Diemen. Ik was iets te scheutig met de Badedas Classic. Dus lag ik vannacht om half een als een Adèle Bloemendaal in een bad vol schuim. Maar ontspannen deed het en dat was nodig na een avondje op de veiling.
Wat kan zo’n veilingmeester snel praten, zeg! In drie uur tijd joeg de man er een paar honderd stukken of loten doorheen. En wij hadden voor de pilot van een nieuw programma ook nog eens lieve mensen meegenomen die een knap kippenhok moeiteloos kunnen vervangen. Al met al een enerverende belevenis.
Het spannendste moment van de avond had ik echter zelf veroorzaakt. De disks, waar tegenwoordig de nullen en eentjes uit onze camera’s op worden geregistreerd, kunnen ongeveer vijfenveertig minuten materiaal opslaan. Normaal gesproken wisselen wij die schijfjes dus na zo’n veertig minuten. Een slimme cameraman neemt geen risico’s. Vanavond was ik echter even afgeleid, door de opwinding om me heen, en ontdekte ik pas dat er nog maar twee minuten over waren aan het begin van een belangrijke bieding. De camera liep en er was geen weg terug. Rechts boven in mijn zoeker knipperde de tekst “2min”.
Dit was een van de topstukken van de avond. Een antiek sluitgewicht uit de 18e eeuw. Niet geheel compleet, maar desondanks waardevol. Het moest minimaal € 150,- opleveren en dat zou spannend worden. Ik hield de camera gericht op twee kandidaten die iets wilden verkopen, een andere filmde de veilingmeester en de derde camera volgde de biedingen in de zaal. Voor het drama in de uitzending draaide alles om de reacties van de verkopende dames in mijn shot.
100, 110, 120, 130, 140, 150...
Nu ging ook het rode ‘tally’ lampje in mijn viewfinder knipperen. De tijd begon te dringen.
200, 300, 400, 500...
De dames sloegen de handen voor hun mond. Ze waren zichtbaar nerveus. Ook de deskundige die er bij stond reageerde verrast. De presentator kon zijn ogen niet geloven. Dit was een mooi televisiemoment. Mits mijn camera bleef lopen. Ik realiseerde me dat we dit nooit meer over zouden kunnen doen, als ik het nu zou missen. Het lampje bleef knipperen.
750, 800, 900, 1000 euro voor dat stomme ding dat bij onze kandidaten in de vensterbank had gestaan. De bordjes met nummers in de zaal bleven omhoog gaan. En mijn waarschuwingslampjes bleven knipperen. Nog één minuut, stond er te lezen in de hoek van mijn beeld.
1100, 1200, 1300, 1400, 1500...
De vier personen in het shot hadden allemaal de mond ver open van verbazing. Handen op het hoofd of samengeknepen voor hun buik. Hier gebeurde iets heel speciaals. Het ging maar door, terwijl ik het liefst had dat dit rondje zo snel mogelijk afgetikt zou worden.
1600, 1700, 1800... en toen viel het even stil. Alsof ik alle tijd van de wereld had. Opschieten moest de veilingmeester. Maar die had natuurlijk geen idee wat er zich afspeelde in de camera en in mijn hoofd. Het zweet brak me aan alle kanten uit.
1900, 2000... 2100 euro. Eenmaal, andermaal...
VERKOCHT!
Euforie voor mijn neus. Het stuk waarvan we dachten dat het met moeite voor honderdvijftig euro weg zou gaan bleek nu opeens meer dan tweeduizend waard te zijn. De dames vielen elkaar in de armen. Het doel waarvoor ze hun bezittingen veilden hadden ze in een klap gehaald. De presentator kreeg nog net de kans om te feliciteren en toen ging het rode lampje nog sneller knipperen ten teken dat de schijf nu echt helemaal vol was. In beeld verscheen de tekst ‘DISK FULL !!!’
In bad moest ik even bijkomen van dit legendarische moment. De dames zullen wellicht nog vaak aan hun klapstuk terug denken, maar voor mij waren deze twee minuten minstens even spannend. Mede door het samenknijpen van de billetjes was ik totaal verzuurd. Even ontspannen in een bubbelbad was dan ook noodzaak. Gelukkig voelde ik me al snel weer helemaal Bros Bros Bros Bros...
