de filmer

De Meern. Er zijn mensen die huiveren bij de gedachte dat ze werk mee naar huis moeten nemen. Ik niet. Bij mij is het tegenovergestelde aan de hand. Thuis film ik fluitend verder. Vroeger was mijn vriend Joost de klos, daarna mijn lieve lief, maar tegenwoordig werk ik aan de reallife docusoap ‘Being Art’. Een soort Gouden Kooi, maar dan over mijn kind. Ik zie het als een plicht om elk stapje van zoonlief vast te leggen en doe dat met de bezetenheid van Big Brother. Er is voor mij geen enkele scheiding tussen werk en prive. 
Voor dag en dauw sta ik op, om als eerste bij de deur van zijn kamertje te staan. Met de camera in de aanslag wacht ik tot ik hem hoor. Dan overval ik het mannetje al filmend en druk mijn lens behendig tussen de spijltjes van zijn bedje. Extreem close draai ik hoe hij in zijn oogjes wrijft. Voor meneer goed en wel wakker is stel ik een eerste kritische vraag: ‘Goed geslapen?’
Soms houdt hij Teddy hinderlijk voor zijn ogen, omdat het licht even te fel is. Dan ruk ik het beertje uit zijn handen. Mijn excuus is dat het voor de continuiteit beter is. Vervolgens film ik de inhoud van zijn ochtendpamper. Weggooien kan altijd nog. 
Het ontbijt wordt integraal geregistreerd. Geen idee hoe dat later kort te snijden, maar dat lossen we in de montage wel op. Je zal maar net even missen dat de kleine een kruimel laat vallen of een nieuw brabbelwoordje zegt.
We gaan spelen. Dat wil zeggen dat Art de wereld ontdekt en ik er hijgerig met mijn camera bovenop zit. Als hij een mooie Duplotoren heeft gebouwd breek ik die snel weer af, zodat ik het nog een keer vanuit een andere hoek kan filmen. Mocht de hoofdpersoon protesteren, dan film ik het uiteraard ook. Je weet nooit of dat nog ergens goed voor kan zijn.
Er zijn mensen die vinden dat mijn zoon weinig privacy heeft, maar daar heb ik niets mee te maken. Hij heeft per slot van rekening een quitclaim getekend. Oorspronkelijk vond hij het idee voor dit life-verslag wel aardig, dus terugkrabbelen kan niet meer. Ik heb er immers veel in geinvesteerd.
In de speeltuin laat ik mijn zoon overal voordringen. Tijd om even te wachten op andere kindertjes heb ik niet. Zij moeten maar even begrijpen dat wij belangrijk zijn, want wij zijn van de televisie. Of zoiets.
Op het moment dat meneer eet film ik en daarna ga ik ook gelijk verder. Wanneer ik bezig ben met ‘Being Art’ hoef ik zelf niets te eten of te drinken. Net als op mijn werk. Pauze neem ik wel als ik dood ben.
En als hij een keer van zijn bakfietsje valt, dan doe ik wat elke producent van een professionele cameraman verwacht: Draaien! Ik zoom in op zijn tranen en stop pas als we in beeld duidelijk kunnen zien dat er niets aan het handje is.
Misschien zijn er mensen die denken dat ik op een boude manier met mijn kind omspring, maar voor mij is het heel normaal. In Hilversum doen ze niet anders...