Barcelona. Eind jaren negentig of begin tweeduizend ging de cameraman naar Barcelona met een vrouw waar hij hopeloos verliefd op was. In de stad van Gaudí moest het gebeuren. Op La Rambla, in Park Güell, het tapasbarretje naast Hotel Gran Ronda of liever nog op kamer 126. Dat hij het reisje met dit meisje had kunnen regelen gaf de burger moed. De film van zijn leven moest dat weekend een belangrijke wending krijgen, zoveel was duidelijk, alleen wist meneer niet hoe en op welk moment hij het initiatief kon nemen.
Daar had die vriend vaker last van als het er op aan kwam. Zeker wanneer de dame in kwestie meer dan leuk was. Drie dagen slenterde hij achter de feiten aan. Hulpeloos, hopeloos, moedeloos.
Bijna tien jaar later kwam het verhaal weer boven. Het gebeurde tijdens een ochtendwandeling door de stad met een paar collega’s. Op Placa Reíal vertelde hij het in geuren en kleuren. Over hoe ze rook, wat ze aan had die dagen, haar haar en over de verwarrende grapjes die ze maakte. De complexe twijfels die hij had voor het slapen gaan en het eindeloos piekeren als zij al lang vredig lag te dromen.
Het werd stil op het plein. Een duif vloog weg, het oude mannetje sloeg zijn krant vol Obama-nieuws dicht en de visueel ingestelde cameramannen zagen het helemaal voor zich. De onhandigheid van hun collega. Een man met teddybeergehalte en hoge aaibaarheidsfactor. Zijn Barcelonabiecht was eerlijk en oprecht, maar ook een tikkel pijnlijk, gênant en onvoorstelbaar. Hoe kon zo’n kinderlijk eenvoudige missie toch nog faliekant mislukken?
Je zou verwachten dat cameramannen meer lef hebben. Dat ze recht op hun doel af gaan en bovendien goed in de markt liggen. Een cameraman is toch minstens zo interessant als een profvoetballer of de bassist van een bandje. Maar niets is minder waar. Hoewel er altijd uitzonderingen zijn die de regel bevestigen...
Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen, zonder Prozac, maar niet met de mevrouw in kwestie. Dat weekend bleven de handjes keurig boven de deken. Lefloos stond hij er bij en keek er naar. Meer dan een vriendelijke vriendschap heeft expeditie ‘Barcelona’ niet opgeleverd.
Vanmorgen, op weg naar La Sagrada Família, vroeg de cameraman zich hardop af of Barcelona een romantische stad is. De herinneringen waren er wel, maar dat specifieke verhaal kende geen happy end.
Daar had die vriend vaker last van als het er op aan kwam. Zeker wanneer de dame in kwestie meer dan leuk was. Drie dagen slenterde hij achter de feiten aan. Hulpeloos, hopeloos, moedeloos.
Bijna tien jaar later kwam het verhaal weer boven. Het gebeurde tijdens een ochtendwandeling door de stad met een paar collega’s. Op Placa Reíal vertelde hij het in geuren en kleuren. Over hoe ze rook, wat ze aan had die dagen, haar haar en over de verwarrende grapjes die ze maakte. De complexe twijfels die hij had voor het slapen gaan en het eindeloos piekeren als zij al lang vredig lag te dromen.
Het werd stil op het plein. Een duif vloog weg, het oude mannetje sloeg zijn krant vol Obama-nieuws dicht en de visueel ingestelde cameramannen zagen het helemaal voor zich. De onhandigheid van hun collega. Een man met teddybeergehalte en hoge aaibaarheidsfactor. Zijn Barcelonabiecht was eerlijk en oprecht, maar ook een tikkel pijnlijk, gênant en onvoorstelbaar. Hoe kon zo’n kinderlijk eenvoudige missie toch nog faliekant mislukken?
Je zou verwachten dat cameramannen meer lef hebben. Dat ze recht op hun doel af gaan en bovendien goed in de markt liggen. Een cameraman is toch minstens zo interessant als een profvoetballer of de bassist van een bandje. Maar niets is minder waar. Hoewel er altijd uitzonderingen zijn die de regel bevestigen...
Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen, zonder Prozac, maar niet met de mevrouw in kwestie. Dat weekend bleven de handjes keurig boven de deken. Lefloos stond hij er bij en keek er naar. Meer dan een vriendelijke vriendschap heeft expeditie ‘Barcelona’ niet opgeleverd.
Vanmorgen, op weg naar La Sagrada Família, vroeg de cameraman zich hardop af of Barcelona een romantische stad is. De herinneringen waren er wel, maar dat specifieke verhaal kende geen happy end.
Wat een naar spook, was met mij gegaan:-)!!!!
BeantwoordenVerwijderenwas je met silvana???????
BeantwoordenVerwijderen