Wat kan zo’n veilingmeester snel praten, zeg! In drie uur tijd joeg de man er een paar honderd stukken of loten doorheen. En wij hadden voor de pilot van een nieuw programma ook nog eens lieve mensen meegenomen die een knap kippenhok moeiteloos kunnen vervangen. Al met al een enerverende belevenis.
Het spannendste moment van de avond had ik echter zelf veroorzaakt. De disks, waar tegenwoordig de nullen en eentjes uit onze camera’s op worden geregistreerd, kunnen ongeveer vijfenveertig minuten materiaal opslaan. Normaal gesproken wisselen wij die schijfjes dus na zo’n veertig minuten. Een slimme cameraman neemt geen risico’s. Vanavond was ik echter even afgeleid, door de opwinding om me heen, en ontdekte ik pas dat er nog maar twee minuten over waren aan het begin van een belangrijke bieding. De camera liep en er was geen weg terug. Rechts boven in mijn zoeker knipperde de tekst “2min”.
Dit was een van de topstukken van de avond. Een antiek sluitgewicht uit de 18e eeuw. Niet geheel compleet, maar desondanks waardevol. Het moest minimaal € 150,- opleveren en dat zou spannend worden. Ik hield de camera gericht op twee kandidaten die iets wilden verkopen, een andere filmde de veilingmeester en de derde camera volgde de biedingen in de zaal. Voor het drama in de uitzending draaide alles om de reacties van de verkopende dames in mijn shot.
100, 110, 120, 130, 140, 150...
Nu ging ook het rode ‘tally’ lampje in mijn viewfinder knipperen. De tijd begon te dringen.
200, 300, 400, 500...
De dames sloegen de handen voor hun mond. Ze waren zichtbaar nerveus. Ook de deskundige die er bij stond reageerde verrast. De presentator kon zijn ogen niet geloven. Dit was een mooi televisiemoment. Mits mijn camera bleef lopen. Ik realiseerde me dat we dit nooit meer over zouden kunnen doen, als ik het nu zou missen. Het lampje bleef knipperen.
750, 800, 900, 1000 euro voor dat stomme ding dat bij onze kandidaten in de vensterbank had gestaan. De bordjes met nummers in de zaal bleven omhoog gaan. En mijn waarschuwingslampjes bleven knipperen. Nog één minuut, stond er te lezen in de hoek van mijn beeld.
1100, 1200, 1300, 1400, 1500...
De vier personen in het shot hadden allemaal de mond ver open van verbazing. Handen op het hoofd of samengeknepen voor hun buik. Hier gebeurde iets heel speciaals. Het ging maar door, terwijl ik het liefst had dat dit rondje zo snel mogelijk afgetikt zou worden.
1600, 1700, 1800... en toen viel het even stil. Alsof ik alle tijd van de wereld had. Opschieten moest de veilingmeester. Maar die had natuurlijk geen idee wat er zich afspeelde in de camera en in mijn hoofd. Het zweet brak me aan alle kanten uit.
1900, 2000... 2100 euro. Eenmaal, andermaal...
VERKOCHT!
Euforie voor mijn neus. Het stuk waarvan we dachten dat het met moeite voor honderdvijftig euro weg zou gaan bleek nu opeens meer dan tweeduizend waard te zijn. De dames vielen elkaar in de armen. Het doel waarvoor ze hun bezittingen veilden hadden ze in een klap gehaald. De presentator kreeg nog net de kans om te feliciteren en toen ging het rode lampje nog sneller knipperen ten teken dat de schijf nu echt helemaal vol was. In beeld verscheen de tekst ‘DISK FULL !!!’
In bad moest ik even bijkomen van dit legendarische moment. De dames zullen wellicht nog vaak aan hun klapstuk terug denken, maar voor mij waren deze twee minuten minstens even spannend. Mede door het samenknijpen van de billetjes was ik totaal verzuurd. Even ontspannen in een bubbelbad was dan ook noodzaak. Gelukkig voelde ik me al snel weer helemaal Bros Bros Bros Bros...
Mooi verhaal, gelukkig gingen ze niet nog langer door...
BeantwoordenVerwijderenstaat Henny Huisman nog steeds te wachten in dat cafeetje???? ik was wel nog aan het wachten op vervolg of antwoorden
BeantwoordenVerwijderen