daarom heb ik contact opgenomen met Cozzmoss. Een organisatie die opkomt voor schrijvers en achter auteursrechtenschendingen aan gaat. Zij onderzoeken nu wat de mogelijkheden zijn om die internetboeven en boefjes aan te pakken.
Ik realiseer me dat ik mezelf hiermee niet populair maak, maar het gaat om het principe. Het komt namelijk steeds vaker voor. Mensen denken dat op het internet alles kan en mag. Even fatsoenlijk uitzoeken waar een bericht vandaan komt, kijken of het klopt en vragen of je het mag overnemen is er niet meer bij.
Met als gevolg dat fotografen amper het hoofd boven water kunnen houden, omdat bijna niemand nog netjes betaald voor het beeld dat ze gebruiken. Schrijvers en journalisten krijgen geen tijd meer om serieus te werken, want content kan je ook bij elkaar pikken. En webloggers als ik moeten goed opletten, want voor je het weet krijgt iemand anders (reclame)inkomsten dankzij ‘creatief’ materiaal waar ze wel heel gemakkelijk aan gekomen zijn.
Heel goed dat je opkomt voor je auteursrechten als blogger. Ik neem aan dat je dat als fotograaf ook doet? Of heb je daar geen last van diefstal? Succes gewenst!
BeantwoordenVerwijderenPierre (voorzitter van de FreeLancers Associatie, die knokt voor het auteursrecht en andere belangen van zzp'ers in de journalistiek)
Rein, het is een bekend probleem, waar wij ons al meerdere malen om hebben kwaad gemaakt. Echter, je kan op je site ook een Creative Commons licentie plakken (http://sync.nl/creative-commons-auteursrecht-voor-het-internet-tijdperk/). Daarnaast is de site van Arnout Engelfriet (http://www.arnoud.engelfriet.net/) zeker het bezoeken waard. Hier staat iedere dag wel een interessant artikel mbt auteursrecht of internet-recht in het algemeen.
BeantwoordenVerwijderenVerder geldt voor beeldmateriaal in ieder geval:
"Fotografen hebben op grond van art. 25 van de auteurswet recht op naamsvermelding. Voor ieder gebruik is toestemming vereist, en bij ieder gebruik is naamsvermelding verplicht."