bus

Parijs – Hilversum. Na twee dagen draaien in Disneyland Parijs zitten we nu alweer in een touringcar, op weg naar huis. De complete ploeg van het kinderspelprogramma is gesloopt. Voorin liggen mijn collega’s te slapen. Achter me hangen de mensen van productie in hun stoelen. De lieve presentatrice zit halverwege te genieten van haar iPodje. Ze kijkt naar het voorbij flitsende Franse land. 
Het is 22:22 uur.
Dik zestien uur geleden ging de wekker. Na een korte douche heb ik mijn tas ingepakt en alle materiaal voor de draaidag in het pretpark klaar gezet. Om kwart voor zeven klopten mijn collega’s op de deur. Na een snel ontbijtje waren we klaar voor de opnamen. 
Dit is wat je noemt een kort en intensief tripje. Van het schoolreisgevoel was al snel niets meer over. Zondag heen, ’s middags in de stromende regen locaties bekijken, maandag en dinsdag draaien. Na het laatste shot gelijk terug in de bus. 
Gelukkig mocht ik vanmiddag even met draaiende camera in Big Thunder Mountain. Een ongevaarlijke achtbaan waarin ik de grote camera mee kon nemen.
Na een testritje zonder apparatuur heb ik twee rondjes achterstevoren in het treintje gezeten om de kandidaatjes te filmen, die op hun hoofd een helmpje hadden met daarop een bekertje water. Voor de kinderen was het heftig, want ze moesten zo veel mogelijk water over houden. Maar ook voor mij was het spannend, omdat de zware en dure camera bijna niet te temmen was. Het ding wilde alle kanten op. Omdat ik geconcentreerd in de zoeker moest kijken en niet kon zien waar we heen denderden was ik na het tweede ritje best een beetje misselijk.
Gelukkig moesten we gelijk door. Tijd om bij te komen van de enerverende belevenis hadden we niet. Onze buitengewoon grappige regisseur ging er flink met de zweep over. Dat moest ook wel, want het zou vroeg donker worden. 
Tijdens de middagpauze heb ik in tien minuten een Mickey-trui gekocht voor mijn zoon. Persoonlijk was ik trots op deze snelle actie, want het is niet eenvoudig om in dat commerciële pretpark een leuke souvenir te vinden die nog te betalen is ook.
Terug naar de bus. 
Voor, achter of naast me heeft iemand een zachte stinkwind gelaten. Wellicht in zijn of haar slaap. Ik voel mijn rug. Niet gek na deze twee lange, koude dagen. We hebben wat kilometers gesleept met onze spullen. Bijna alles van de schouder gedraaid en hier en daar behoorlijk moeten doorlopen om de kids bij te houden. Een stevige massage zou wonderen doen.
De Belgische snelweg kedengkedengt inmiddels onder ons alsof we in een boemeltrein zitten. Rond twee uur zijn we in Hilversum. Daar moeten we nog opruimen en dan kan ik pas naar huis. Het maakt dat deze dag waarschijnlijk bijna 22 uur zal duren. Ook dat komt voor in Televisieland.

knabbel en babbel